Αλίμονο για ένα λαό, όταν οι αρχηγοί του δεν πιστεύουν στην τελική νίκη του καλού. Αδερφοί μου, κανείς δεν είναι πιό λαμπρός από τον ήλιο. Πιό λαμπρός από τον ήλιο είναι μόνον ο άνθρωπος που πιστεύει στην τελική επικράτηση του καλού
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
Κάποιοι πλούσιοι άνθρωποι, που κέρδισαν με δόλιο τρόπο την εξουσία και τα πλούτη τους, δεν είχαν την τόλμη να πιστέψουν στο καλό, επειδή το καλό ήταν αντίθετο με τον πλούτο τους και την εξουσία τους.
Ο δαίμονας του κακού στη συνέχεια θέλησε να βάλει σε δοκιμασία Αυτόν τον άνθρωπο, που δίδασκε στους ανθρώπους πως η έσχατη νίκη ανήκει στο καλό και όχι στο κακό. Του έδειξε όλα τα βασίλεια της γης και του είπε: Θα σού δώσω όλη αυτήν την εξουσία και την λαμπρότητα αυτών των βασιλείων. Σε εμένα έχει παραδοθεί και τη δίνω σ’ όποιον εγώ θέλω . Αν, λοιπόν, με προσκυνήσεις, θα είναι όλη δική σου. (Λουκ. 4, 6-7). Δεν κατάφερε όμως αυτό ο στιγμιαίος θρίαμβος της κακίας που υπάρχει σ’ αυτόν τον κόσμο, να εντυπωσιάσει Αυτόν τον άνθρωπο, που πίστευε σταθερά ότι ο έσχατος και αιώνιος θρίαμβος θα ανήκει στο καλό. Έτσι αρνήθηκε την πρόταση του δαίμονα λέγοντας: Φύγε από μπροστά μου σατανά. Η Γραφή λέει: Τον Κύριο, τον Θεό σου θα προσκυνάς καί μόνον αυτόν θα λατρεύεις. (Λουκ. 4,8). Αυτόν τον άνθρωπο που δεν ήθελε να προσκυνήσει τον δαίμονα του κακού, παρόλο που του πρόσφερε όλα τα βασίλεια του κόσμου, οι άνθρωποι τον χλεύασαν, λόγω της πίστης του στην έσχατη νίκη του καλού. Δεν τον χλεύασαν οι ασήμαντοι, τον χλεύασαν οι αρχηγοί του λαού του. Αλίμονο για ένα λαό, όταν οι αρχηγοί του δεν πιστεύουν στην τελική νίκη του καλού. Θα καταρρεύσουν και ο λαός και οι αρχηγοί του. Θα καταρρεύσουν όπως κατέρρευσε και λαός του Ισραήλ, τον καιρό που κυβερνούνταν από άνανδρους και υποκριτές στρατιώτες. Θα σκοντάψει και θα πέσει όπως σκοντάφτουν και πέφτουν οι τυφλοί, όταν οδηγούνται από τυφλούς.
Και τελικά αυτός ο άνθρωπος, ο οποίος γεννήθηκε στη φάτνη με τα άχυρα ούτε όταν τον φυλάκισαν, τον έφτυσαν, τον μαστίγωσαν, τον έβαλαν μαζί με τούς ληστές, τον καταδίκασαν σε θάνατο, τον σταύρωσαν δεν έχασε την πίστη του στην έσχατη νίκη του καλού. Αυτός όλα τα άντεξε, μένοντας σταθερός στην πίστη του, πως η εξουσία του κακού είναι στιγμιαία και πως στο τέλος το καλό θα νικήσει!
Και πραγματικά, όταν τον σταύρωσαν στον Γολγοθά, η κακία αληθινά θριάμβευσε. Ποτέ ο θρίαμβος του κακού δεν φάνηκε τόσο ολοκληρωτικός όσο εκείνη τη στιγμή. Όταν αυτός ο δίκαιος και αμερόληπτος άνθρωπος εξέπνευσε εξαιτίας του μαρτυρίου, στην ψυχή της μητέρας του και των φίλων του, που στεκόταν στενοχωρημένοι κάτω από το σταυρό, ενισχύθηκε η πίστη στην έσχατη νίκη του κακού. Η πίστη τους στην νίκη του καλού, που είχε δυναμώσει στην ψυχή τους ο Χριστός ζώντας τόσες μέρες μαζί τους, έσβησε όπως σβήνει η φλόγα του κεριού, όταν φυσάει την νύκτα ο αέρας.
Οι φίλοι του εσταυρωμένου και δίκαιου ανθρώπου γύρισαν το βράδυ στα Ιεροσόλυμα, βοηθώντας την πονεμένη μάνα να περπατάει πάνω από τον πέτρινο λόφο. Ενώ η μάνα πίσω από την πλάτη της άφηνε τον Γολγοθά , ο Γολγοθάς ασταμάτητα ήταν μπροστά στα μάτια της. Στο σκοτεινό ουρανό έλαμπαν τα αστέρια και οι φίλοι του εσταυρωμένου απογοητευμένοι βλέποντάς τα έλεγαν: Έγιναν τόσα και όμως εσείς αστέρια λάμπετε! Ακόμη και ο ουρανός χαίρεται για την επικράτηση του κακού στο καλό;
Έτσι πιθανόν μιλούσαν στα αστέρια, με πονεμένη ειρωνεία οι μαθητές και οι φίλοι του Χριστού, γυρίζοντας από τον Γολγοθά. Αλλά δεν θα μιλούσαν έτσι, ούτε η λύπη θα έσφιγγε την ψυχή τους, εάν εκείνη την στιγμή μπορούσαν να σηκώσουν την κουρτίνα και να δουν πίσω από αυτή το μέλλον. Να δουν πολλούς ναούς χτισμένους στη δόξα του Δασκάλου τους.
Ούτε η πληγωμένη μάνα θα έπεφτε από εξάντληση περνώντας από το λόφο, εάν τότε ήξερε πως το μαρτύριο του Υιού της στον Γολγοθά, δεν ήταν, ούτε μπορούσε να είναι η τελευταία πράξη σ’ ένα καλό θεατρικό έργο. Αυτή η απλή ιστορία που η εκκλησία σήμερα λέει στους πιστούς. Το τέλος αυτής της ιστορίας είναι πως ο Χριστός νίκησε, το καλό νίκησε.
Εσείς που είστε λυπημένοι, σηκώστε το κεφάλι. Αυτή η παλαιά ιστορία μπορεί και στην δική μας εποχή να δώσει ξανά ζωή σε πολλές μαραμένες καρδιές και να θερμάνει την πίστη πολλών απογοητευμένων ανθρώπων. Γιατί υπάρχουν πολλές μαραμένες και απογοητευμένες καρδιές στην εποχή μας. Η εποχή μας είναι βαριά ψυχρή σαν το μολύβι. Είναι φυσιολογικό να υπάρχει τόση απογοήτευση κάτω από αυτό το βάρος και εξαιτίας αυτής της ψυχρότητας.
Η εξουσία της τεχνολογίας είναι βαριά και ψυχρή. Η τεχνολογία απομακρύνει τον άνθρωπο από τον εαυτό του. Μεταφέρει το κέντρο της αξίας του κόσμου από τον άνθρωπο στις μηχανές, από το ζωντανό στο άψυχο. Στην εποχή μας, τον καιρό της ειρήνης, η αξία ενός λαού εκτιμάται από τον αριθμό των εργοστασίων, από τον αριθμό των ατμομηχανών, μόνο από τον αριθμό των μηχανών… Αλλά και τον καιρό του πολέμου η δύναμη ενός λαού εκτιμάται από τον τεχνολογικό του εξοπλισμό, από το πλήθος των όπλων, των κανονιών, των μηχανών, και μόνο των μηχανών…
Η σύγχρονη τεχνολογία έγινε σαν γιγαντιαία θωρακισμένη στολή πίσω από την οποία ο άνθρωπος χάνεται. Το έργο επισκίασε τον δημιουργό, το αντικείμενο επισκίασε τη ζωή.
Η εσωτερική προσωπική ζωή του ανθρώπου είναι στην εποχή μας παραμελημένη λόγω της τεχνολογικής εξέλιξης. Η αστάθεια της εξωτερικής ζωής προκάλεσε την αστάθεια της εσωτερικής ζωής. Η αστάθεια της εξωτερικής ζωής προκάλεσε την νευρικότητα και παρέλυσε την θέληση. Έτσι προέκυψαν η απελπισία, η απόγνωση, η αποδοχή πως το κακό νικάει το καλό σ’ αυτόν τον κόσμο. Μέσα στην τόση απελπισία και νευρικότητα υψώνεται θόρυβος που προκαλεί η εποχή της τεχνολογίας δεν αφήνει να ακουστεί το κλάμα και ο θρήνος εκείνων που νικήθηκαν από το κακό και ο καπνός των εργοστασίων κρύβει τον ήλιο από τούς φτωχούς. Γύρω μας υπάρχει η αθεΐα των μεγαλουπόλεων, οι δεισιδαιμονίες, τα εγκλήματα, ο ηδονισμός… Μέσα σ’ όλα αυτή η εκκλησία του Χριστου λέει όπως πάντοτε έλεγε και όπως πάντοτε θα λέει : Παρόλα που υπάρχουν όλα τα παραπάνω, η τελική νίκη ανήκει στο καλό!
Η φωνή της εκκλησίας δεν είναι πάντοτε η πιό ηχηρή: η απόγνωση και το έγκλημα, η αδικία, η ατιμία ξεπερνάνε κάποιες φορές την φωνή της εκκλησίας. Η φωνή της εκκλησίας διαρκεί αιώνια, επαναλαμβάνεται και ακούγεται σταθερά εδώ και αιώνες να λέει: Η τελική νίκη ανήκει στο καλό!
Δίπλα από τούς τοίχους της εκκλησίας περνάει ο άνθρωπος που με αδικίες κατέκτησε τεράστια πλούτη, ρίχνει ένα περιφρονητικό βλέμμα στην εκκλησία και λέει:
-Εκκλησία, άκουσέ με, καλύτερη είναι η αδικία από την δικαιοσύνη. Όσο ήμουν δίκαιος, ήμουν περιφρονημένος και κυνηγημένος από τούς ανθρώπους, από τότε όμως που με άδικο τρόπο πλούτισα όλοι με εκτιμούν.
Σ’ αυτόν τον άνθρωπο η εκκλησία έχει να πεί τα εξής:
-Αμαρτωλέ άνθρωπε, περιμένω το τέλος κάθε ανθρώπου και κάθε αντικειμένου. Ας περιμένουμε και το δικό σου τέλος και θα δούμε τι είναι καλύτερο. Η δική σου χορτασμένη αδικία, είτε η δική μου πεινασμένη και ξυπόλητη δικαιοσύνη. Είδα το τέλος και την καταστροφή εκατομμυρίων τέτοιων ανθρώπων, που όπως εσύ περπάτησαν με τα ξυλοπόδαρα της αδικίας, την ίδια ώρα που η πεινασμένη και η ξυπόλητη δικαιοσύνη περπάτησε πάνω σε δρόμο γεμάτο αγκάθια για την νίκη. Θα δω το τέλος σου, εσύ όμως το δικό μου δεν θα το δεις.
Δίπλα από τούς τοίχους της εκκλησίας περνάνε πλήθος ανθρώπων που στενοχωρημένοι και λυπημένοι από τη ζωή λένε:
-Πώς μπορείς εκκλησία να μα παρηγορήσεις;
Η εκκλησία τούς απαντά:
–Με την πίστη στην έσχατη νίκη του καλού. Εγώ είμαι το μνημείο και η απόδειξη αυτής της νίκης.
Η εκκλησία τότε τους θυμίζει εκείνη την άγια απλή, αληθινή, παρήγορη ιστορία του παιδιού, που γεννήθηκε στα άχυρα της Βηθλεέμ και σταυρώθηκε στον Γολγοθά. Η εκκλησία θυμίζει την ιστορία του παιδιού εκείνου, που ολόκληρη η ζωή του ήταν υπομονή απέναντι στο κακό και πίστη στην νίκη του καλού. Ο θάνατός του ήταν η νίκη του καλού, η πιό δοξασμένη, η πιό μακροχρόνια νίκη του καλού μέχρι σήμερα. Η εκκλησία τούς θυμίζει και εκατοντάδες χιλιάδες παρόμοιες ιστορίες. Ολόκληρη την χρονιά κάθε μέρα η εκκλησία λέει μία ή περισσότερες τέτοιες ιστορίες, σαν απόδειξη της νίκης του καλού στο κακό. Η εκκλησία δεν είναι τίποτε άλλο από ένα σύνολο τέτοιων ιστοριών, που αποτελούν απόδειξη της έσχατης νίκης του καλού στο κακό. Όλες αυτές οι ιστορίες υπάρχουν ως πηγή παρηγοριάς και ενθάρρυνσης των νέων γενιών…
Όλοι οι άνθρωποι που πίστεψαν στην τελική νίκη του καλού είναι σαν ζωντανοί βράχοι, με τούς οποίους χτίστηκε το οικοδόμημα της εκκλησίας. Ο χριστιανός, που υπό την στιγμιαία πίεση του κακού αρχίζει να πιστεύει στην έσχατη νίκη του κακού, ουσιαστικά παύει να είναι χριστιανός! Ο ιερέας, που είναι απαισιόδοξος, δεν είναι αληθινός υπηρέτης του Χριστού, επειδή ο απαισιόδοξος πιστεύει στην νίκη του κακού σε βάρος του καλού, στην νίκη της αδικίας σε βάρος της δικαιοσύνης, στην νίκη της ασχήμιας σε βάρος της ομορφιάς, στην νίκη του σκοταδιού σε βάρος του φωτός.
Αν ο ιερέας πιστεύει κατά αυτόν τον τρόπο αυτό σημαίνει πως πιστεύει πως ο κακός δαίμονας θα νικήσει τον Χριστό. Αλλά ποιόν υπηρετεί ο τέτοιου είδους ιερέας; Η πίστη πως το κακό θα νικήσει το καλό είναι στην πραγματικότητα υπηρεσία του κακού. Όποιος πιστεύει στην νίκη του κακού, λανθασμένα ονομάζει τον εαυτό του υπηρέτη του καλού, γιατί στην πράξη υπηρετεί το κακό και με την γλώσσα υπηρετεί το καλό.
Στην εποχή μας, εποχή της τεχνολογίας, οι άνθρωποι πιό δύσκολα από τα παλιά πιστεύουν στην νίκη του καλού. Γιατί συμβαίνει αυτό; Συμβαίνει, επειδή σήμερα οι άνθρωποι μοχθούν περισσότερο, αφιερώνουν όλο τον χρόνο τους για την ανάπτυξη κάποιων ικανοτήτων και όχι για τη διαμόρφωση του χαρακτήρα τους. Στις παλαιότερες εποχές, οι άνθρωποι από την νεανική τους ηλικία μάθαιναν να ασκούν κάποια ειδική εργασία αλλά όχι μόνον αμελούσαν, αντίθετα έδιναν περισσότερη σημασία στη σωστή διαμόρφωση του χαρακτήρα τους. Αντίθετα, σήμερα υπάρχουν από την μία περισσότεροι πραγματογνώμονες και ειδικοί γιά κάθε εργασία, αλλά δεν υπάρχουν πολλοί άνθρωποι με δυνατό χαρακτήρα. Οι παλαιότερες εποχές είχαν λιγότερους πραγματογνώμονες αλλά περισσότερους ανθρώπους. Γι’ αυτό τον λόγο στην εποχή μας επικρατεί η απαισιοδοξία, η απογοήτευση, η απελπισία, η τάση για αυτοκτονία.
Η εκκλησία δείχνει τον δρόμο της ευτυχίας, ο δρόμος της ευτυχίας είναι η πίστη στην τελική νίκη του καλού.
Εσύ φίλε μου, δεν πιστεύεις στην τελική νίκη του καλού;….
Αδερφοί μου, ας μην επιτρέψουμε ποτέ να μας ξεγελάσει η στιγμιαία επιτυχία του κακού. Η πίστη μας συχνά πρέπει να είναι πιό δυνατή από την πραγματικότητα. Η κακία συχνά φέρνει την πίστη μας σε πειρασμό. Αν όμως η πίστη μας δεν στέκεται στις επάλξεις του φρουρίου, η κακία θα μας αιφνιδιάσει και θα μας νικήσει. Ας προσέξουμε τον τεχνολογικό πολιτισμό. Η τεχνολογία είναι η περηφάνια της εποχής μας. Αλλά ας προσέξουμε ακόμη περισσότερο τον πολιτισμό της ψυχής μας. Επειδή η ψυχή του ανθρώπου είναι η περηφάνια όλων των εποχών. Για πολύ καιρό ακόμη ο κόσμος δεν θα καταστραφεί. Η τεχνολογία δεν είναι η τελευταία λέξη του ανθρώπινου πνεύματος. Η ανθρώπινη ψυχή έχει εκτός από την τεχνολογία και άλλα πολλά να δημιουργήσει. Η πίστη στην νίκη του καλού αποτελεί βασική δημιουργική ώθηση της ψυχής…
Ας αγιάσουμε την πίστη μας με την συνείδηση, ας αγιάσουμε τη ζωή μας με την πίστη. Ευλογημένος ας είναι ο άνθρωπος, που πιστεύει στον Θεό πιστεύει στην τελική νίκη του καλού στον κόσμο. Για πολύ καιρό ακόμα θα επιβιώνει αυτός ο κόσμος, δεν θα καταστραφεί. Αυτός ο κόσμος θα τελειώσει με την νίκη και τον θρίαμβο του καλού. Αμήν.
Αποσπασματα από το βιβλίο του Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτσ: «Ομιλίες και Μελέτη για τα Σύμβολα και τα σημεία». Τόμος Β’
Εκδόσις Ορθόδοξος Κυψέλη: Δεκέμβριος 2014.
Η/Υ επιμέλεια Αικατερίνας Κατσούρη.
http://www.orp.gr/wordpress/?p=28894