Ναι, θα μου πεις,στο χωριό, με το παραδοσιακό ύφος και το κράτος των υλικών!
-Καλά, αν είσαι ένας μικρός, που χορταίνει μόνο με το αισθητό!
Εσύ, που είσαι …μεγάλος,
ένιωσες την βασίλισσα των εορτών,
που έχει στέμμα αγκαθωτό;
Αξέχαστη Ανάσταση,
είναι αυτή που σέρνει πίσω της την μακρά ουρά του σταυρού’
σ’ αυτήν που προπορεύεται ο πρώτος ήχος’
όταν η κάθαρσις των αισθήσεων
γεύεται, οράται, ακούει, αγγίζει τα ευφρόσυνα!
Όταν τ’ αρώματα της φύσης σαβανώνουν την υπομονή σου!
Όταν ο ουρανός και μεσ’ τη δόξα ακόμη δακρύζει για την άφατη μακροθυμία Του!
Όταν μπορείς ν’ ακούς τα φιλικά κελαηδίσματα δίπλα στα εχθρικά γαυγίσματα!
Όταν δεν κυνηγάς την Ανάσταση ως επιχειρηματίας,
αλλ’ ως παις παίζων και εμπαιζόμενος…
Η λαμπάδα, το κόκκινο αυγό, το αρνί,
σύμφυτο της Αναστάσεως έθιμο παλιό!
Οι δάφνες, τα λουλούδια
συνδυάζονται με το “αλληλούϊα”,το σύντομο δοξαστικό!
Αξέχαστη η ανάσταση,
όταν πεθαίνει η αμαρτία,
όταν δεν πεθαίνεις από την αμαρτία,
όταν δεν ξεχνιέται η μετάνοια μεσ’ το πακέτο της χαράς’
όταν δεν δοκιμάζεις το σιρόπι της χολής,
εν όψει φαρμάκου συγχωρήσεως (πονηρόν)..
Όταν η φωνή σου αναφωνεί
ώ θείας, ω φίλης, ω γλυκυτάτης σου φωνής!
Θάνατος η αμαρτία’
πέθανε ο Θεός υποδυόμενος τον αμαρτωλό,
– ιερή υποκρισία-.
Αξέχαστη η Ανάσταση,
αυτή που γιορτάζει του θανάτου την νέκρωση,
τον θάνατο των αμαρτιών
την ανάνηψη των αμαρτωλών,
της Αναστάσεως την βασιλεία.