Παρά το ότι ο πληθυσμός της Ίμβρου (8.000) και της Τενέδου (2.800) ήταν σχεδόν 100% ελληνικός, με τη συνθήκη της Λωζάννης παραχωρήθηκαν στην Τουρκία λόγω της στρατηγικής τους θέσης δίπλα στα Δαρδανέλλια.
Οι κάτοικοι των νησιών όμως, εξαιρέθηκαν από την ανταλλαγή πληθυσμών και ορίστηκε ειδικό καθεστώς τοπικής αυτοδιοίκησης (άρθρο 14), το οποίο όμως καταπατήθηκε πλήρως.
Ήδη από τη δεκαετία του 1920 απαγορεύτηκε η διδασκαλία της ελληνικής γλώσσας και άρχισε εκτεταμένος εποικισμός των νησιών.Η όξυνση στην Κύπρο το 1964 όμως, οδήγησε σε αντίποινα των Τούρκων στους Έλληνες του νησιού:
-Ιδρύθηκε στην Ίμβρο στρατόπεδο χωροφυλακής και μουσουλμανικό τέμενος.
-Παραχωρήθηκε γη σε 3.000 Τουρκους εποίκους από Βουλγαρία.
-Δημεύτηκαν τα ελληνικά μειονοτικά σχολεία και το ημιγυμνάσιο Ίμβρου μετατράπηκε σε οικοτροφείο για Τούρκους σπουδαστές.
– Δημιουργήθηκε ανοιχτή αγροτική φυλακή για βαρυποινίτες για την οποία απαλλοτριώθηκαν 8.000 στρέμματα Ελλήνων.
-Τα επόμενα χρόνια απαλλοτριώθηκαν συνολικά 27.000 από τα 34.000 στρέμματα της Ίμβρου κι έτσι οι Έλληνες ασχολούνταν μόνο με την κτηνοτροφία.
– Το 1983-4 οι βοσκότοποι του νησιού κηρύχθηκαν αναδασωτέες εκτάσεις και οι κάτοικοι αναγκάστηκαν να πουλήσουν τα κοπάδια τους σε γελοίες τιμές.
Όλα αυτά οδήγησαν τους κατοίκους σε μαζική έξοδο από το νησί και σύντομα απέμειναν λίγες εκατοντάδες γέροντες και χιλιάδες Τούρκοι.
Οι διαμαρτυρίες της Ελλάδας δεν εισακούστηκαν και σε συνδυασμό με τα γεγονότα της Κύπρου τα νησιά αφελληνίστηκαν.
Ένα οδοιπορικό για την ΙΜΒΡΟ και την ΤΕΝΕΔΟ
πηγή
