Ένα καφενείο, σαν φάρος στην πλατεία του χωριού Χαλίκι, στην Πίνδο, όπου χτυπά η καρδιά της ελληνικής υπαίθρου
Ο πρωινός ήλιος μάς βρίσκει να κατηφορίζουμε από την αλπική λίμνη της Βερλίγκας προς το Χαλίκι, ακολουθώντας μονοπάτια που χαράχτηκαν από αιώνες ανθρώπινης παρουσίας στην καρδιά της Πίνδου. Η υπόσχεση του Χρήστου Ζαχαρή για πρωινό στο θρυλικό του καφενείο του «Λα Βερλίγκα», μάς οδηγεί στο δυτικότερο άκρο της Θεσσαλίας, εκεί όπου η ιστορία συναντά το παρόν με τρόπο απροσδόκητα αυθεντικό.
Ο φάρος της πλατείας
Το καφενείο στέκει σαν φάρος στην πλατεία του χωριού, με τον καπνό να υψώνεται από την καμινάδα της ξυλόσομπας σαν σινιάλο καλωσορίσματος. Μπαίνοντας, η ζεστασιά σε τυλίγει αμέσως -όχι μόνο από τη φωτιά της σόμπας-, αλλά κυρίως από το πλατύ χαμόγελο του Χρήστου. Χαμηλά παίζει στα ηχεία, το διαδικτυακό ραδιόφωνο που έχει δημιουργήσει ο Χρήστος, το laverliga.gr διατηρώντας ζωντανή την μουσική παράδοση του τόπου.
«Καλώς τους! Είχα το νου μου και σας περίμενα» μας λέει ο Χρήστος, καθώς τα χέρια του κινούνται με επιδεξιότητα ανάμεσα στο μπρίκι με τον ελληνικό καφέ και το τηγάνι όπου σιγοψήνονται αυγά με χωριάτικα λουκάνικα. Η κουζίνα του, που ξεκίνησε να λειτουργεί το 2006, έχει γίνει προορισμός από μόνη της. Τα παϊδάκια του, τα κεφτεδάκια και τα άγρια χόρτα που μαζεύει ο ίδιος από τα γύρω βουνά, έχουν αποκτήσει φήμη που ξεπερνά τα στενά όρια του χωριού.
Από τις εφημερίδες στο βουνό: Η ιστορία του Χρήστου
Καθώς σερβίρει το πρωινό μας, ο Χρήστος μοιράζεται την ιστορία του -μια ιστορία που ξεκινά στις πολύβουες αίθουσες σύνταξης των αθηναϊκών εφημερίδων και καταλήγει στην ησυχία του Χαλικίου. «Το 2001 ήταν η χρονιά της μεγάλης απόφασης», μας λέει, σερβίροντας άλλον έναν καφέ. «Άφησα πίσω την δημοσιογραφική καριέρα στο οικονομικό ρεπορτάζ για να επιστρέψω εδώ, στον τόπο των παιδικών μου αναμνήσεων».
19 χειμώνες αδιάλειπτης παρουσίας
Δεκαεννέα χειμώνες έχουν περάσει από τότε, και το καφενείο του Χρήστου «Λα Βερλίγκα» δεν έχει κλείσει ούτε μία μέρα. Ακόμη και στις πιο δύσκολες καιρικές συνθήκες, όταν το χιόνι φτάνει ως τα γόνατα και το θερμόμετρο πέφτει κάτω από το μηδέν, η πόρτα του παραμένει ανοιχτή. «Είμαστε μόνο τρεις μόνιμοι κάτοικοι τον χειμώνα», εξηγεί. «Έχουμε καθημερινή επικοινωνία και επαφή. Είμαστε σαν οικογένεια».
Καταφύγιο ψυχών στο χιόνι
Το καφενείο έχει μετατραπεί σε κάτι πολύ περισσότερο από ένα απλό σημείο εστίασης -είναι καταφύγιο, σημείο συνάντησης, κέντρο πληροφόρησης και, πολλές φορές, σωτήρια λύση για ταξιδιώτες που βρέθηκαν αντιμέτωποι με αντίξοες συνθήκες. «Έχει τύχει πολλές φορές να φιλοξενήσω κόσμο που δεν μπορούσε να συνεχίσει το ταξίδι του λόγω καιρού», θυμάται ο Χρήστος. «Το καφενείο έχει γίνει δεύτερο σπίτι για πολλούς».
Ήχοι και γεύσεις παράδοσης
Η βλάχικη καταγωγή του Χρήστου αντανακλάται έντονα στην ατμόσφαιρα του χώρου. Το ραδιόφωνό του, μια πρωτοβουλία που ξεκίνησε από αγάπη για την παράδοση, μεταδίδει ασταμάτητα βλάχικα και παραδοσιακά τραγούδια, διατηρώντας ζωντανή την πολιτιστική κληρονομιά του τόπου. «Είναι ο τρόπος μου να κρατήσω ζωντανές τις μνήμες και τις παραδόσεις μας», εξηγεί με περηφάνια.
Καθώς η μέρα προχωρά, βρίσκουμε χρόνο να τακτοποιήσουμε κάποιες δουλειές μας, απολαμβάνοντας τη ζεστασιά του χώρου και την αυθεντική φιλοξενία του Χρήστου. Πριν συνεχίσουμε το ταξίδι μας, μας εφοδιάζει με πολύτιμες πληροφορίες για τη διαδρομή που μας περιμένει. Η γνώση του για την περιοχή είναι βαθιά και πηγαία, προϊόν χρόνων παρατήρησης και αγάπης για τον τόπο του.
Ένας σύγχρονος ακρίτας
Φεύγοντας από το Χαλίκι, συνειδητοποιούμε πως άνθρωποι σαν τον Χρήστο Ζαχαρή είναι οι αληθινοί φύλακες της ελληνικής υπαίθρου. Στο πρόσωπό του βλέπουμε την επιμονή, το πάθος και την αφοσίωση που χρειάζεται για να διατηρηθεί ζωντανή η παράδοση σε έναν τόπο που ο χρόνος και η αστυφιλία απειλούν να εξαφανίσουν. Το καφενείο του στέκει σαν φάρος πολιτισμού και ανθρωπιάς, υπενθυμίζοντάς μας πως η αυθεντική Ελλάδα εξακολουθεί να ζει στις εσχατιές της, χάρη σε ανθρώπους που επέλεξαν να μείνουν πιστοί στις ρίζες τους.