«Είμαι ο παπά Φώτης, να πας να ανάψεις ένα κεράκι απέναντι και μετά να πας σχολείο»

Παιδάκι μικρό, μόλις είχα πάει στο 1ο Γυμνάσιο Μυτιλήνης. Το παιχνίδι σε πρώτο πλάνο για μας. Ποδόσφαιρο στο αλσάκι, βόλεϊ, πειράγματα και οτιδήποτε άλλο μας έδινε χαρά και γέλιο.

Μια μέρα, από αυτές τέλη Σεπτεμβρίου με πολύ ήλιο έπαιζα ποδόσφαιρο στο αλσάκι, όπου ξαφνικά όλοι οι συμμετέχοντες έφυγαν από το «τερέν» για να πάνε στα κάγκελα. Φωνές, γέλια, γιουχαΐσματα, αλλά εγώ αδυνατούσα να καταλάβω τι γινόταν. Ένας κακοντυμένος άνθρωπος στα μαύρα ήταν αποδέκτης όλων αυτών, που όμως με ήρεμο τρόπο έδινε την ευχή του σε όσους γελούσαν μαζί του.
Το κουδούνι για το σχόλασμα χτύπησε, πήρα την παρατημένη τσάντα για να φύγω, από την πλευρά που στάθμευαν τα ΤΑΧΙ. Βγαίνοντας για να πάω στο σπίτι μου είδα μπροστά από το περίπτερο αυτόν το γεράκο, (που μόνο γεράκος δεν ήταν) έναν άλλον άνθρωπο που είχε γίνει αντικείμενο χλευασμού (το πρόβλημα που είχε ήταν ότι δεν μπορούσε να μιλήσει) από τους μαθητές του Λυκείου. Στάθηκα εκεί στη βρύση, και έβγαλα να φάω το σάντουιτς που είχα πάρει.
Τα γιουχαΐσματα συνέχισαν και ένας από τους μαθητές του Λυκείου είπε: «παπά και συ τρελός είσαι, άντε τράβα απ’ δω».
Κάποια στιγμή τα μάτια μας συναντήθηκαν, και μου χαμογέλασε, αφού κι εγώ έδειχνα ενοχλημένος πια από την συμπεριφορά των παιδιών.
Το επόμενο πρωί, πηγαίνοντας στο σχολείο, και λίγο πριν την εκκλησία του Αγ. Θεράποντα, όπου έμπαινα από κει για το γυμνάσιο ξανάδα τον Παπά. Του χαμογέλασα κι εκείνος μου είπε: «Είμαι ο παπά Φώτης, να πας να ανάψεις ένα κεράκι απέναντι και μετά να πας σχολείο».
Έκανα ότι μου είπε. Δεν ξέρω γιατί, αλλά το έκανα και ένιωσα καλά. Πήγα στη τάξη μου, αλλά όλη την πρώτη ώρα τον είχα στο μυαλό μου. Στο διάλειμμα ρώτησα τους φίλους μου, για το ποιος είναι αυτός ο άνθρωπος που όλοι γελούσαν μαζί του χθες το μεσημέρι. «Ένας παπάς βρωμιάρης που τα έχει χαμένα» η απάντηση από έναν, που ακόμη και σήμερα δεν έχω ξεχάσει την έκφραση κακίας που είχε το πρόσωπό του.