Τη νύχτα της 3ης Ιουνίου 1980 ο Zbigniew Brzezinski αποφάσισε ότι θα ήταν καλύτερο η γυναίκα του να πεθάνει στον ύπνο. Την κοιτούσε μέσα στο μισοσκόταδο να κοιμάται δίπλα του, μάλλον ήθελε να της πει πολλά εκείνη τη στιγμή, να την αποχαιρετήσει, να της πει «ευχαριστώ» για τα χρόνια που πέρασαν μαζί. Αλλά δεν την ξύπνησε. Όχι επειδή ήταν το μεγαλύτερο στρατηγικό μυαλό του 20ου αιώνα αλλά επειδή ήταν ένας σύζυγος που αγαπούσε τη γυναίκα του.
Ως σύμβουλος για θέματα ασφαλείας του προέδρου Jimmy Carter ο Brzezinski μόλις είχε δεχθεί ένα τηλεφώνημα στο οποίο ενημερώθηκε ότι από την πλευρά της Σοβιετικής Ένωσης είχαν εκτοξευτεί εναντίων των ΗΠΑ 220 πυρηνικές βόμβες. Μέσα σε λίγα λεπτά η Ουάσινγκτον και άλλες περιοχές των ΗΠΑ θα καταστρέφονταν ολοκληρωτικά. Μέσα σε αυτά τα λεπτά οι ΗΠΑ θα απαντούσαν με τη δική τους επίθεση και αυτό θα ήταν πιθανότητα το τέλος του κόσμου.
Πριν εξαντληθούν αυτά τα λεπτά, ο Brzezinski δέχθηκε άλλα δύο τηλεφωνήματα, στο πρώτο τον ενημέρωσαν ότι οι πύραυλοι δεν ήταν 220 αλλά 22 και στο δεύτερο ότι επρόκειτο για λανθασμένο σήμα. Σφάλμα ενός μηχανήματος που βρισκόταν σε κάποιο υπόγειο μυστικής στρατιωτικής βάσης.
Έχουν καταγραφεί αρκετά τέτοια περιστατικά κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου. Περιστατικά όπου ο κόσμος βρέθηκε στο όριο της καταστροφής. Συνήθως επρόκειτο για περιστατικά όπου τα μηχανήματα (αυτά που αργότερα θα τα λένε ρομπότ και τεχνητή νοημοσύνη) έκαναν λάθη, τα οποία όμως δεν έπειθαν τους ανθρώπους. Οι μηχανές παραλίγο να κατέστρεφαν τον κόσμο και οι άνθρωποι τον έσωζαν. Γιατί η Τεχνητή Νοημοσύνη δεν έχει νοημοσύνη. Νοημοσύνη έχει ένας σύζυγος που βλέπει τη γυναίκα του να κοιμάται δίπλα του.