Ένα θαυμαστό περιστατικό από την ζωή του Γέροντα Ιωσήφ Βατοπαιδινού
Άρχισε το έργο της αποψίλωσης. Υπήρχαν λιθόκτιστα πεζούλια από παλαιά φυτεμένα ελαιόδενδρα.
Ο Γέροντας έδινε οδηγίες για τη διαμόρφωση του
χώρου. Στον χώρο που θα κτιζόταν το κελί υπήρχε
ένα παλαιό και μεγάλο ελαιόδενδρο. Ο Γέροντας δεν
ήθελε να το καταστρέψει, γι’ αυτό και με εκσκαφέα
έσκαψαν βαθιά, περιφερειακά από τις ρίζες του δένδρου, για να μεταφυτευθεί. Καθώς το δένδρο δέθηκε και αναρτήθηκε, ξαφνικά λύθηκε και έπεσε επάνω
στον Γέροντα με όλο το βάρος του. Ο χειριστής του
οχήματος, διηγήθηκε:
«Κόντεψα να λιποθυμήσω. Είπα, σκότωσα τον
Γέροντα. Πετάχτηκα τρέμοντας από το όχημα και
βλέπω τον Γέροντα πεσμένο κάτω να μου χαμογελά και να μου λέει: “Βλέπεις, τι ζωντανή που είναι η
πίστη μας;”. Το ελαιόδενδρο ούτε τον γρατσούνισε,
ήταν δυο μέτρα πιο μακριά. Πανικοβλημένος, του
είπα: “Γέροντα, τι έγινε;”. Φοβήθηκα για τα χειρότε
ρα. “Πες μου τι έγινε;”. Και μου είπε: “Αφού έπεσε το δένδρο με τις ρίζες και τα χώματα πάνω μου, εγώ το αισθάνθηκα σαν να έπεσε μια μαλακή κουβέρτα και με το χέρι μου αντανακλαστικά το απώθησα πλάι.
Αλλά ήταν λίγο βαριά η κουβέρτα και έχασα την
ισορροπία μου!”. Πήγα να τον βοηθήσω να σηκωθεί,
αλλά σηκώθηκε μόνος του».
Ο ΚΟΡΥΦΑΙΟΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ
ΓΕΡΩΝ ΙΩΣΗΦ Ο ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΝΟΣ
