Οι κοσμικοί τώρα την Σαρακοστή προσέχουν κατά κάποιον τρόπο την εγκράτεια, ενώ εμείς οι μοναχοί πάντα πρέπει να προσέχουμε. Το κυριώτερο όμως που πρέπει να προσέξη κανείς είναι τα ψυχικά πάθη και μετά τα σωματικά. Γιατί, αν δώση προτεραιότητα στην σωματική άσκηση και δεν κάνη αγώνα, για να ξερριζωθούν τα ψυχικά πάθη, τίποτε δεν κάνει.
Πήγε μια φορά σε ένα μοναστήρι ένας λαϊκός στην αρχή της Σαρακοστής και κάποιος μοναχός του φέρθηκε απότομα, σκληρά. Εκείνος όμως ο καημένος είχε καλό λογισμό και τον δικαιολόγησε. Ήρθε μετά και μου είπε: «Δεν τον παρεξηγώ, Πάτερ· ήταν, βλέπεις, από το τριημέρι!».
Αν το τριημέρι που έκανε ήταν πνευματικό, θα είχε μια γλυκύτητα πνευματική και θα μιλούσε στον άλλον με λίγη καλωσύνη. Αλλά αυτός ζόριζε εγωιστικά τον εαυτό του να κάνη Τριήμερο, και γι’ αυτό όλα του έφταιγαν.
