Έχω ερωτηθεί πολλάκις για τη χρήση του DEPON βάσει του αρχικού πρωτοκόλλου του ΕΟΔΥ !
«Μέχρι τέσσερα DEPON την ημέρα»…
(σ.σ.: κοιτάμε το ΤΑΒΑΝΙ μέχρι να γίνουμε μπλε και να πάμε στο νοσοκομείο … για διασωλήνωση… για να το εξασφαλίσουμε κιόλας αυτό δίνουν και κορτιζόνη από την πρώτη μέρα διάγνωσης) !
Τον πυρετό τον ΘΕΛΟΥΜΕ… είναι δικό μας εργαλείο !!
ΔΕΝ τον κόβουμε… τον διαχειριζόμαστε.
Διαχείριση την οποία θα προτιμούσαμε να αναλαμβάνει ένας Ιατρός στα πλαίσια Πρωτοβάθμιας Περίθαλψης σε ασθενείς οι οποίοι νοσούν κατ’ οίκον.
Μέχρι το 38,3 δεν τον λαμβάνουμε υπόψιν.
[sc name=”trofima-epiviosis” ][/sc]
Μετά το 38,3 και μεχρι το 39 τον αφήνουμε να δουλεύει για μερικές ώρες -ειδικά τις πρώτες τρεις τέσσερις ημέρες- μη ξεχνώντας ότι σε συγκεκριμένα περιστατικά δυστυχώς ο πυρετός είναι μη διαχειρίσιμος ακόμη και σε χαμηλά επίπεδα.
Ο ΠΥΡΕΤΟΣ
– Δεν αφήνει τους ιούς να περάσουν την βλεννογόνο.
– Δεν αφήνει τους ιούς που έχουν περάσει μέσα στα κύτταρα μας να πολλαπλασιαστούν!
– Κάνει παστερίωση στα υπόλοιπα μικρόβια βακτήρια που μπορεί να εκμεταλλευόντουσαν τις φλεγμενες βλεννογόνους (τις ροζ επιφάνειες στην ρινική κοιλότητα, στο φάρυγγα, στο βρογχικό δέντρο, στις κυψελίδες και στον εντερικό αυλό) και να προκαλούσαν επιμόλυνση.
– Εξασφαλίζει «κυτταροκινική επικοινωνία» μεταξύ των λευκών κυττάρων και των μορίων του συμπληρώματος (αυτόματος οπλισμός- σαν τα αντιαεροπορικά) για να πάρουν σήμα που βρίσκεται ο εχθρός και να μην τριγυρνάνε μέσα στο σώμα μας αναζωπυρώνοντας όλες τις πιθανές υποβόσκουσες φλεγμονές.
– Ανεβαίνει γιατί πολλα κύτταρα δίνουν σήμα κινδύνου και έτσι το σώμα ξέρει ότι υπαρχει θέμα μόλυνσης και ξέρει και που να πάει να δώσει τη μάχη, όταν πέφτει έχει ολοκληρώσει τη δουλειά του, αν επιμένει τότε έχει ακόμη πρόβλημα και βρίσκεται σε αναμονή ή επιφυλακή.
– Τυπικά στην Δέλτα είχαμε «πυρετό εισόδου» για 5-6 ημέρες (στο δυνατό ανοσοποιητικό ήταν και έως 40 -συνηθισμένο στα παιδιά) τον οποίο θέλουμε για να αναγνωρίσει το σώμα μας τον κορονοιο και να δημιουργήσει τα Β- και τα Τ- λεμφοκύτταρα.
Μετά ερχόταν ο «πυρετός φλεγμονής» όπου είχε καταφέρει ο ιος να μπει σε κύτταρα για να τον πολλαπλασιάσουν και τα οποία σκοτώνονταν όταν απελευθερώναν τον πολλαπλασιασμένος φορτίο ή όταν τα χτυπούσαν ως μολυσμενα κύτταρα τα Τ-λεμφοκύτταρα μας, και έτσι προκαλούνταν αύξηση της κυτταροκινικής επικοινωνίας και μετατροπή της σε κυτταροκινική καταιγίδα.
Όταν ολοκληρώνονταν η ωρίμανση των Β-λεμφοκυττάρων στις 7-8+ ημέρες και μπορούσαν να βγάλουν τα πρώτα απλοϊκά αντισώματα (IgM -ImmunoGlobulin M) εναντίον του εχθρού ξεκινούσε το τέλος της ίωσης αλλά ‘έμενε στα χέρια μας’ οποιαδήποτε επιπλοκή ή καταστροφή ιστού είχε προκληθεί τις προηγούμενες ημέρες.
Αν δεν είχε προλάβει να αναπτυχθεί ιδιαίτερη ζημιά από την εξάπλωση του ιού τότε απλώς είχαμε τα υπολείμματα των τοπικών μαχών προς καθαριότητα. Αυτό το στάδιο από την 10η εως την 15η ημέρα αν είχαμε πυρετό τον ονομάζαμε «πυρετό εξόδου ή καθαριότητας».
Αν είχαμε μεγάλη έκταση βλαβών τότε ο πυρετός φλεγμονής διαρκούσε περισσότερο και αυτό πλέον είχε να κάνει με το διάστημα επούλωσης των βλαβών και των οποίων περαιτέρω επιπλοκών.
Η ΚΥΤΤΑΡΟΚΙΝΙΚΗ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ vs ΚΑΤΑΙΓΙΔΑΣ
Θέλουμε να υπάρχει «επικοινωνία» μεταξύ των κυττάρων αλλά όχι «καταιγίδα» !
Θελουμε να διαχειριζόμαστε την επικοινωνία και να σταματάμε την έξαρση αν προκύψει -δηλαδή πυρετός ανω του 39,5- και να τον κόψουμε με ντουζ ή κομπρέσες, αλλά αν επιμένει ψηλά ανω του 39 πάνω από μισή με μια ώρα και με ΑΣΠΙΡΙΝΗ !
Αν δεν μπορεί κάποιος να πάρει ασπιρίνη τότε μπορει να πάρει ενα DEPON …
Οπότε μια ασπιρίνη το πρωί για την αντιπηκτική της δράση και μια δεύτερη το βράδυ αν προκύψει και χρειαστεί ..
Αυτά ήταν τα σκεπτικά όλη την πρότερη περίοδο και δεν ήταν άλλα γύρω από το θέμα C-OV-ID …
Τελικά οι έρευνες βγήκαν και ξεκαθάρισαν απόλυτα την συσχέτιση της ΑΣΠΙΡΙΝΗΣ και την παρατηρούμενη επιτυχία της απέναντι στον ιό, την ίωση και τις επιπλοκές της !! Ιδιαιτέρως ενδιαφέρουσα η συζήτηση που αναπτύσσει ο Dr Mobeen στην παρουσίαση των σχετικών μελετών.