Μα για το καλό το δικό μας, πρώτα – πρώτα. Θα αποκτήσουμε έτσι καρδιά πιο τρυφερή και πιο λεπτή. Είναι τόσο ωφέλιμο για την ψυχή να καλλιεργή κανείς το αίσθημα της εξαρτήσεώς μας σε όλα από τον Θεό και τους καλούς ανθρώπους. Να τους αγαπά και να τους ευγνωμονή. Και, συνάμα, να συνειδητοποιή ότι ο ίδιος είναι ένα τίποτε χωρίς τον Θεό και ότι χωρίς τη βοήθεια των εναρέτων ανθρώπων δεν θα μπορούσε πολλά να κατορθώση.
Όταν κάποιος υφιστάμενός σου πέφτη σε σφάλμα, μην τον επιτιμήσεις με θυμό και μην τον προσβάλης. Μη βγης από την αγάπη στη συμπεριφορά σου απέναντί του. Δός του να καταλάβη ότι δεν σε λύπησε ο ίδιος, αλλά η ανωμαλία που προκάλεσε. Μην του θίξης την αξιοπρέπεια, υψώνοντας μπροστά του τον εαυτό σου και ταπεινώνοντας εκείνον.
Αν έχης αυτόν τον εγωϊσμό, καλύτερα άφησε τη διόρθωσι του άλλου και κύτταξε να διορθώσης τον εαυτό σου. «ἔκβαλε πρῶτον ἐκ τοῦ ὀφθαλμοῦ σοῦ τὴν δοκόν, καὶ τότε διαβλέψεις ἐκβαλεῖν τὸ κάρφος ἐκ τοῦ ὀφθαλμοῦ τοῦ ἀδελφοῦ σου» (Ματθ. ζ’ 5). Στην αντίθετη περίπτωσι, θα εξερεθίσης τον αδελφό σου και καθόλου δεν θα τον ωφελήσης.
Να είσαι επιεικής για τους άλλους, όταν ακούς τα σφάλματά τους, ενθυμούμενος ότι και συ, επίσης, έχεις πέσει σε παρόμοια ή και σε μεγαλύτερα. Μαλώνεις κάποιον, λόγου χάριν, γιατί ρέπει στο ποτό. Αλλά αν και συ ρέπης στο ποτό ή σε κάποια άλλη υλική απόλαυσι, δεν είσαι το ίδιο αμαρτωλός με τον αδελφό σου;
Διόρθωσε λοιπόν πρώτα τον εαυτό σου και ύστερα μπορείς να καταφερθής για τα παραπτώματα των άλλων. Κατηγορείς τους άλλους ενώ και συ φταίς. «ἰατρέ, θεράπευσον σεαυτόν» (Λουκ. δ’ 25).
Η εν Χριστώ ζωή μου – Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης