‘’Ευαγγελίζου γη χαράν μεγάλην…’’ Η Υπέρμαχος Στρατηγός είναι η Αγία Σκέπη των Ρωμιών, των αγωνιστών κι όλων των Ορθοδόξων όπου γης…
Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
Στον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου
Όπως ο ήλιος καθρεφτίζεται στα καθαρά και διαυγή νερά, έτσι κι ο ουρανός στην καθαρή κι αγνή καρδιά. Το Άγιο Πνεύμα είναι πανταχού παρόν κι αναπαύεται σε πολλά σημεία του αχανούς σύμπαντος. Το μέρος εκείνο όμως όπου αγαπάει κι επιθυμεί περισσότερο απ᾿ όλα να κατοικεί, είναι η αγνή καρδιά του ανθρώπου. Εκεί είναι το πραγματικό Του ενδιαίτημα, η κατοικία του. Όλοι οι άλλοι τόποι είναι απλά το εργαστήριό Του….
Την έλευση του Θεού στον κόσμο θα την παρομοιάζαμε με την εμφάνιση πύρινου στύλου στα σκοτάδια της αβύσσου. Η είδηση για την έλευσή Του ξεκίνησε με έναν άγγελο και μια κόρη παρθένο, μια συνομιλία που έγινε ανάμεσα στην ουράνια και την επίγεια αγνότητα…
Η πρώτη απ’ όλους τους ανθρώπους που άκουσε τη σωτήρια αυτή είδηση ήταν η πάναγνη Παρθένος. Και την άκουσε με φόβο, με δέος. Ο ουρανός καθρεφτιζόταν στην αγνή καρδιά της όπως ο ήλιος στα καθαρά και διαυγή νερά. Στην καρδιά της ο Κύριος και Δημιουργός του νέου κόσμου και ανακαινιστής του παλαιού, επρόκειτο να γείρει το κεφάλι Του και να δανειστεί σάρκα από τη σάρκα της… Ο Γαβριήλ ονόμασε την Παρθένο «εὐλογημένη». Γιατί; Επειδή η ψυχή της ήταν καθαρή σαν το ιερό του ναού, γεμάτη με τα ζωοποιά χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος, γεμάτη ουράνια ευωδία κι αγνότητα…
Ποτέ ήλιος δεν καθρεφτίστηκε τόσο λαμπερά σε διαυγή νερά, όσο στον καθρέφτη της πάναγνης καρδιάς της Παρθένου Μαρίας. Γράφει ο όσιος Εφραίμ ο Σύρος για την παρθενία:
Ω παρθενία, που χαροποιείς την καρδιά και ουρανοποιείς τη γη!
Ω παρθενία, κτήμα αγαθό, αμόλυντο από άγρια θηρία!
Ω παρθενία, που κατοικείς στις άκακες και ταπεινές ψυχές και μεταποιείς το λαό του Θεού!
Ω παρθενία, που ανθίζεις σαν λουλούδι στην ψυχή και στο σώμα και πλημμυρίζεις τον οίκο με το άρωμά σου!
Η διαυγής πρωινή αυγή, απ᾿ όπου προβαίνει ο ήλιος, θα σάστιζε μπροστά στην καθαρότητα κι αγνότητα της Παρθένου Μαρίας, από την οποία γεννήθηκε ο αθάνατος ήλιος της δικαιοσύνης, ο Χριστός και Σωτήρας μας. Ποιο γόνυ δε θα κλίνει μπροστά της και ποια γλώσσα δε θα κραυγάσει:
«Χαίρε, ευλογημένη! Χαίρε, αυγή της σωτηρίας του ανθρώπου! Χαίρε, τιμιωτέρα των Χερουβίμ και ενδοξοτέρα των Σεραφείμ! Δόξα στον Υιό σου, τον Κύριο Ιησού Χριστό, τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα, την ομοούσια και αδιαίρετη Τριάδα, τώρα και πάντα και στους αιώνες των αιώνων». Αμήν!
(Από το βιβλίο: “Θεός επί γης, άνθρωπος εν ουρανώ”
Όταν ένας άνθρωπος αναβιβάσει το νου του από τα γήινα προς τον Θεό, με την επιθυμία να γίνει ευάρεστος στον Θεό, Εκείνος τότε του αποκαλύπτει το θέλημα Του πολυτρόπως. Γράφει ο άγιος Πέτρος ο Δαμασκηνός: ” Αν ένας άνθρωπος επιθυμήσει ολοκληρωτικά να ευαρεστήσει τον Θεό, ο Θεός τον διδάσκει το θέλημα Του είτε δια των σκέψεων, είτε μέσω κάποιου άλλου προσώπου, είτε δια της Αγίας Γραφής”. Ένας τέτοιος άνθρωπος γίνεται παρατηρητικός και πρόθυμος και αναμένει την απάντηση του Θεού ένδοθεν και έξωθεν. Γι’ αυτόν παύει να υπάρχει τύχη. Όλος ο κόσμος γίνεται σαν μια λύρα δεκάχορδη, που δεν βγάζει ήχο, αν δεν την αγγίξει το χέρι του Θεού.
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Πνευματικό Ημερολόγιο – Ο Πρόλογος της Αχρίδος (Απρίλιος)
Η ολοκληρωτική μας παράδοση στη βούληση του Θεού αποτελεί την πεμπτουσία όλων των πράξεών μας και των κόπων για την πίστη αλλά και όλων των σκέψεων και αισθημάτων και ενεργειών μας, με μια λέξη ολόκληρης της ζωής μας. Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
Εὐαγγελισμός – Ἑλληνισμός
Ἀριστοτέλης Βαλαωρίτης
Μὲ μιᾶς ἀνοίγει ὁ οὐρανός, τὰ σύγνεφα μεριάζουν,
οἱ κόσμοι ἐμείνανε βουβοί, παράλυτοι κοιτάζουν.
Μία φλόγα ἀστράφτει… ἀκούονται ψαλμοὶ καὶ μελῳδία…
Πετάει ἕν᾿ ἄστρο… σταματᾶ ἐμπρὸς εἰς τὴ Μαρία…
«Χαῖρε τῆς λέει ἀειπάρθενε, εὐλογημένη χαῖρε!
Ὁ Κύριός μου εἶναι μὲ σέ. Χαῖρε Μαρία, Χαῖρε!»
Ἐπέρασαν χρόνοι πολλοί… Μία μέρα σὰν ἐκείνη
ἀστράφτει πάλι ὁ οὐρανός… Στὴν ἔρμη της τὴν κλίνη
λησμονημένη, ὁλόρφανη, χλωμὴ κι ἀπελπισμένη,
μία κόρη πάντα τήκεται, στενάζει ἁλυσωμένη.
Τὰ σιδερὰ εἶναι ἀτάραγα, σκοτάδι ὁλόγυρά της.
Ἡ καταφρόνια, ἡ δυστυχιὰ σέπουν τὰ κόκαλά της.
Τρέμει μὲ μιᾶς ἡ φυλακὴ καὶ διάπλατη ἡ θυρίδα
φέγγει κι ἀφήνει καὶ περνᾶ ἕν᾿ ἄστρο, μίαν ἀχτίδα.
Ὁ Ἄγγελος ἐστάθηκε, διπλώνει τὰ φτερά του…
«Ξύπνα, ταράζου, μὴ φοβοῦ, χαῖρε, Παρθένε, χαῖρε.
Ὁ Κύριός μου εἶναι μὲ σέ, Ἑλλὰς ἀνάστα, χαῖρε».
Οἱ τοῖχοι εὐθὺς σωριάζονται. Ἡ μαύρ᾿ ἡ πεθαμένη
νοιώθει τὰ πόδια φτερωτά. Στὴ μέση της δεμένη
χτυπάει ἡ σπάθα φοβερή. Τὸ κάθε πάτημά της
ἀνοίγει μνῆμ᾿ ἀχόρταγο. Ρωτᾶ γιὰ τὰ παιδιά της…
Κανεὶς δὲν ἀποκρένεται… Βγαίνει, πετᾶ στὰ ὄρη…
Λιώνουν τὰ χιόνια ὅθε διαβεῖ, ὅθε περάσει ἡ Κόρη.
«Ξυπνᾶτε ἐσεῖς ποὺ κοίτεστε, ξυπνᾶτε ὅσοι κοιμᾶστε,
τὸ θάνατο ὅσοι ἐγεύτητε, τώρα ζωὴ χορτάστε».
Οἱ χρόνοι φεύγουνε, πετοῦν καὶ πάντα ἐκείνη ἡ μέρα
εἶναι γραμμένο ἐκεῖ ψηλὰ νὰ λάμπει στὸν αἰθέρα
μ᾿ ὅλα τὰ κάλλη τ᾿ οὐρανοῦ. Στολίζεται ὅλη ἡ φύση
μὲ χίλια μύρια λούλουδα γιὰ νὰ τὴ χαιρετήσει.
Γιορτάστε την, γιορτάστε την. Καθεὶς ἂς μεταλάβει
ἀπὸ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ. Καὶ σεῖς καὶ σεῖς οἱ σκλάβοι,
ὅσοι τὴ δάφνη στὴ καρδιὰ νὰ φέρετε φοβᾶστε,
ἀφορεσμένοι νἆστε.
Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
– Έλα να το ψάλουμε μαζί. «Εύρες πολλήν Χάριν παρά Θεού, Μήτερ του Δεσπότου, Μεγαλόχαρη, αληθώς, Κεχαριτωμένη, ως Γαβριήλ εβόα, Βασίλισσα Αγγέλων, φρούρει τους δούλους σου». Να σου πω τώρα και ένα δογματικό: Η Παναγία ήταν Κόρη και Μητέρα, Δούλη και Βασίλισσα, Βασίλισσα όλου του κόσμου. Χωράει στον νού του ανθρώπου αυτό; Και ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου είναι κάτι το υπερφυσικό, έξω της λογικής.
Εύχομαι η Παναγία να σου δώση την χαρά του Ευαγγελισμού και ο Άγγελος να σε ευλογήση, για να έχης πνευματική πρόοδο. Αμήν.