Φτάσαμε σε «αποκαλυπτικούς καιρούς»… θα κατασκευαστούν μηχανές οι οποίες θα ελέγχουν τον τρόπο σκέψης των ανθρώπων… μόνο όσοι ζουν με την καρδιά, και προσεύχονται καρδιακά, αυτοί έχουν το χάραγμα του Σταυρού μέσα σε αυτήν, θα μείνουν ανεπηρέαστοι από αυτή την δικτατορία… Άγιος Σωφρόνιος (Σαχάρωφ) του Έσσεξ
Ακόμη και στην πνευματική ξηρασία µας στέλνει ο Θεός µιά παρηγοριά, επειδή γνωρίζει τις αδυναμίες µας. Το συμφέρον µας θα ήταν αν ζούσαμε σε όλη µας την ζωή σε µιά πνευματική ξηρασία, αλλά να αγωνιζόμαστε, δηλαδή αν µπορούσαµε να φθάσουμε τον Χριστό μέσα από την τέλεια εγκατάλειψη του Θεού, την πλήρη κένωσή µας, όπως έγινε με τον Χριστό στον Σταυρό. Τότε και η δόξα του ανθρώπου θα ήταν μεγάλη. Ανάλογα με την κένωση και ανάλογα με τον πόνο, που υποµένουµε θα έχουμε δόξα.
Σας προσκαλώ σε υπομονή, σε προσεκτική κατάσταση προσευχής με την ακατάπαυστη αναζήτηση του θελήματος του Θεού. Είθε να μας βοηθήσει ο Κύριος με το Πνεύμα το Άγιο να παραμείνουμε στο φως των εντολών Του. Και πάλι, προσκαλώντας σας σε όλα αυτά, θα σας παρακαλέσω να θυμάστε όλα τα θαύματα της Πρόνοιας του Θεού, η οποία μακροθύμησε απέναντι μας ως τώρα. Η εποχή μας είναι αβάσταχτη. Δεν είμαι αλάθητος, μπορεί να σφάλλω σε κάθε βήμα, και πράγματι σφάλλω. Ωστόσο, θα σας πω ότι μου έρχεται συχνά η σκέψη πως φτάσαμε σε «αποκαλυπτικούς καιρούς».
Θα ‘ρθει εποχή που θα κατασκευαστούν μηχανές οι οποίες θα ελέγχουν τον τρόπο σκέψης των ανθρώπων…
Εκείνη την εποχή μόνο όσοι κατέβασαν τον νου τους στην καρδιά θα μείνουν ανεπηρέαστοι από αυτή την δικτατορία…
Στην Δύση οι άνθρωποι ζουν με τον εγκέφαλο, δηλαδή έχουν κέντρο της ζωής τους την λογική. Έτσι, αν οι επιστήμονες ανακαλύψουν ένα μηχάνημα, τότε θα μπορέσουν να διαβάσουν τις σκέψεις των ανθρώπων και να τους κατευθύνουν. Όσοι, όμως, ζουν με την καρδιά, μέσα στην οποία ενεργεί η Χάρη του Θεού, και προσεύχονται καρδιακά, αυτοί έχουν το χάραγμα του Σταυρού μέσα σε αυτήν και κανείς δεν μπορεί να τους ελέγξει πνευματικά. Αυτοί έχουν την ελευθερία του πνεύματος.
Από το πρωΐ αρχίζει ο εγκλωβισμός των ανθρώπων των πόλεων, αλλά τώρα και των χωριών, στην κοσμική ζωή, που παρασύρει τον νου και τη φαντασία μας στην εξέλιξη των γεγονότων και τα αισθήματά μας στη συμμετοχή σε αυτά.
Πώς λοιπόν με τους όρους αυτούς να αναχθούμε σ’ εκείνη την ησυχία του νου και την ηρεμία της καρδιάς, που είναι πράγματα τόσο απαραίτητα για την προσευχή; Να το ερώτημα…
Η λειτουργική προσευχή με τη συχνή θεία μετάληψη αποτελεί το πλήρωμα…
*
Στο προσώπο όλης της γης είναι τώρα διεσπαρμένοι άνθρωποι, που προσπαθούν να βρουν απάντηση στις αναζητήσεις τους. Η άσβεστη πνευματική δίψα πολλών από αυτούς αποτελεί ιστορικό γεγονός, αληθινά τραγικό. Δεν είναι λίγοι αυτοί που στέκονται στο χείλος της απογνώσεως. Ο καθένας, κατά το μέτρο του, στα βάθη του πνεύματός του, πάσχει εξ αιτίας του παραλόγου της σύγχρονης ζωής. Οι άνθρωποι είναι απαράκλητοι στη θλίψη τους: Οι ατομικές προσπάθειες δεν αρκούν για να τους ελευθερώσουν από την ταραχή που τυλίγει τον κόσμο και να προσηλώσουν τον νου τους στο πιο σπουδαίο ζήτημα (βλ. Λουκ. 10,42).
Τείνουν μερικοί να χαρακτηρίσουν την εποχή μας ως μεταχριστιανική. Εγώ προσωπικά, στα όρια των γνώσεών μου για την ιστορία του κόσμου και του Χριστιανισμού, είμαι πεπεισμένος ότι ο Χριστιανισμός στις αυθεντικές του διαστάσεις ποτέ μέχρι τώρα δεν έγινε δεκτός από την μεγάλη μάζα, όπως ώφειλε. Υπήρξαν κράτη που είχαν την αξίωση να ονομάζωνται «χριστιανικά», και οι λαοί τους έφεραν προσωπείο ευσεβείας, αλλά «την δύναμιν αυτής ηρνούντο» (πρβλ. Β’ Τιμ. 3,5): Έζησαν και ζουν κατα τροπο ΄΄εθνικό΄΄(βλ. Γαλ. 2,14). Όσο και αν φαίνεται παράδοξο, ακριβώς οι χριστιανικες αυτές χώρες κρατούν επί αιώνες το μεγαλύτερο μέρος της οικουμένης στα σιδηρά δεσμά της δουλείας· κατά τα τελευταία μάλιστα χρόνια έχουν καλύψει τον κόσμον με το σκοτεινό σύννεφο της αναμονής του αποκαλυπτικού πυρός: «Οι δε νυν ουρανοί και η γη … τεθησαυρισμένοι εισί πυρί τηρούμενοι εις ημέραν κρίσεως και απωλείας των ασεβών ανθρώπων» (Β’ Πέτρ. 3,7· Λουκ. 21,34-35).
Στην παρούσα κρίση του Χριστιανισμού, ανάμεσα στις λαϊκές μάζες είναι τελείως δικαιολογημένο να διακρίνουν αυτες την εξέγερση της φυσικής συνειδήσης εναντίον εκείνων των διαστροφών, τις οποίες υπέστη η Ευαγγελική διδαχή κατά την ιστορική της πορεία.
Ζούμε και πάλι στην ατμοσφαίρα των πρώτων αιώνων της χριστιανικής εποχής: «Ημίν εχαρίσθη το υπέρ Χριστού, ου μόνον το εις Αυτόν πιστεύειν, αλλά και το υπέρ Αυτού πάσχειν» (Φιλ. 1,29). Αρκετές φορές χάρηκα με τη σκέψη ότι η ζωή μου κατά το μεγαλύτερο μέρος της συνέπεσε με διωγμούς κατά του Χριστιανισμού. Αυτό μου επιτρέπει να αισθανθώ καθαρότερα τον εαυτό μου ως χριστιανό, να συνειδητοποιήσω την ασύγκριτη τιμή κατά τους χρόνους μας να ακολουθώ τον Μονογενή Υιό του Πατρός στην πορεία Του προς τον Γολγοθάν. Παντού διωγμοί, αλλά σε ποικίλες μορφές. Εν τούτοις κανέναν απ΄ αυτούς τους διωγμούς δεν μπορεί κάποιος να υπομείνει εύκολα. Μακάρι ο Θεός της αγάπης να λυτρώσει κάθε ψυχή από τη συμφορά να γίνει διώκτης έστω και «ενός των μικρών τούτων» (πρβλ. Ματθ. 18,10).
Στο «υπέρ Αυτού πάσχειν» περικλείεται ιδιαίτερη ευλογία, ή ακόμη και εκλογή. Αυτός που πάσχει δια της πορείας αυτής των εξωτερικών περιστάσεων βρίσκεται σε αδιάκοπη σχέση με τον Ιησού Χριστού, εισάγεται στην σφαίρα της Θείας αγάπης, γίνεται θεοφόρος. (σελ. 89 -90)
Πολλές φορές αισθάνθηκα τον εαυτό μου σταυρωμένο πάνω σε αόρατο σταυρό….
Η εμπειρία αυτή της σταύρωσης επαναλήφθηκε αργότερα (στην Γαλλία),…
Σε οποιαδήποτε κατεύθυνση κι αν πήγαινα, υπήρχε κάποιος που θα φώναζε από τον πόνο. Αυτό μου αποκάλυψε τα παθήματα των σύγχρονων ανθρώπων, των συντετριμμένων από την αγριότητα του περιβόητου πολιτισμού μας. Η κολοσσιαία κρατική μηχανή, παρόλο που δημιουργήθηκε από τους ανθρώπους, έχει εντούτοις χαρακτήρα απρόσωπης, για να μην πω απάνθρωπης συσκευής, η οποία με αδιαφορία καταπιέζει εκατομμύρια ανθρωπίνων υπάρξεων. Ανίσχυρος να αλλάξω τα κατ’ ουσίαν ανυπόφορα και όμως νόμιμα εγκλήματα της κοινωνικής ζωής των λαών, κατά την έξω από κάθε ορατή εικόνα προσευχή μου αισθάνθηκα την παρουσία του εσταυρωμένου Χριστού. Ζούσα πνευματικά το Πάθος Του τόσο καθαρά, ώστε η φυσική όραση του ‘’υψουμένου εκ της γης’’ (Ιωαν. 12, 32) δεν θα ενίσχυε καθόλου τη συμμετοχή μου στον πόνο Του….. (ς. 96)
…Θαυμαστή αποκάλυψη μας δόθηκε εν Αυτώ. Αυτός ελκύει προς τον Εαυτό Του το πνεύμα μας με το μεγαλείο της αγάπης του. Η ψυχή μου με κλάμα ευλογούσε και ευλογεί τον Θεό και Πατέρα, που ευδόκησε να μου αποκαλύψει με το Άγιο Πνεύμα την απαράμιλλη αγιότητα και αλήθεια του Υιού Του, μέσα από τα μικρά παθήματα στα οποία υποβαλλόμαστε.
Πηγή: Αγίου Σωφρονίου (Σαχάρωφ) του Έσσεξ : “Περί προσευχής”. Ιερά Πατριαρχική και Σταυροπηγιακή Μονή Τιμίου Προδρόμου. Έσσεξ Αγγλίας