Αν κάποιος ήθελε να σε ζωγραφίσει, Παρθένε, Θα χρειαζόταν το φως των άστρων, ώστε σαν Πύλη Φωτός, να σε ζωγράφιζε με φώς∙ Αιώνια Ομορφιά, Μητέρα Ουράνια, δέξου με στην δόξα σου!
Πάσας ἀληθῶς, Ἄννα, νικᾷς μητέρας,
Μήτηρ ἕως ἂν σὴ γένηται θυγάτηρ.
Ἐξάγαγε πρὸς φῶς Θεομήτορα ὀγδόῃ Ἄννα.
Χαίρε, αυγή μυστικής ημέρας!
Χαίρε, «ροδοδάκτυλος ηώ» του Χριστιανισμού,
Χαίρε, το γλυκοχάραμα της Εκκλησίας…
Αν κάποιος ήθελε να σε ζωγραφίσει, Παρθένε,
Θα χρειαζόταν το φως των άστρων και όχι των Χρωμάτων,
ώστε σαν Πύλη Φωτός, να σε ζωγράφιζε με φώς∙
όμως τα ουράνια σώματα δεν υπακούουν στα λόγια των θνητών∙
με όσα μας εκχώρησαν οι νόμοι της ζωγραφικής κι η φύση,
μ’ αυτά ο άνθρωπος θα σε ιστορίσει και θα σε ζωγραφίσει.
(Κωνσταντίνος ο Ρόδιος, τέλη 9ου αι.)
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
Μητέρα Ουράνια , δέξου με στην δόξα σου! Γιατί η δόξα η κοσμική όπου νυχτώνεται, δεν ξημερώνει. Και η κορώνα που οι άνθρωποι δίνουν είναι πάντα αγκάθινο στεφάνι για τους φρόνιμους και τρελοσκουφι για τους άφρονες. Όσο ο χρυσός βρίσκεται μέσα στη γη, ο καθένας τον αγαπά και τον επιζητά. Όταν όμως ανυψωθή στο κεφάλι ενός ανθρώπου, σκοτάδι φθόνου και μίσους θαμπώνει τη λάμψη του.
Κανε με χρυσάφι κρυμμένο στο πιο απόκρυφο θησαυροφυλάκιό Σου, κανείς να μην με γνωρίζει εκτός από Εσένα. Γιατί, όσο με γνωρίζεις Εσύ, είμαι γνωστός, όσο όμως οι άνθρωποι μονάχα με γνωρίζουν, το όνομά μου είναι αμφιβολία.
Κρύψε με από τα κακά μάτια του κόσμου, γιατί χλωμιάζω σαν με κοιτούν. Φύλαξε με σαν μυστικό, που ο φθόνος δεν το υποψιάζεται. Γίνε από μένα πιο σοφή και να μην με αποκαλύπτεις σε κανέναν. Δες εγώ είχα Εσένα σαν το γλυκύτερο μυστικό και Σε αποκάλυψα στον κόσμο και ο κόσμος με ειρωνεύτηκε. Γιατι ο φθόνος ειρωνεύεται, όταν δεν μπορεί να αρπάξει.
Φίλοι μου, τί παίρνετε από την δόξα την ανθρώπινη παρά μεθύσι; Μεθύσι που με τραγούδι αρχινά, αλλα καταληγει με το πεσιμο στα λασπονερα.
Φίλοι μου, όλα τα στόματα, που σας ψάλλουν ευχαριστήρια άσματα, ξέρουν και ένα άλλο, αντίθετο τραγούδι, που θα το ακούσετε αργότερα…
Φεύγετε μακριά από τη δόξα που μοιάζει με πύργο χτισμένο στις πλάτες του κήτους, για να μη γελάνε μαζί σας από την ακρογιαλιά και οι εχθροί και οι φίλοι.
Η ομόψυχη δόξα των ανθρώπων είναι η αδοξότερη, γιατί είναι ισοψυχη.
Εάν η δόξα σας είναι μια επιβράβευση από τον λαό, τότε είστε σαν πληρωμένοι μεροκαματιάρηδες και η επόμενη μέρα μπορεί να σας πετάξει έξω από τα χωράφια της.
Πραγματικά, καμία καινούργια ημέρα δεν αναγνωρίζει τη συμφωνία σας με την προηγούμενη. Κάθε μια ανοίγει νέον αγρό και κλίνει νέα συμφωνία.
Εάν είναι η δόξα σας έργο των μπράτσων σας, οι ημέρες σας θα είναι θυμός και οι νύχτες σας φόβος…
Εάν είναι η δόξα σας το έργο της σοφίας σας, η δόξας σας θα κάνει στείρα τη σοφία σας και θα την ανικητοποιησει.
Αν τη δόξα σας την ονομάζετε δόξα δική σας, ο Ουρανός θα σας τιμωρήσει για ψέμα και αρπαγή.
Πάτε έναν περίπατο με τη δόξα σας στο νεκροταφείο και δείτε αν οι νεκροί θα σας δοξάσουν.
Πράγματι, εσείς ήδη διαρκώς τριγυρνάτε στο νεκροταφείο, και από κινούμενους τάφους λαμβάνετε δόξα. Ποιος θα σας δοξάσει, όταν οι κινούμενοι τάφοι μείνουν ασάλευτοι;
Θα πενθήσετε βαθιά στον άλλον κόσμο, όταν θα ακούσετε τι πιστευαν πραγματικα για σας εκείνοι που σε αυτόν τον κόσμο σας δόξαζαν!
Μητέρα Ουράνια, κρύψε με βαθιά, μακριά από τα μάτια και τις γλώσσες των ανθρώπων. Εκει, όπου μόνο το δικό Σου όμμα εισχωρεί και ο δικός Σου ο λόγος ακούγεται μονάχα.
Σας ικετεύω, Αιώνια Ομορφιά μου!
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς: Προσευχές στη Λίμνη, Εκδόσεις Ορμύλια