Τα σέβη μου Πατέρα Στρατή,
Μακρά η ιστορία της σχέσης της οικογένειάς μου και της δικής μου προσωπικά με τον Ταξιάρχη Μιχαήλ, που ξεκινάει από τα παιδικά μου χρόνια.
Θα αναφερθώ όμως στο περιστατικό που συνέβη το 2001 στο ευλογημένο νησί σας.
Μετά από τάμα μου, να περπατήσω από το λιμάνι της Μυτιλήνης στον Μανταμάδο στη χάρη Του, για μικρανήψι του συζύγου μου, που κινδύνεψε το 1999 από φυματιώδη μηνιγγίτιδα, ή να πεθάνει ή να ζήσει με φοβερές αναπηρίες τύφλωσης ή παράλησης, αποφάσισα να το πραγματοποιήσω στις 20 Ιουλίου 2001.
Συνοδοιπόρος η φίλη μου Νέλλη Ζαρρή που περπάτησε μαζί μου για τον γιό της που βρέθηκε στα 21 του με λέμφωμα HODGKINS στο αίμα. Στα 22 του έγινε επέμβαση στην Βοστώνη αυτομεταμόσχευσης από τον νωτιαίο μυελό του. Βρισκόταν στο στάδιο της ανάρρωσης των 5 ετών που έπρεπε να περάσουν και να είναι καθαρός για να θεωρηθεί εντελώς αποθεραπευθείς.
Στη διαδρομή των 42 χλμ. (τότε δεν είχε ανοιχθεί ο κόμβος) θα ήταν σε επιφυλακή ο σύζυγός μου, Κων/νος Σπανογιάννης, με Ι.Χ. με μερικές προμήθειες (νερά και πρόχειρα φαγώσιμα) με συνεπιβάτες οικογενειακές φίλες, την Χριστίνα Χριστίδου, η οποία προθυμοποιήθηκε να έλθει και να προσκυνήσει στη χάρη Του, για το πρόβλημα που είχε (καρκίνο στην ρίζα της γλώσσας και χαμηλά στις παριές) και η Μίρκα Κωνστανταρίδου.
Ξεκινήσαμε με περίεργες συγκυρίες καθυστέρησης από το λιμάνι στις 10:20 το βράδυ έχοντας ένα μικρό φακό και από ένα ραβδί, η Νέλλη κι εγώ.
Η Νέλλη έδειχνε φοβισμένη, ιδιαίτερα όταν βρισκόμασταν σε ερημικούς και σκοτεινούς δρόμους όπου ακούγαμε και διάφορα ζώα. Προσπαθούσα να την καθησυχάσω λέγοντας ότι έχω ζητήσει να μας στείλουν μια ταξιαρχία αγγέλων να μας προστατεύει αλλά δεν με άκουγε.
Μετά την Θερμή ήταν ιδιαίτερα ανήσυχη, προσπαθούσα να την πείσω ότι έχουμε προστασία αλλά μάταια. Τότε προσευχήθηκα νοερά: «Ξέρω ότι είσαστε εδώ και μας προστατεύετε αλλά να είχαμε και έναν ορατό φύλακα να ηρεμήσει η Νέλλη» και μετά λέω από μέσα μου: «Τι θράσος!!! Τι ζητάω!!! …αλλά μακάρι να είχαμε έναν ορατό φύλακα»!!!
Μετά από λίγο από μια παραθαλάσσια ταβέρνα με μαντρότοιχο ξεπρόβαλαν 5-6 σκυλιά την ώρα που περνούσαμε και ένα από αυτά έτρεξε και μπήκε μπροστά μας, περνώντας από τα πόδια της Νέλλης η οποία όμως δεν αντέχει να την ακουμπάν τα ζώα ενώ τα αγαπάει.
Μετά από λίγο θα μπαίναμε σε περιοχή ερημική και αφού βλέπω ότι το σκυλάκι μας ακολουθεί του λέω: «Γύρνα πίσω καλό μου με τα φιλαράκια σου εκεί είχες και φαγητό». Τότε άκουσα μια φωνή μέσα μου πολύ έντονη να μου λέει: «Είναι ο φύλακας που ζήτησες».
Περίπου στις 8:30 το πρωί η κούραση είναι πολύ μεγάλη ο ήλιος μας καίει και βρισκόμαστε σε μια ανηφορίτσα περίπου 1 ώρα πριν φθάσουμε στο Μανταμάδο.
Η Νέλλη πήρε τηλέφωνο το γιό της για να ξεκινήσει από την Μυτιλήνη με το αυτοκίνητό του και να συναντηθούμε στο Μανταμάδο για το προσκύνημα. Ο Παναγιώτης όμως είναι απελπισμένος και της λέει ότι πονάει πολύ και δεν πρόκειται να έρθει.
Τότε πιάσανε την Νέλλη τα κλάματα και την άκουσα να μουρμουρίζει : «Γιατί Θεέ μου βασανίζεις αυτό το παιδί… εγώ έρχομαι στη χάρη Σου και Σε παρακαλώ». Προσπαθώ να της πω ότι εμείς θα προσευχηθούμε να του περάσει ο πόνος και να έρθει. Δεν με ακούει και συνεχίζει τον μονόλογό της και βλέπω τον φύλακά μας ο οποίος βρισκόταν 10 μέτρα πιο μπροστά να γυρίζει πίσω και να πηγαίνει στην απελπισμένη Νέλλη και να της γλύφει τα πόδια . Η Νέλλη προσπαθεί να το αποφύγει. Τότε της είπα: «Μόλις πήρες την απάντησή στο παράπονό σου, ο Παναγιώτης θα συνέλθει από τους πόνους και θα έλθει». Και πράγματι πριν φθάσουμε στο Μανταμάδο, ο Παναγιώτης μας προσπέρασε με το αυτοκίνητό του και μας επιβράβευε γελώντας.
Στις 09:30 φθάσαμε στο Μανταμάδο, βρήκαμε σημείο στο οποίο πλυθήκαμε να συνέλθουμε, με τον θεόσταλτο φύλακά μας, ξαπλωμένο από την κούραση και να τον περιποιείται με φαγητό νερό και χάδια η Μίρκα. Όταν ετοιμαστήκαμε πλέον όλοι και ξεκινήσαμε για την εκκλησία αναζητήσαμε και τον κανελί φύλακά μας όμως δεν ήταν πουθενά. Ψάξαμε σε όλο το Μανταμάδο αλλά δεν το βρήκαμε.
Προσκυνήσαμε και πήγαμε στο καφέ του περιχώρου. Εκεί η Χριστίνα με ρώτησε αν ο Ταξιάρχης έχει μάγουλα. Δεν έβλεπε ούτε στη Θαυματουργή εικόνα αλλά ούτε και σε άλλη εικόνα του Ταξιάρχη μάγουλα. Κατάλαβα ότι ήταν εκεί που είχε το πρόβλημα. Ανησύχησα και δικαιολόγησα ότι σε καθένα μπορεί να παρουσιάζεται διαφορετικά και άλλαξα συζήτηση.
Την άλλη μέρα Κυριακή πήγαμε στην εκκλησία πάλι για να κοινωνήσουμε και μετά να πιούμε καφέ μας στον περίβολο. Τότε μου είπε η Χριστίνα: «Σήμερα ο Ταξιάρχης είχε μάγουλα σε όλες τις εικόνες εχθές δεν είχε». Το μήνυμα ήταν σαφέστατο. Έδειξε ο Μεγαλόχαρος ότι για το συγκεκριμένο πρόβλημα της φίλης μου θα επέρχετο θεραπεία. Και έτσι έγινε. Τον Μάρτιο του επόμενου έτους η Χριστίνα με πληροφόρησε ότι ήταν αποθεραπευθείσα.
Ο Παναγιώτης είναι πατέρας πλέον δύο παιδιών και θεωρείται εντελώς αποθεραπευθείς ως ποτέ να μην είχε νοσήσει.
Εύχομαι πάτερ, τον Σεπτέμβριο που θα έλθω να προσκυνήσω να σας συναντήσω αν έχετε χρόνο και να σας μιλήσω και για άλλα πολλά.
Σας ευχαριστώ, τις ευλογίες σας!
Δέσποινα Καραμανώλη