Ο Άδης νικήθηκε.
Ο Θάνατος γεύτηκε ζωή.
Η φθορά αφθαρτοποιήθηκε.
Το κακό ντροπιάστηκε.
Τα πάντα γίνονται καινά.
Η γη ενώνεται με τον ουρανό.
Το σκοτάδι καταργείται.
Δεν υπάρχουν πλέον αδιέξοδα.
Θανατώνεται η απόγνωση.
Μπολιάζεται η θεανθρωπία στον άνθρωπο.
Τότε που όλοι αποδέχτηκαν τον θάνατο.
Τότε που όλοι συμβιβάστηκαν με το τέλος.
Ήρθε ο Χριστός και σπάει το κατεστημένο του θανάτου.
Ήρθε ο Χριστός και δίνει στο τέλος μια ατέλεστη τελείωση.
Ανέστη Χριστός και όλοι έκθαμβοι κοιτούν.
Ανέστη Χριστός και κλαίμε από χαρά.
Ανέστη Χριστός και οι δαίμονες φρίττουν.
Ανέστη Χριστός και το Φως Του πλημμυρίζει τα πάντα.
Όλα πλέον συγχωρούνται.
Όλοι γινόμαστε ένα με τον Έναν.
Όλα ειρηνεύουν και ζωογονούνται.
Χορεύουν τα σύμπαντα,
τραγουδά η Κτίση,
αγάλλονται οι άνθρωποι.
Διότι Ανέστη Χριστός.
Τι ποιο χαρμόσυνο από αυτό;
Τι ποιο υπέροχο;
Καθώς θα ψέλνεις και φέτος το «Χριστός Ανέστη»,
μην περνάς τις λέξεις επιπόλαια.
Στάσου σε κάθε λέξη
και αφουγκράσου την αιώνια αλήθεια τους.
Μια αλήθεια που μας χαρίστηκε από την αγάπη Του.
Ναι, Αυτός είναι ο Θεός.
Θεός Ανάστασης.
Μόνο όμως αυτός που έχει γεύση του Σταυρού
μπορεί να εννοήσει τι είναι Ανάσταση.
Είναι αλήθεια ότι δακρύζει ένα περισσότερο,
όταν ψέλνει το «Χριστός Ανέστη»,
αυτός που ανεβαίνει τον δικό του Γολγοθά στην καθημερινότητα του βίου, που συσταυρώνεται με τον πλησίον του, που γεύτηκε το πικρό ποτήρι της προδοσίας και της εγκατάλειψης.
Ναι αυτός βιώνει περισσότερο την Ανάσταση, γιατί φέρει κι αυτός πάνω του τα σημάδια του προσωπικού του Σταυρού.
Ο Θεός της Ανάστασης βρίσκει τον άνθρωπο της Ανάστασης κάπου εκεί…στην ένωση των δυο ξύλων που κάνουνε Σταυρό.
Εύχομαι ο Χριστός μας, να φωτίζει κάθε πτυχή της ζωής μας ώστε οι ημέρες μας να ευωδιάζουν ουρανό και να γλυκαίνουν και τις ζωές των συνανθρώπων μας.
αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος
