Εσύ,
ναι εσύ! Εσύ που εμβολιάστηκες και θαρρείς πως συνέβαλες στην επιχείρηση “ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ” που σου είπαν…
Εσύ που ως “απελευθερωμένο” πια ον , δέχεσαι να κυκλοφορείς επιδεικνύοντας παντού το barcode σου…
Εσύ που που λογιζεσαι πια ως λογισμικός αριθμός, ως κωδικός που ανιχνεύουν ακόμη και τα κινητά…
Εσύ που ουρλιάζεις και απαιτεις από όλους την “ατομική ευθύνη και το πατριωτικό καθήκον”..
Εσύ, που είσαι και αισθάνεσαι πλέον πολίτης Α’ κατηγορίας, άρχοντας και προνομιούχος …
Εσύ που δέχεσαι ως “νομοταγής πολίτης”, ως “καλός χριστιανός”, να διαχωρίζεσαι ως ανώτερος, ως καλύτερος, από τον συγγενή σου, τον γείτονά σου τον συνάδελφό σου…
Εσύ που θα πηγαίνεις να διασκεδάζεις καθήμενος και να χορεύεις χωρίς μουσική…
Εσύ που είσαι ελεύθερος πια να επιβιώνεις, αλλά όχι να αγκαλιάζεις, να χαϊδεύεις, να φιλάς αυτούς που συμπαθείς και αγαπάς…
Εσύ που θα δεχτείς να πάρεις την θέση κάποιου άλλου που διώξανε από την δουλειά του…
Εσύ που ακούς για εξαναγκασμούς, κυρώσεις, και διώξεις και μένεις ατάραχος γιατί δεν σε αφορά..
Εσύ που θαρρείς ότι τούτο το πράγμα που συμβαίνει είναι επ’ αγαθόν τη κοινωνίας βεβαίως βεβαίως…
Εσύ που βλέπεις και παρακολουθείς καθημερινά τους στρατολογημένους τρομοκράτες της ενημέρωσής σου, αλλά δεν βλέπεις και δεν παρακολουθείς τους αόρατους τοίχους που ορθώνονται γύρω σου..
Εσύ που συμβάλλεις να εδραιώνονται οι χούντες και να γίνονται οι ζωές μας απέραντες φυλακές…
Εσύ, ανθρωπάκι με το barcode ανά χείρας…
Τι μέλλον ετοιμάζεις για τα παιδιά σου αναρωτήθηκες;
Τι παίρνεις ακριβώς πίσω και με τι το ανταλλάσσεις σκέφτηκες;
Νομίζεις ότι η αόρατη φυλακή, ο λεπτός ιστός που υφαίνεται γύρω σου είναι για κάποιους άλλους;
Νομίζεις ότι η μαύρη αράχνη θα φάει κάποιον άλλον στο τέλος κι εσύ θα την σκαπουλάρεις ως προνομιούχος;
Έχεις την εντύπωση ότι με ένα δυο τρυπήματα θα καθαρίσεις και αυτό που ζεις σύντομα θα τελειώσει;
Το εμβόλιο ανώτερε και προνομιούχε άνθρωπε, είναι μόνο η αρχή…
Τίποτα από αυτά που ήξερες και θεωρούσες ως δεδομένα δεν θα είναι πια ίδιο!
Τίποτα από αυτά που ποθείς να πάρεις πίσω, δεν θα σου δώσουν!
Νέα Εποχή ανατέλλει. Νέα ήθη. Νέοι νόμοι. Οι ελευθερίες, σύμφωνα με την “προφητεία” μιας απερχόμενης πρόεδρου, θα μπορούν να προστατεύονται αλλά και να παραβιάζονται από αρχές και εξουσίες πέραν των καθερωμένων…
Τ’ ακούς; Σε πληροφόρησαν! Σου τα είπαν όλα αλλά γύρισες πλευρό αμέριμνος! Θεώρησες ότι αφορά μάλλον κάποιους άλλους, κάπου αλλού σε κάποιο άλλο μέρος, μιαν άλλη εποχή!
Το παραμυθάκι, το ελκυστικό αφήγημα της καλής νεράιδας που ονομάζεται Δημοκρατία και σου έλεγαν από παιδάκι, ξεφούσκωσε απότομα σαν μπαλόνι!
Ο “κυρίαρχος λαός” που σου υποσχέθηκαν οι αφηγητές ήταν το μεγαλύτερο ψέμα του παραμυθιού για να πιστέψεις πως είσαι ιππότης , άρχοντας, βασιλιάς…!
Με λύπη στο λέω, είσαι ο δούλος τους πια. Δεν είσαι κυρίαρχος ούτε του εαυτού σου.
Πάρε το barcode ανά χείρας και βγες να φωνάξεις: ΕΊΜΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΟΟΟΟΣ!
Θα γελάσουν και οι πέτρες. Και πιο πολύ γελούν αυτοί που σου είπαν το ωραίο παραμύθι….
Που το πίστεψες και το έκανες σημαία και κεντρικό σύνθημα στην ζωή σου!
Και θα σου λένε συνέχεια από δω και πέρα, πολλά παραμύθια…
Ένα κάθε βράδυ, για να κοιμάσαι ήσυχα σαν φρόνιμο παιδάκι που είσαι.
Εύχομαι μόνο, να ονειρευτείς μέσα στον βαθύ σου ύπνο, κάτι από μιαν άλλη ζωή αληθινή, με γέλια, φιλιά και αγκαλιές, μουσικές τραγούδια και χαρές, δόσιμο αγάπη, και συμπόνια…
Και να μην ταραχτείς κι αλαφιασμένος ξυπνήσεις…
Θωμαή Στεφανοπούλου
Ο ζωγραφικός πίνακας που πλαισιώνει τη σελίδα (“Σπουδ
ή για τον Χειμώνα”, 1969) είναι έργο του Γιάννη Τσαρούχη.
