Ο “στάρετς” (ασκητής στα ρωσικά) Αμβρόσιος, για να τονίσει την δύναμη και τη σπουδαιότητα της “νοεράς προσευχής” έλεγε την ακόλουθη ιστορία: Κάποιος ευσεβής Χριστιανός είχε στο σπίτι του ένα κόρακα, που τον εξασκούσε στο να ομιλεί. Τα λόγια “Κύριε, Ιησού Χριστέ Υιέ του Θεού, ελέησον με” που τα επανελαμβανε τακτικά ο Χριστιανός εκείνος, τα έμαθε και ο κόρακας.
Μία μέρα καλοκαιρινή όμως ο κόρακας βρήκε ανοιχτή την πόρτα του κλουβιού του και πέταξε μακριά. Τότε τον είδε ένα μεγάλο γεράκι από ψηλά και όρμησε κατ”επάνω του.
Αιφνιδιασμένος ο κόρακας από την επίθεση, αντί για άλλη κραυγή, επρόφερε την ευχή “Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με” και ω του θαύματος, το γεράκι απομακρύνθηκε αμέσως, ωσάν κάποιος να το έδιωχνε. Τι παρατηρούμε εδώ; Κατέληξε ο “στάρετς”. Ότι και ασυνείδητα ακόμη και αν λέγεται η Προσευχή του Ιησού, έχει τα αποτελέσματα της και τα αδύνατα τα κάνει δυνατά. Πολύ περισσότερο όταν προσέχουμε το νόημα των λέξεων, που λέμε και βάζουμε μέσα σ’ αυτές όλη μας την δύναμη και την λαχτάρα.
