Αν αύριο το πρωί κάτι τρομακτικό συνέβαινε… πως θα συνέχιζε η ανθρωπότητα μετά από μια ανείπωτη καταστροφή. Τι θα έκανε η Ελλάδα;
Γρηγόρης Κεντητός
Sportime
Αν αύριο το πρωί κάτι τρομακτικό συνέβαινε, κάτι που θα άλλαζε τα πάντα, μια καταστροφή τόσο μεγάλη που ο κόσμος όπως τον ξέρουμε θα έπαυε να υπάρχει, τότε τι θα γινόταν; Ποιοι θα επιβίωναν, πού θα κρύβονταν και πώς θα συνέχιζαν; Η Ελλάδα, όπως κάθε σοβαρό κράτος, θα πρέπει να έχει ένα σχέδιο για την απόλυτη κρίση. Δεν υπάρχει τίποτα επίσημο, καμία παραδοχή, αλλά αν ακολουθήσουμε τη λογική που ακολουθούν οι μεγάλες δυνάμεις, τότε μπορούμε να συμπεράνουμε τι θα γινόταν. Δεν θα υπήρχε χρόνος για οργανωμένες αποδράσεις, δεν θα υπήρχε χώρος για όλους. Η επιλογή θα είχε γίνει πολύ πριν τη στιγμή της κρίσης, και μόλις χτυπούσε ο συναγερμός, το σχέδιο θα ξεκινούσε να εκτελείται χωρίς δεύτερη σκέψη.
Ένα τέτοιο σχέδιο δεν θα μπορούσε να βασίζεται σε τυχαία κρυψώνες. Το καταφύγιο θα ήταν τεράστιο, βαθιά θαμμένο μέσα σε ένα βουνό, μακριά από πόλεις, αόρατο για τον κόσμο, άγνωστο ακόμα και σε αυτούς που ζουν δίπλα του. Η Ελλάδα διαθέτει ιδανικές τοποθεσίες για κάτι τέτοιο, αχανείς οροσειρές που μπορούν να κρύψουν υπόγεια συγκροτήματα τεράστια, αυτάρκη, ικανά να αντέξουν για δεκαετίες αν χρειαστεί. Ο Όλυμπος, η Πίνδος, τα Λευκά Όρη, ή κάποιος άλλος μυστικός γεωλογικός σχηματισμός, οχυρωμένος και απρόσιτος. Εδώ και δεκαετίες οι μεγάλες χώρες έχουν σχεδιάσει υπόγειες πόλεις κάτω από τα βουνά τους, πυρηνικά bunkers και τεράστια αποθέματα για τους εκλεκτούς τους. Αν υποθέσουμε πως η Ελλάδα ακολουθεί την ίδια στρατηγική, τότε ένα τέτοιο μέρος θα υπάρχει. Σχετικό άρθρο, ΕΔΩ.
Το ερώτημα είναι ποιοι θα επιλεγούν να μπουν μέσα. Δεν θα υπάρχει χώρος για όλους, δεν θα υπάρχει ελεύθερη επιλογή, δεν θα υπάρχουν διαπραγματεύσεις. Η επιλογή θα έχει γίνει από πριν, χωρίς να το ξέρει κανείς. Όσοι πρέπει να επιβιώσουν θα το μάθουν τη στιγμή που πρέπει. Η κυβέρνηση, η στρατιωτική ηγεσία, οι επιστήμονες, οι μηχανικοί, όσοι είναι χρήσιμοι για την αναδόμηση του κόσμου μετά την καταστροφή. Δεν θα είναι ένα σχέδιο σωτηρίας του λαού, αλλά ένα σχέδιο διατήρησης της εξουσίας και της γνώσης. Η επιβίωση δεν είναι δικαίωμα, είναι προνόμιο για όσους έχουν επιλεγεί.
Δεν θα υπάρχει χρόνος για ετοιμασίες. Μόλις το σήμα σταλεί, αυτοί που πρέπει θα φύγουν αμέσως. Οι στρατιωτικές δυνάμεις θα κινηθούν, τα οχήματα θα ξεκινήσουν χωρίς εξηγήσεις, τα άτομα που έχουν επιλεχθεί θα μεταφερθούν στα καταφύγια χωρίς καμία δυνατότητα επικοινωνίας με τον έξω κόσμο. Για τους υπόλοιπους, η ζωή θα συνεχιστεί κανονικά για μερικές ώρες ή μέρες, μέχρι να καταλάβουν πως αυτοί που κυβερνούσαν, αυτοί που ήξεραν, έχουν εξαφανιστεί. Όταν το καταλάβουν, θα είναι ήδη πολύ αργά. Οι είσοδοι θα έχουν κλείσει, το σύστημα θα έχει τεθεί σε λειτουργία και κανείς δεν θα μπορεί να μπει μέσα, όσες προσπάθειες και αν κάνει.
Κάτω από τη γη, το καταφύγιο θα λειτουργεί σαν μια νέα μικρή κοινωνία, πλήρως απομονωμένη από τον κατεστραμμένο κόσμο που θα έχει απομείνει στην επιφάνεια. Η ενέργεια θα προέρχεται από προηγμένα συστήματα, ίσως γεωθερμική ή ακόμα και πυρηνική, αφού η επιβίωση για χρόνια χωρίς εξωτερικές πηγές θα είναι απαραίτητη. Ο αέρας θα φιλτράρεται και θα ανανεώνεται συνεχώς, το νερό θα προέρχεται από υπόγειες δεξαμενές ή θα ανακυκλώνεται, τίποτα δεν θα πηγαίνει χαμένο, τίποτα δεν θα καταναλώνεται χωρίς υπολογισμό. Η τροφή δεν θα έρχεται απ’ έξω, θα παράγεται μέσα στο ίδιο το καταφύγιο, μέσα σε ειδικές θερμοκήπια τεχνητού φωτισμού, με γενετικά τροποποιημένες καλλιέργειες, με εργαστηριακή παραγωγή κρέατος. Οι προμήθειες θα είναι αυστηρά ελεγχόμενες, οι μερίδες μετρημένες, κανείς δεν θα έχει περισσότερα από όσο του αναλογούν. Όσοι δεν μπορούν να προσαρμοστούν, όσοι δεν μπορούν να ακολουθήσουν τους κανόνες, απλά δεν θα επιβιώσουν.
Ο χρόνος θα κυλάει διαφορετικά κάτω από τη γη. Δεν θα υπάρχει ημέρα και νύχτα, μόνο φως που ελέγχεται τεχνητά, προσομοιώσεις ουρανού, χρονοδιαγράμματα ύπνου και εργασίας που καθορίζονται από ένα αόρατο σύστημα. Οι άνθρωποι που θα βρίσκονται εκεί δεν θα είναι πλέον ελεύθεροι, θα είναι κομμάτι μιας μηχανής που πρέπει να δουλεύει αδιάκοπα για να επιβιώσει. Δεν θα υπάρχει χώρος για συναισθηματισμούς, μόνο καθήκον και επιβίωση. Και όμως, μέσα σε αυτό το αποστειρωμένο περιβάλλον, θα υπάρχει μια ελπίδα: η συνέχεια της ανθρωπότητας.
Μέσα σε ψυχρούς θαλάμους, γενετικό υλικό θα διατηρείται για το μέλλον. Ανθρώπινα έμβρυα, DNA αποθηκευμένο για να ξαναχτιστεί ο πληθυσμός όταν η επιφάνεια θα είναι και πάλι κατοικήσιμη. Κάποιοι θα ζήσουν για να διατηρήσουν τη γνώση, να καταγράψουν την ιστορία, να θυμούνται τον παλιό κόσμο και να διδάξουν τον νέο. Κάποια στιγμή, μια γενιά θα βγει ξανά στην επιφάνεια, θα περπατήσει πάνω σε έναν άγνωστο πια κόσμο και θα ξεκινήσει από την αρχή.
Κανείς δεν θα μάθει αν υπάρχει πραγματικά ένα τέτοιο σχέδιο μέχρι να έρθει η στιγμή που θα ενεργοποιηθεί. Όσοι είναι μέσα δεν θα μιλήσουν ποτέ γι’ αυτό, γιατί αυτοί θα είναι οι σωσμένοι. Και όσοι μείνουν απ’ έξω, απλά δεν θα έχουν επιζήσει για να το μάθουν.
σχόλιο Γιώργος Θαλάσσης: Προφανώς τέτοια σχέδια κάνουν οι ισχυροί της Γης, οι πλούσιοι και οι σκιώδεις κυβερνήσεις που (νομίζουν), ότι ελέγχουν τα πράγματα. Δυστυχώς για αυτούς, όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια ο Θεός γελάει. Αυτό που θα συμβεί στην ανθρωπότητα καθώς και το ποιοι θα επιβιώσουν εξαρτάται μόνο από τον Θεό.