Το πάθος της ανθρωπαρέσκειας είναι το δυσδιάκριτο απ’ όλα τα πάθη. Γι’ αυτό εκείνος που παλεύει εναντίον του, δεν πρέπει μόνο να εξετάζει το συνδυασμό ή να αποφεύγει τη συγκατάθεσή, αλλά να θεωρεί σαν συγκατάθεση και την απλή προσβολή του πάθους και να φυλάγεται.
Μόλις και θα μπορέσει έτσι να αποφύγει την ταχύτατη ήττα. Αν κάνει έτσι και προσέχει, η προσβολή γίνεται πρόξενος κατανύξεως ειδάλλως, προετοιμάζεται τόπος για την υπερηφάνεια.
Εκείνος τώρα που αποκτά την υπερηφάνεια, είναι δύσκολο, ή μάλλον αδύνατο να θεραπευτεί, γιατί η πτώση αυτή είναι όμοια με του διαβόλου.
Αλλά και πριν από αυτό, το πάθος της ανθρωπαρέσκειας προκαλεί τόσο μεγάλη βλάβη σ’ όσους το έχουν, ώστε να ναυαγούν και σ’ αυτή την πίστη, σύμφωνα με τα λόγια του Κυρίου:
<<Πώς μπορείτε να πιστεύετε σ’ εμένα, όταν επιδιώκεται να δοξάζεστε ο ένας από τον άλλο και δεν αποζητάτε τη δόξα από το μόνο Θεό;>>.
Τι σχέση έχεις εσύ, άνθρωπε, με την δόξα των ανθρώπων, ή μάλλον με το χωρίς περιεχόμενο όνομα της δόξας; Αυτή όχι μόνον δόξα δεν είναι, αλλά και μας στερεί την πραγματική δόξα.
Κι όχι μόνον αυτό, αλλά μαζί με άλλα γεννά και το φθόνο.
Ο δε φθόνος είναι δυνάμει φόνος, κι αυτός προξένησε τον πρώτο φόνο και κατόπιν και τη θεοκτονία.
Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς