Αποκάλυψη ΣΟΚ για την “ιερή αγελάδα” της Μεταπολίτευσης, Χρήστο Λαμπράκη, που βρίσκεται πίσω από την μεγαλύτερη ΠΡΟΔΟΣΙΑ σε βάρος του Έθνους των Ελλήνων
Γράφει ο Μέτοικος
Με αφορμή τα πενηντάχρονα της τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας και, τη θλιβερή επέτειο της δεύτερης τουρκικής εισβολής στην Κύπρο, κάποια Μ.Μ.Ε θυμήθηκαν να «αγιοποιήσουν» την προσωπικότητα του κάποτε προέδρου του ΔΟΛιου* συγκροτήματος Χρήστου Λαμπράκη που, το μέγιστο κατόρθωμά του δεν ήταν η αποστασία του 1965, αλλά το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 1974 στην Κύπρο εναντίον του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου.
Συστηματικά, τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης που ελέγχονται από εκδότες με φεουδαρχική νοοτροπία, προτάσσοντας το σκοπό από το κέρδος, επιχειρούν την προώθηση μιας woke κουλτούρας που ορθώνεται ενάντια σε όσα αυτή αυθαίρετα χαρακτηρίζει προκαταλήψεις και διακρίσεις. Παράλληλα, όσοι πρόλαβαν και δήλωσαν στην Ελλάδα σοσιαλιστές ή αριστεροί επιδίδονται σε έναν αγώνα πολιτικής και πολιτισμικής ηγεμονίας. Εχθρός τους κάθε πολίτης που τολμά να μιλά για πατριωτισμό, για ελληνοχριστιανικό πολιτισμό, για τα πάτρια της φυλής των Ελλήνων. Άσπονδοι εχθροί τους, όσοι θυμούνται τις αθλιότητες του υπαρκτού κουμμουνισμού, τα σκάνδαλα του σοσιαλισμού στην Ελλάδα, τα ηλίθια πολιτικά λάθη της ριζοσπαστικής αριστεράς.
Οι ολιγαρχικοί πυρήνες, ιδιοκτήτες Μ.Μ.Ε και μεγάλων ποδοσφαιρικών ομάδων, εξόφθαλμα επιδιώκουν τον έλεγχο των αρμών της εξουσίας και, την υπονόμευση του Δημοκρατικού Πολιτεύματος.
Προωθούν νεοφιλελεύθερες πολιτικές αδιαφορώντας για το άνοιγμα των κοινωνικών ανισοτήτων, ενώ, προβάλλουν με τρόπο σκανδαλώδη τα δικαιώματα διαφόρων περιθωριακών ομάδων που, με άκρατο εγωισμό θέλουν να επιβάλουν τη διαστροφή τους, ως πρότυπο κοινωνικής λειτουργίας.
Ο όμιλος εκδοτών και ολιγαρχών με σύμμαχο, δυστυχώς, πολιτειακούς και πολιτικούς παράγοντες, έχει στρατεύσει για τους σκοπούς του συγγραφείς και δημοσιογράφους που, αλλάζουν τη δημόσια ιστορία αποκρύπτοντας ουσιαστικές λεπτομέρειες οι οποίες καταδεικνύουν το μέγεθος της διαφθοράς των πρωταγωνιστών αυτού του ομίλου.
Με όργανο τη woke κουλτούρα, η θεματογραφία των εφημερίδων που ελέγχονται από το ολιγαρχικό σύμπλεγμα, καθώς και ο τρόπος εκφώνησης των ειδήσεων από τους «μικρούς πρωθυπουργούς» δείχνει τους τρόπους που επιχειρούν να χειραγωγήσουν την ελληνική κοινωνία να αποδεχθεί ακραίους τρόπους κοινωνικής συμπεριφοράς ως φυσιολογικούς, ενώ, με την επιλεκτική προβολή «πολιτιστικών» γεγονότων επιχειρούν την αποδόμηση όσων θεσμών κρατούσαν την ελληνική κοινωνία σε συνοχή εδώ και χιλιετίες.
Πρωθιεράρχης της πολιτικοπολιτιστικής διαπλοκής τα χρόνια της Μεταπολίτευσης και νωρίτερα, υπήρξε ο Χρήστος Λαμπράκης. Προσωπικότητα μέγιστου κύρους, στην κυριολεξία ανέβαζε και κατέβαζε κυβερνήσεις. Υπήρξε πρωταγωνιστής στην αποστασία του 1965 αφού συνωμότησε «με τους πρώην υπουργούς Στ. Στεφανόπουλο, Η. Τσιριμώκο, Σ. Παπαπολίτη, Π. Κατσώτα και τους εκδότες Ι. Παπαγεωργίου της «Αθηναϊκής» και Ι. Βελλίδη της «Μακεδονίας» για να φύγει από την εξουσία ο Γεώργιος Παπανδρέου και να αναλάβει πρωθυπουργός ο Στ. Στεφανόπουλος»**.
Στο τέλος του βίου του και, αφού, χόρτασε από τις πολιτικές δολοπλοκίες, ασχολήθηκε με τον πολιτισμό.
Με χρήματα του Ελληνικού Δημοσίου κατασκεύασε το Μέγαρο ενώ «γράφοντας στα παλαιότερα των κατά πάγια συνήθεια πολύ παλαιών του υποδημάτων – ο ίδιος ζούσε εξαιρετικά λιτά – νόμους, δικαστήρια, πολεοδομίες υπουργικές αποφάσεις – καλά τώρα! –, Συμβούλια Επικρατείας κ.λπ., επέμεινε ώσπου τελικά κατάφερε να χτίσει την εξόφθαλμα παράνομη, φαραωνική υπόγεια όπερά του μέσα στο πάρκο Τεχνών του Δήμου Αθηναίων σε σχέδιο απολύτως προσωπικό και χωρίς κατ’ ουσίαν αρχιτέκτονα! Παράλληλα «έσκαψε» ένα πανάκριβο εκθεσιακό – συνεδριακό κέντρο – το γνωστό και ως Άμπου Ντάμπι –, θέλοντας έτσι να αφομοιώσει πλήρως την ΕΛΣ και οποιονδήποτε άλλο μουσικοκαλλιτεχνικό θεσμό».
Αυτά τα χρόνια της καλλιτεχνικής του ηγεμονίας την οποία εκθείαζαν τα πληρωμένα παπαγαλάκια του, διόριζε «κοινοβουλευτικούς υπουργούς Πολιτισμού της αρεσκείας του», ενώ κατάφερε να αυτόγελοιοποιηθεί με τη συγγραφή του λιμπρέτου της όπερας «Ελένη» που ανέβασε στο Μέγαρο ο Θάνος Μικρούτσικος.
Και ενώ, για όλα αυτά, του πλέκονται στεφάνια από δάφνη, οι υμνητές του αποσιωπούν το μεγάλο του κατόρθωμα΄ το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 1974 στην Κύπρο εναντίον του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου.
Για την ιστορία, το πραξικόπημα με την κώδικη ονομασία «Κόκα- Κόλα»! θεωρητικά σχεδιάστηκε και εκτελέστηκε από τη δικτατορία του Ιωαννίδη, στην πραγματικότητα όμως από τους Αμερικανούς και τα ντόπια υποχείρια τους.
Δεκαετίες, μετά το Εθνικό έγκλημα, δύο εφημερίδες, η «Καθημερινή» (στην κυπριακή της έκδοση) και το «Παρόν της Κυριακής» δημοσίευσαν «αποκάλυψη-σοκ» πως, ο «ιθύνων νους» του πραξικοπήματος κατά του Μακαρίου ήταν ο Χρήστος Λαμπράκης.
Στη Βουλή της Κυπριακής Δημοκρατίας την Πέμπτη 17 Μαρτίου του 2011 ο βουλευτής Ζαχαρίας Κουλίας επικαλούμενος non paper που συνέταξε η ελληνική ΚΥΠ και παρέδωσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής στον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο κατηγόρησε το Χρήστο Λαμπράκη ως τον «Πολιτικό νου του πραξικοπήματος» στην Κύπρο, της μεγαλύτερης ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ σε βάρος του Έθνους των Ελλήνων.
Το έγγραφο που, στην Βουλή των Κυπρίων, κατέθεσε ο Ανδρέας Βωβίδης, συνεργάτης εξ απορρήτων του Αρχιεπισκόπου Μακάριου, περιγράφει τη συνάντηση του προέδρου του ΔΟΛιου συγκροτήματος Χρήστου Λαμπράκη, του δικτάτορα Ιωαννίδη, του αντισυνταγματάρχη Μ. Πιληχού, του συνταγματάρχη Κονδύλη, του Ιωάννη Σωσσίδη, του Παντελή Δημητρίου, που «ήτο ο άνθρωπος του Ιωαννίδη εις Κύπρον», του εφοπλιστή Ανδρέα Ποταμιάνου και του προέδρου για οκτώ ημέρες στην Κύπρο Νίκου Σαμψών*** στον Πόρο, στη βίλα του Λαμπράκη «εις την οποίαν αρκετάς φοράς εφιλοξενείτο ο ταξίαρχος Δ. Ιωαννίδης», τρεις ημέρες πριν το πραξικόπημα στην Κύπρο.
Οι εφημερίδες της μεγαλονήσου έδωσαν εκτεταμένη δημοσιότητα στην αποκάλυψη, ενώ στην Ελλάδα απρόοπτα οι «δημοσιογράφοι» κήρυξαν την Παρασκευή 18 Μαρτίου του 2011 εικοσιτετράωρη απεργία με αποτέλεσμα να μην κυκλοφορήσουν οι εφημερίδες κουκουλώνοντας το απεχθέστατο εθνικό έγκλημα, ενώ, τα έντυπα που κυκλοφόρησαν το σαββατοκύριακο «αδιαφόρησαν» για το θέμα της προδοσίας της Μεγαλονήσου.
Προηγήθηκε, βέβαια, η Βουλή των Ελλήνων που, με το υποκριτικό επιχείρημα «της διαφύλαξης των εθνικών συμφερόντων», ψήφισε να μην ανοίξει ο Φάκελος της Κύπρου.
Το εθνικό έγκλημα στην Κύπρο έχει ονοματεπώνυμο που, η ιθύνουσα τάξη των ολιγαρχών καμώνεται ότι δεν γνωρίζει, αφού, η όποια καταγγελία του Κύπριου Βουλευτή στηρίζεται τάχα μου, σε έγγραφο, αμφίβολης εγκυρότητας και σοβαρότητας.
Όμως, εάν κάποιος αποδελτιώσει τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων παραμονές της επαίσχυντης συμφωνίας των Πρεσπών, θα δει ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται και, όταν επαναλαμβάνεται είναι μια ακόμα εθνική τραγωδία, όπως το ξεπούλημα της ιστορίας της Μακεδονίας στους σλάβους.
*ο ευφυής χαρακτηρισμός, όπως και τα δυο παραθέματα στο άρθρο ανήκουν στον καθηγητή Μάνο Στεφανίδη.
** Documento 26/01/2019
*** «Η προσπάθεια να διαψευστεί το έγγραφο, με το επιχείρημα ότι ο Σαμψών δεν ήταν στον Πόρο, δεν ήταν επιτυχής. Το HOT DOC δημοσίευσε δύο επιβεβαιωτικές συνεντεύξεις. Η μία είναι του φίλου του δικτάτορα Σαμψών Μιχάλη Φραγκάκη που επιβεβαίωνε πως τη μέρα που αναφέρεται στο έγγραφο ο Σαμψών ήταν πραγματικά στον Πόρο. Η δεύτερη συνέντευξη ήταν με τον πρώην δικαστή Γιώργο Αλεξίου, ο οποίος επιβεβαίωσε πως είδε τον Ιούλιο του 1974 τον Σαμψών στον Πόρο και αναγνώρισε στο πρόσωπό του τον πραξικοπηματία που είδε μερικές μέρες μετά στις εφημερίδες». Documento 26/01/2019