Ο Χριστός δακρύζει μπροστά στο μνήμα του φίλου Του, του Λάζαρου…από την ελάχιστη εκείνη στιγμή των δακρύων αναδύεται στην ιστορία μια μοναδική μεταλλαγή της καθιερωμένης θρησκευτικής προσέγγισης του θανάτου. Μέχρι εκείνη τη στιγμή ο σκοπός της θρησκείας συνίστατο στο να κάνει τον άνθρωπο ικανό να συμβιβαστεί με το θάνατο, παρουσιάζοντάς τον ως απελευθέρωση από την καταπίεση του σώματος και των βασάνων…ως αφετηρία της αιώνιας ζωής.
Όμως ο Χριστός δακρύζει μπροστά στο μνημείο του φίλου Του και μ’ αυτήν την πράξη αποκαλύπτει τη δική Του πάλη με το θάνατο, την άρνησή Του να αγνοήσει το θάνατο και να συμβιβαστεί μοιρολατρικά μαζί του. Αναγνωρίζεται ως εχθρός: “Έσχατος εχθρός καταργείται ο θάνατος”.
Την πηγή της νέας αυτής προσέγγισης του θανάτου συναντούμε σε μια μικρή φράση της Αγίας Γραφής: “ο θεός θάνατον ουκ εποίησεν ουδέ τέρπεται επ’ απωλεία ζώντων”. Αυτό σημαίνει πως υπάρχει στον κόσμο μία δύναμη που δεν έχει τη ρίζα της στο Θεό. Μια δύναμη που Εκείνος δεν δημιούργησε και στην οποία δεν συναινεί.
Ο Θεός δημιούργησε τη ζωή. Παντού και πάντοτε ο Ίδιος ονομάζεται Ζωή και Δωρεοδότης της ζωής. Θα μπορούσε κανείς να θέσει το θέμα ως εξής: ο θάνατος είναι η άρνηση του Θεού. Αν ο θάνατος είναι “φυσιολογική” κατάσταση, αν είναι η απώτατη αλήθεια για τη ζωή, τότε δεν υπάρχει Θεός, όλη η ιστορία για τη Δημιουργία, τη χαρά και το φως της ζωής είναι ένα ψέμα.
Συνεπώς, το πιο ουσιαστικό ερώτημα είναι το πώς και από πού προέκυψε ο θάνατος. Τί είναι αυτό που τον έκανε ισχυρότερο της ζωής;
Στο ερώτημα αυτό ο Χριστιανισμός απαντά μέσα από τα λόγια του αποστόλου Παύλου: o θάνατος εισήλθε στον κόσμο “δια της αμαρτίας”.
Ο κόσμος είναι μια αέναη αποκάλυψη του Θεού στον άνθρωπο. Είναι ο τόπος της αδιάκοπης, ελεύθερης και χαρμόσυνης συνάντησης του ανθρώπου με τη μόνη αληθινή ζωή, το Θεό.
Όμως, η τραγική ειρωνεία έγκειται στο ότι ο άνθρωπος δεν θέλησε τη ζωή με το Θεό και για το Θεό. Ο άνθρωπος θέλησε τη ζωή για τον εαυτό του. Βρήκε τον προορισμό, το σκοπό και το περιεχόμενο της ζωής του στον εαυτό του. Και μ’ αυτήν την την ελεύθερη επιλογή του εαυτού του και όχι του Θεού, ο άνθρωπος χωρίς να το καταλάβει υποδουλώθηκε στον κόσμο, έγινε σκλάβος της ίδιας του της εξάρτησης από τον κόσμο…με τον τρόπο αυτό μετέχει στη θνητότητα(…)
(Απόσπασμα από το βιβλίο: “Έσχατος εχθρός καταργείται ο θάνατος” – πατήρ Αλέξανδρος Σμέμαν)