Η Ανάσταση του Λαζάρου: Στα πόσα «Δεύρο έξω» θα αναστηθούμε από τη δική μας πνευματική νέκρωση;
Ελευθέριος Ανδρώνης
Η Ανάσταση του Λαζάρου ήταν η τελική σφραγίδα πριν τα Άγια Πάθη που πιστοποίησε ότι ο Χριστός είναι ο απόλυτος Κύριος της ζωής και νικητής του θανάτου. Είναι μια συγκλονιστική στιγμή των Ευαγγελίων, όπου φανερώνονται ταυτόχρονα και οι δύο φύσεις του Χριστού, η ανθρώπινη και η θεϊκή. Είναι μια προφητεία που ο Χριστός παρέδωσε στον κόσμο στη μορφή ενός εκπληκτικού θαύματος.
Οκτώ ημέρες αργότερα ο Ζωοδότης θα παρέδιδε το πνεύμα του στον Σταυρό. Κι έπειτα θα συνέτριβε το κράτος του Άδη. Ο Λάζαρος ήταν ένα μικρό λάφυρο του Χριστού από την ηγεμονία του θανάτου, ένα προμήνυμα της τελικής λεηλασίας αυτού του αρχαίου κακού που συντελέστηκε με την ένδοξη Ανάσταση Του. Το προειδοποιητικό χτύπημα, πριν το καθολικό σάρωμα.
Ξέρουμε ότι ο Λάζαρος ήταν καρδιακός φίλος του Χριστού, και αυτό μας κάνει να συλλογιζόμαστε ότι ο καθένας από εμάς θα έπρεπε να είναι ένας «Λάζαρος».
«Τον Χριστό να Τον αισθανόμαστε φίλο μας. Είναι ο φίλος μας. Το βεβαιώνει ο ίδιος, όταν λέει: ‘’Υμείς φίλοι μου εστέ…’’. Σαν φίλο να Τον ατενίζουμε και να Τον πλησιάζουμε», έλεγε τόσο όμορφα ο Άγιος Πορφύριος με την αγαπητική του ψυχή.
Το σώμα του τετραήμερου Λαζάρου είχε παραδοθεί ήδη στη φθορά και τη σήψη, έτσι όπως ορίζουν οι λειτουργίες της φύσης. Κάθε ένας από εμάς έχει βρεθεί τρόπον τινά στη νεκρική κατάσταση του Λαζάρου. Όχι μόνο για τέσσερις μέρες, αλλά για μήνες, για χρόνια ή και για μια ολόκληρη ζωή, τα πάθη μας νεκρώνουν την ψυχή και προκαλούν πνευματική σήψη που εξαπλώνεται, όσο δεν λαμβάνουμε το φάρμακο της μετάνοιας.
Το ταφικό σπήλαιο του Λαζάρου είχε έναν μεγάλο λίθο που το έφραζε. Βαρύς, ασήκωτος και αποτρεπτικός να εισέλθει το φως του Χριστού, σαν το πέτρινο τείχος του εγωισμού, που μας καθηλώνει στην πνευματική αδράνεια και τέλος στην απονέκρωση.
Ενώ ο Χριστός μπορούσε να θεραπεύσει έγκαιρα τον Λάζαρο ακόμα και εξ’ αποστάσεως και ενώ στη συνέχεια «είδε» την ακριβή στιγμή που ξεψύχησε ο φίλος του, εντούτοις καθυστέρησε σκόπιμα να πάει στη Βυθανία. Στο θαυμαστό σχέδιο του Θεού, έπρεπε να περάσουν πρώτα τέσσερεις μέρες ώστε να διαλυθεί κάθε ζιζάνιο αμφιβολίας για το ασύλληπτο θαύμα που θα ακολουθούσε «ὑπὲρ τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ».
Έτσι και στις δικές μας ώρες λιγοψυχίας, πολλές φορές σκεφτόμαστε με παράπονο ότι ο Θεός δεν επεμβαίνει τη στιγμή που νιώθουμε ότι το χρειαζόμαστε περισσότερο. Όμως Εκείνος γνωρίζει τον κατάλληλο χρόνο και τον κατάλληλο τρόπο που θα μας αποτραβήξει από τα υγρά σκοτάδια του ψυχικού μας μνήματος. Αν έχουμε εμπιστοσύνη στο θέλημά Του, θα παραμερίσει τα πάντα για να μας βοηθήσει, όπως αψήφησε τους Ιουδαίους που Τον έψαχναν για να Τον φονεύσουν, και παρόλα αυτά πήγε στη Βυθανία παρά τις προειδοποιήσεις των Αποστόλων.
Το δάκρυ του Χριστού
Όπως αναφέρει το Ευαγγέλιο του Ιωάννη, ο Ιησούς όταν είδε την αδερφή του Λαζάρου Μαρία να κλαίει, και τους ανθρώπους που τη συνόδευαν επίσης να κλαίνε, «ἐνεβριμήσατο τῷ πνεύματι καὶ ἐτάραξεν ἑαυτόν», δηλαδή επιβλήθηκε στο πνεύμα του για να συγκρατήσει τη συγκίνησή του και τάραξε τον εαυτό του για να συνέλθει. Έπειτα όμως «εδάκρυσεν ὁ Ἰησοῦς», παραδόθηκε στην ορμητική δύναμη της συγκίνησης ως άνθρωπος.
Ο Χριστός δάκρυσε γιατί ο θάνατος είναι η ύστατη και απόλυτη συντριβή του ανθρώπου από την αμαρτία. Που για τους αμετανόητους ακολουθείται και από τον δεύτερο και χειρότερο θάνατο, τον πνευματικό, που είναι ο αιώνιος αποχωρισμός της ψυχής από τη σωτηρία που μας έχει εξασφαλίσει ο Θεός.
Σε αυτά τα δάκρυα του Χριστού, χώρεσαν όλοι οι ωκεανοί δακρύων που χύθηκαν από τον άνθρωπο, από την αρχή ως τη συντέλεια του κόσμου. Ως αποτέλεσμα της πτώσης που έφερε η ανθρωποκτόνος αμαρτία. Μπροστά στο μνήμα του Λαζάρου, ο Χριστός έκλαψε για όλα τα μνήματα, όλα εκείνα τα χαμόγελα που πάγωσαν, όλη την ομορφιά που έκλεψε το χώμα, όλα τα «εγώ» που πέθαναν αμετανόητα και όλα τα αναφιλητά που αναζητούσαν κάποιο νόημα στην κυριαρχία του θανάτου.
Όμως εκείνο το δάκρυ του Χριστού ήταν και η πρώτη σταγόνα της αναστάσιμης ευλογίας που θα έβρεχε καταρρακτωδώς σε ολόκληρο τον κόσμο. Ήταν αγίασμα που μέσα του κρυβόταν όλο το άπειρο της ευσπλαχνίας του Θεού για τα πλάσματά Του.
Πόσες φορές μείναμε χωρίς ανάσταση;
Ίσως θα έπρεπε να αναλογιστούμε πόσες φορές ακούσαμε εμείς το «Λάζαρε δεύρο έξω» στη ζωή μας, αλλά αρνηθήκαμε να εγκαταλείψουμε τον εθισμό στην πνευματική νέκρωσή μας. Πόσες φορές παρουσιάστηκαν άνθρωποι που έστειλε ο Θεός για να μας βοηθήσουν, και να αποκυλήσουν τον λίθο του εγωισμού μας, κι όμως εμείς τους διώξαμε και μείναμε καθηλωμένοι στο καλοχτισμένο μνήμα των παθών μας.
Να αναλογιστούμε πόσο παραμένουμε φασκιωμένοι από τις νεκρικές ταινίες που μας ζώνουν, παρά τα τόσα αγιοπατερικά αναγνώσματα, τα τόσα κηρύγματα, τα τόσα προσκυνήματα, τις τόσες πνευματικές συμβουλές που ακούμε.
Τελικά, πόσες φορές γνέφει η ψυχή μας αρνητικά στην έγερση, αλλά συγκαταβατικά στην κατάβαση στον Άδη;
Είμαστε όλοι μικροί «Λάζαροι» που χρωστάμε να ανταποκριθούμε σε αυτή τη βροντερή φωνή που μας καλεί να ξαναβγούμε στο ζεστό φως της αγάπης του Θεού. Ο τάφος της αμετανόητης ψυχής μας, είτε μια απλή σπηλιά είναι – είτε της χτίσουμε ολόκληρο μαυσωλείο, την ίδια σήψη περιέχει. Το ίδιο σκοτάδι φιλοξενεί. Την ίδια αιώνια κατάληξη θα έχει.
Η ετυμολογία του ονόματος Λάζαρος είναι από το εβραϊκό «’El’azár», που σημαίνει «ο θεός βοηθός». Η χείρα βοηθείας προσφέρεται σε όλους μας. Μένει να ζωοποιηθούμε με τα βήματα της δικής μας ανάστασης…