Ο χριστιανός αντιμετωπίζει στην πνευματική του ζωή μια διπολικότητα. Από τη μια μεριά δέχεται με υπομονή τις θλίψεις και τις δυσκολίες της καθημερινής ζωής· από την άλλη μεριά χαίρεται, διότι με αυτές καυτηριάζεται η αμαρτία και βοηθείται η πνευματική τελείωση. Έτσι προκύπτει η λεγόμενη χαρμολύπη.
Στη ζωή της Εκκλησίας η σύνθεση χαράς και λύπης προβάλλεται με την αδιάσπαστη ενότητα του πάθους και της αναστάσεως του Χριστού. Το πάθος είναι πορεία προς την ανάσταση και η ανάσταση κατάληξη του πάθους. Χωρίς την υπομονή του πρόσκαιρου πόνου δεν κερδίζεται η αιώνια και ακατάλυτη χαρά.
Οι θλίψεις της καθημερινής ζωής δεν ματαιώνουν τη χαρά του πιστού. Και οι θλίψεις για την αγάπη του Χριστού γίνονται νέες αφορμές χαρά. Ο ίδιος ο Χριστός μακαρίζει όσους διώκονται και υποφέρουν για το όνομά του και τους προτρέπει να χαίρονται με την ελπίδα της βασιλείας του.
Έτσι ο χριστιανός μπορεί να χαίρεται και για τις θλίψεις του, γιατί τον βοηθούν να οικειωθεί τη ζωή του Χριστού.
Αυτό όμως προϋποθέτει πίστη και πόθο για τον Χριστό. Ο πόθος του Χριστού είναι πηγή χαράς, που εξαφανίζει κάθε θλίψη μέσα στον άνθρωπο. Αν δεν συμβαίνει αυτό, κάτι άλλο ζει εντονότερα μέσα του και όχι ο Χριστός.
Η χαρά αποτελεί την ατμόσφαιρα της θείας λατρείας και της κοινωνίας με τον αναστάντα Κύριο. Η βίωση της χαράς φανερώνει τη διατήρηση της κοινωνίας με τον Θεό. Βέβαια η χαρά δεν κερδίζεται εφάπαξ, αλλά κατορθώνεται διαρκώς. ως αδιάπτωτη κατάσταση υπάρχει μόνον στη Βασιλεία του Θεού