Πατήρ Ιωάννης Ιστρατι
Η ιστορία του ανθρώπου
Ένα νέος με έτοιμα χρήματα. Ένας αχαλίνωτος γιος, που συνήθιζε να φεύγει . Αηδιασμένος από την υπακοή στον πατέρα του, κουρασμένος να δουλεύει στο οικογενειακό κτήμα, με όνειρα να ξεφύγει από το νόμο. Ζητά την περιουσία που δεν του αναλογεί παρά μόνο μετά το θάνατο του πατέρα. Σαν ο πατέρας που είχε μπροστά του ήταν ήδη νεκρός. Αμέτρητο θράσος. Αναισθησία στον αναστεναγμό του Πατέρα, αδιαφορία για τον αδελφό και όλα όσα έμαθε στην οικογένεια. Είναι γεμάτο ωμή καλοσύνη. Το αίμα του βράζει στις φλέβες του από τον πόθο της σάρκας, από το μίασμα της αμαρτίας, από τη λήθη που φέρνουν τα πάθη. Διψά για το κρασί της πορνείας, πέφτοντας πάντα όλο και πιο χαμηλά στην παθιασμένη εμμονή του θανάτου. Τα πλούτη του αραιώνουν, οι πόρνες λιγοστεύουν, το φαγητό και το ποτό εξαφανίζονται. Έρχονται η φτώχεια και η πείνα και οι τύψεις.
Και στο μυαλό προκύπτουν οι στρεβλές δικαιολογίες του δαίμονα. Ο πατέρας σου δεν θα σε δεχτεί. Είσαι σκουπίδι. Δεν αξίζεις τίποτα πια. Είναι πολύ αργά. Κάτσε εδώ ανάμεσα στα γουρούνια και φάε την πίκρα της δυστυχίας σου. Η πτώση είναι ολοκληρωτική, η βρομιά είναι συντριπτική, το μίσος αυτών που έχουν, ο φθόνος, η απέχθεια της ζωής την καταστρέφουν.
Αλλά ακόμα κάτι θρόιζε βαθιά, σαν άγνωστο ελατήριο. Είναι η φωνή του αίματος του Πατέρα του. Είναι η εικόνα του Θεού μέσα του, σβησμένη, λερωμένη, συντετριμμένη από την αμαρτία. Θυμάται τον ήλιο στο σπίτι, το βλέμμα του πατέρα του, το ζεστό ψωμί της καρδιάς του. Στο χοιροστάσιο η μνήμη της πρώτης αγιότητας είναι η πιο τρομερή πληγή. Είναι ένα μαχαίρι κολλημένο στην καρδιά του ως υπάκουος γιος νεκρός ανάμεσα σε αγνώστους. Στο απώτατο σκοτάδι της ζωής του, νιώθει τη λαχτάρα για τον πατέρα του, τον πόνο του πατέρα του να περιμένει μάταια. Είναι ο υπεράνθρωπος σεισμός της εξέγερσης μπροστά στο θάνατο. Είναι η αξιοπρέπεια ενός γιου που παλεύει ανάμεσα στα γουρουνάκια.
Και η καρδιά του σπάει σε κομμάτια, και φεύγει τρέμοντας από τη μάστιγα του θανάτου, βρώμικο, κουρελιασμένο, γεμάτο βρασμούς, άρρωστο από το τίποτα. Πέφτει στο δρόμο και καταπίνει τη σκληρή και πικρή σκόνη της ξενιτιάς. Βλέπει το σπίτι των γονιών του σε όνειρο και πέφτει στο έδαφος βλέποντας τη σκιά του γονιού του να περιμένει. Τον βγάζουν από το στάχυ και τον φιλούν στο άθλιο πρόσωπο και τον μαζεύουν στην αγκαλιά των γονιών και τον χαϊδεύουν και τον αγκαλιάζουν τα χέρια που τον έμαθαν να ζει. Και πλένεται στα δάκρυα του Πατέρα και αγιάζεται από το λυτρωτικό Αίμα, και ντυμένος με βασιλικά άμφια και κάθεται στο τραπέζι ως γιος, αυτός, ο άθλιος των ανθρώπων. Δεν του μένει τίποτα γιατί σπατάλησε την περιουσία του με πόρνες. Αλλά έχει όλη την καρδιά του Πατέρα, και την άπειρη αγάπη Του, και τη θυσία του Υιού.
Είναι η ιστορία του καθενός μας. Είναι η κατ’ εξοχήν αυτοβιογραφία του ανθρώπου. Είναι η ιστορία του κόσμου. Είναι το σχέδιο του Θεού από την αιωνιότητα. Είναι η αναφορά της πεσμένης ανθρωπότητας, που σώθηκε από την Αυτοθυσία του Θεού, την άπειρη Αγάπη.