Από τον θησαυρό του γεροντικού…

Περί υπερηφάνειας

Μία άλλη φορά ο γέροντας μιλούσε μ’ ένα νεαρό που του απαριθμούσε διάφορες αδικίες και εγκλήματα που γίνονται στον κόσμο.
Προσπαθούσε με πολύ ζήλα ν’ αποδείξει πως, για το καλό της ανθρωπότητας, πρέπει να ληφθούν αυτά κι άλλα μέτρα, αφού οι άνθρωποι κάνουν αυτά και εκείνα, με τέτοια και άλλα κίνητρα κ.λ.π
Ο Γέροντας άκουγε τον παθιασμένο μονολόγο του χωρίς να μιλάει, δεν έφερε την παραμικρή αντίρρηση. Όταν ο ένθερμος συνομιλητής σου τελείωσε το λόγο του και ήταν σίγουρος πως είχε πείσει τον γέροντα, αφού τη σιωπή του τη λογάριασε ως ένδειξη αποδοχής, εκείνος του απάντησε ήρεμα:
Ο Απόστολος Πέτρος λέει: <καινους ουρανούς και καινήν γην προσδοκώμεν, εν οις δικαιοσύνη κατοικεί>> (Β’ Πέτρου, γ’ 13).
Από μας τους αμαρτωλούς τι δικαιοσύνη να περιμένει κανείς;

Γεροντικόν