Η χρηματιστικοποίηση της οικονομίας και το αδιέξοδο των κεντρικών τραπεζών
Ο καθένας κουβαλάει στους ώμους του ένα μέρος της κοινωνίας και κανείς δεν απαλλάσσεται από άλλους από το μερίδιο ευθύνης του.
Και κανείς δεν μπορεί να βρει μία ασφαλή διέξοδο για τον εαυτό του εάν η κοινωνία πορεύεται προς την καταστροφή.
Ludwig von Mises
Η χρηματοπιστωτική «φούσκα» η οποία ξεκίνησε στο τέλος της δεκαετίας του 1980 αναμένεται να σκάσει με πάταγο σαρώνοντας τις μορφές των οικονομιών που γνωρίζουμε.
Το «κακό νόμισμα» επί μακρόν έδιωχνε το «καλό», σύμφωνα με το περίφημο νόμο του Thomas Gresham (1518-1579) προκειμένου να επιβληθεί η συναίνεση για την εγκαθίδρυση «μεγάλων κυβερνήσεων» (big government) οι οποίες δωροδοκούσαν τους πολίτες με χρήμα το οποίο τύπωναν αφειδώς η κεντρικές τράπεζες.
Κάποιος – υποθέτουμε – είναι ένας κυρίαρχος πολίτης και η «σταγόνα» στην πρωτεύουσα της χώρας μας, δηλαδή η κυβέρνηση, είναι μια αδιαφοροποίητη μάζα πρωτοπλάσματος.
Κάθε άτομο περιέχει έναν κόσμο ιδεών και επιδιώξεων.
Η «σταγόνα» είναι μια συσσώρευση εξαπάτησης και αποτυχίας μιας μαζικής κοινωνίας που ισοπεδώνει την ατομική σφαίρα.
Η «σταγόνα» αντιπροσωπεύει τον εαυτό της, όχι για τη χώρα – έναν αυτοαναπαραγώμενο σύστημα αναπαραγωγής της κοινωνικής εξουσίας και επιτήρησης.
Η οικονομία μίας χώρας είναι στα καλύτερά της ήταν το άθροισμα των επιλογών που έκαναν οι κυρίαρχοι πολίτες, ενώ η κρατικά διευθυνόμενη οικονομία είναι μια συσσώρευση αβάσιμων υποθέσεων που δεν έχουν καμία σχέση με την επιδίωξη της ευτυχίας.
Το αντιλαμβανόμαστε αυτό στις απειλητικές φήμες για ένα ψηφιακό νόμισμα της Ομοσπονδιακής Τράπεζας (Federal Reserve), με το οποίο θα επιχειρηθεί να επαναλάβει τη δημιουργία της «φουσκας» στη νιοτή… και να μετατρέψει τον πραγματικό πλούτο σε … τίποτα.
Το ψηφιακό νόμισμα της Fed θα χρησιμοποιηθεί προκειμένου να καλύψει την αποτυχία της χρηματιστικοποίησης της οικονομίας την οποία ανέλαβε και διεκπεραίωσε το τεράστιο κράτος και η πολιτική τάξη που το απομυζεί.
Τα οικονομικά συμβόλιζαν την ενότητα της οικονομικής σφαίρας και τη σχέση της με την κοινωνική, με έναν ιδιαίτερο ρόλο να διαδραματίσουν.
Ο σκοπός της χρηματοδότησης, παλαιότερα, ήταν να συγκεντρώσει τον πλεόνασμα πλούτου από την προηγούμενη παραγωγική δραστηριότητα προκειμένου να καταστήσει δυνατή τη νέα παραγωγική δραστηριότητα – μέσω της συσσώρρευσης κεφαλαίου.
Η χρηματιστικοποίηση, όμως, δεν το κάνει αυτό.
Ήταν μια προσπάθεια αντικατάστασης της οικονομίας της πραγματικής παραγωγής με ένα «ολόγραμμα» παραγωγής.
Η χρηματιστικοποίηση είναι μια εξαπάτηση — και η απάτη, είναι μια προσπάθεια να αποκτήσει κάποιος κάτι για το τίποτα, δηλαδή, ανέντιμα.
Το «μεγάλο κράτος» τρέφεται και ευδοκιμεί από την την ανεντιμότητα και τη διαφθορά, το αγαπημένο του φαγητό.
Η παραγωγή αξίας
Η χρηματιστικοποίηση επιδιώκει να αναπαράγει την αξία, όχι από μία δραστηριότητα παραγωγής πλούτου, αλλά από… πράγματα τα οποία… ισχυρίζονται ότι αντιπροσωπεύουν πλούτο: μετοχές, ομόλογα, νομίσματα και οτιδήποτε άλλο μπορεί να θεωρηθεί ότι έχει αξία.
Αυτά ανατρέπουν την δυνατότητα η ιεράρχηση των επιθυμιών να λειτουργήσει στο πλαίσιο της αγοράς, δηλαδή ο μηχανισμός της προσφοράς και της ζήτησης και συνεπώς οι τιμές μέσα από τις αμέτρητες επιλογές που κάνουν οι συμμετέχοντες σε αυτήν.
Οι δραστηριότητές του βασίζονται σε «παράγωγα αγαθά» επειδή στοχεύουν να αντλήσουν πρόσθετο «πλούτο» από πράγματα που «σημαίνουν» πλούτο, αλλά που δεν είναι καθαυτά πλούτος.
Κάθε αύξηση της αξίας ενός παραγώγου αφαιρεί περαιτέρω την αξία του από τα πραγματικά σημαινόμενα της παραγωγής αξίας, αρχικά μέσω της μόχλευσης, όπως οι επιχειρήσεις που παράγουν πραγματικά έσοδα, τα έντοκα δάνεια, οι μισθώσεις και τα συμβόλαια για την παράδοση εμπορευμάτων.
Τα παράγωγα μπορούν να θεωρηθούν «ψευδής πλούτος» και όταν αρκετά από αυτά συσσωρεύονται σε ένα χρηματοπιστωτικό σύστημα, θα ανατινάξουν με μαθηματική λογική την οικονομία, ένα πραγματικό big bang όσον αφορά την αξία των περιουσιακών στοιχείων.
Η επερχόμενη έκρηξη
Πολλοί παρατηρητές αυ περιμένουν μια τέτοια έκρηξη ανά πάσα στιγμή τώρα.
Επισημαίνουν ότι μπορεί να έχει τη μορφή κραχ του χρηματιστηρίου, κατάρρευση της αγοράς ομολόγων, κλείσιμο τραπεζών και διαταραχές στην προσφορά χρήματος (νομίσματα)
Όλα αυτά μπορούν να εξαθλιώσουν πολλούς ανθρώπους και να φτάσουν τα επίπεδα της φτώχειας σε πρωτοφανή επίπεδα .
Ζούμε μια διαβρωτική πρώιμη φάση αυτού του φαινομένου τώρα, τις πρώτες ενδείξεις μιας μεγάλης έκρηξης.
Τα αποτελέσματα γίνονται έντονα αισθητά στις μεσαίες τάξεις των δυτικών κοινωνικών, που αγωνίζονται μάταια να διατηρήσουν ένα καταναλωτικό επίπεδο όσον αφορά τις βασικές τους ανάγκες.
Η παρέμβαση της Federal Reserve και η πρώτη ρωγμή
Το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα παραλίγο να ανατιναχτεί τον Σεπτέμβριο του 2019, όταν εμφανίστηκαν συμπτώματα σοβαρής δυσλειτουργίας σε μια απόκρυφη γωνιά του, γνωστή ως η αγορά reverse repo, όπου οι τράπεζες δανείζουν η μία στην άλλη χρήματα σε εξαιρετικά βραχυπρόθεσμο ορίζοντα, συνήθως εν μία νυκτί, προκειμένου να αποκτήσουν τη λεγόμενη «ρευστότητα» — αυτό σημαίνει την εμφάνιση μίας λανθάνουσας κρίσης φερεγγυότητας.
Η κρίση εκδηλώθηκε ως επικίνδυνα απότομη αύξηση των επιτοκίων.
Η Fed βρήκε αρκετή ρευστότητα για να προλάβει την κρίση και στη συνέχεια, οι «έκτακτες ανάγκες» του Covid-19 λίγους μήνες αργότερα της έδωσε κάλυψη για να «τυπώσει» τρισεκατομμύρια δολάρια και να διανείμειν χρήμα γρήγορα στην εγχώρια οικονομία όπου οι άνθρωποι αγόραζαν τα πράγματα της καθημερινής ζωής.
Το αποτέλεσμα αυτής της νομισματικής αταξίας ήταν ο σημερινός πληθωρισμός.
Ο πληθωρισμός, φυσικά, είναι ένας τρόπος για να αποφυγής της «έκρηξης».
Η πληθώρα των χρημάτων έχει αντίστροφή σχέση με τη πραγματική αξία τους.
Ο άλλος τρόπος νομισματική πολιτικής είναι ο αποπληθωρισμός, όπου η προσφορά νομίσματος βαίνει φθήνουσα…
Συνολικά στην περίπτωση του αποπληθωρισμού, κανείς δεν θα έχει χρήματα, έτσι τουλάχιστον όλοι θα ζούμε τη μιζέρια…
Μία σοβαρή κρίση αποπληθωρισμού είναι το πιθανότερο αποτέλεσμα της τρέχουσας κατάστασης.
Αποπληθωρισμός προκαλείται όταν άνθρωποι και εταιρείες δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους – δεν μπορούν να «εξυπηρετήσουν» τα δάνειά τους (να πληρώσουν τόκους), ή να αποπληρώσουν συμβατικά ποσά δανεισμένων χρημάτων ή απλλως δεν μπορούν να πληρώσουν τους λογαριασμούς τους.
Κάθε δάνειο που «κοκκινίζει» προκαλεί την εξαφάνιση ορισμένης ποσότητας χρήματος από την οικονομία και όταν συμβαίνουν πολλά τέτοια περιστατικά, απλώς δεν υπάρχουν χρήματα – έχουμε πιστωτική ασφυξία.
Η έσχατη λύση
Το ψηφιακό νόμισμα της Federal Reserve είναι ένα είδος έσχατης λύσης σε αυτά τα τεράστια αδιέξοδα που ξεκινούν από την νομισματική πολιτική και διαχέονται στο χρηματοπιστωτικό σύστημα και μετά στην πραγματική οικονομία.
Είναι ένας απλός τρόπος για το σύστημα … προκαλέσει την εντύπωση ότι υπάρχουν πολλά χρήματα όταν πραγματικά δεν υπάρχουν.
Έχει τα τεράστια πρόσθετα πλεονεκτήματα, μέσω της ψηφιακής λογιστικής, να επιτρέπει στις αρχές να ελέγχουν πού ξοδεύουν όλοι τα χρήματά τους, ειδικά τη δυνατότητα να κατευθύνουν τις δαπάνες για πραγματικά αγαθά.
Επιτρέπει επίσης στις αρχές να αποσπούν φόρους, δασμούς και κυρώσεις κατά βούληση, χωρίς καμία συναίνεση εκ μέρους του πολίτη.
Ένα ψηφιακό νόμισμα της Fed θα ήταν ένα τεράστιο βήμα προς το χειρότερο είδος εξαιρετικά στοχευμένης πολιτικής τυραννίας.
Η δικαιολογία και νομιμοποίηση, φυσικά, θα αφορά μια «εθνική έκτακτη ανάγκη».
Ένα ψηφιακό νόμισμα πιθανότατα θα δοκιμαστεί πρώτα μεταξύ των πλέον φτωχών, εκείνων με μικρό ή καθόλου εισόδημα.
Είναι ήδη, στην πραγματικότητα, στις χρεωστικές κάρτες που εκδίδονται επί του παρόντος σε παράνομους μετανάστες στα σύνορα.
Οι λογαριασμοί καρτών τους ξαναγεμίζουν μηνιαίως, κάτι που ισοδυναμεί με εγγυημένο βασικό εισόδημα.
Στη συνέχεια, αυτό το «προνόμιο» θα επεκταθεί στις χαμηλότερες οικονομικές τάξεις των Αμερικανών πολιτών, και ούτω καθεξής προς τα πάνω, έως ότου υποταγεί ολόκληρη η μεσαία τάξη και ακόμη και τα ανώτερα εισοδηματικά στρώματα, και τότε οι αρχές θα έχουν τη δυνατότητα να ελέγχουν τους πάντες – ένα απόλυτο καθεστώς νομισματικής επιτήρησης.
Αυτή είναι η υπόθεση, ούτως ή άλλως.
Δεν είναι σίγουρο ότι θα λειτουργήσει.
Οι αρχές έχουν υποτιμήσει τον αριθμό των πολιτών που ξέρουν τι σημαίνει να είσαι κυρίαρχος πολίτης.
Θα αρνηθούν να τεθούν σε καθεστώς πλήρους ετερονομίας.
Οι πολίτες της χώρας μας μπορεί να φτάσουν στο σημείο να δημιουργήσουν τα δικά τους χρήματα, κάτι που θα τους οδηγούσε στη ανάκτηση της κυριαρχίας τους.
Αυτό θα είναι ένα πρόβλημα που δεν μπορούν να ξεπεράσουν οι κρατικές αρχές και δη οι κεντρικές τράπαζες..
Συμπέρασμα: Η αποσύνδεση της παραγωγής από την κατανάλωση μέσω της λειτουργίας των χρηματοπιστωτικών αγορών και της μόχλευσης των αξιών, κατέστη το μεγαλύτερο ιστορικά οικονομικό πείραμα και θα δούμε το τέλος του.
www.bankingnews.gr