Η ΦΑΝΟΥΡΟΠΙΤΑ ΤΩΝ ΑΝΑΜΝΗΣΕΩΝ ΜΟΥ
Γεννήθηκα κοντά στο εργοστάσιο της Υφανέτ και πιο πάνω είναι η εκκλησία του Αγ.Φανουρίου, η γειτονιά μου η ενορία μου…..
Γειτονιά με ήχους και μυρωδιές όπως όλες τότε οι γειτονιές,
η ταβερνούλα του Τζαρίδη που στο υπόγειο της είχε βαρέλια και τραπεζάκια για ένα ποτηράκι με δυο ελιές ένα κρεμμύδι και τραγούδι και γέλια με πειράγματα, έτσι για καλό βρε αδελφέ κι η ταβέρνα του Μπάρμπα-Θωμά εκεί κοντά στην αλάνα του Μαιευτηρίου.
Ο φούρνος με τα ξύλα κι οι μυρωδιές των Κυριακάτικων φαγητών μέσα στις λαμαρίνες που πηγαινοέρχονταν στα σπίτια,
πιο εκεί το εργαστήριο ζαχαροπλαστικής με σάμαλι, κοχ και τα υπέροχα ρόξ….
Όλες αυτές οι μυρωδιές του φούρνου και των γλυκών ανακατωμένες με την μυρωδιά από το αγιόκλημα, τον βασιλικό τις τριανταφυλλιές και τις γαριφαλιές να μοιάζουν με συμφωνική ορχήστρα και με τον ήχο απ’ το καμπαναριό της εκκλησιάς να δίνει το βήμα άλλοτε χαρούμενο και άλλοτε λυπημένο….
Συμφωνική ορχήστρα που μόνο ένας μπορούσε και την διεύθυνε, το δροσερό αεράκι! αυτός ήταν ο μαέστρος που πήγαινε τις μυρωδιές μια από εδώ και μια από εκεί και στο τέλος με μια του κίνηση τις έβαλε στην ψυχή μου κι από τότε εκεί μέσα είναι!
Σαν σήμερα παραμονή του Αγ.Φανούρη σ’ εκείνη λοιπόν την γειτονιά στο σπίτι μας γινόταν η ετήσια μάζωξη της “γλυκείας συμμορίας” όπως εγώ τότε την έλεγα, έτσι την έβλεπαν τα παιδικά μου μάτια τότε έτσι την βλέπουν τα μάτια της ψυχής μου και τώρα!
Ήταν γλυκιές γυναίκες, νοικοκυρές, μάνες, ταλαιπωρημένες όμως γιατί τα πιο όμορφα τους χρόνια τα πέρασαν στην κατοχή, στην πείνα, στις κακουχίες, αλλά για ένα περίεργο λόγο όταν μαζεύονταν συνέχεια γελούσαν και πειράζονταν έτσι μάλλον ξόρκιζαν τα άσχημα και τα δύσκολα που τους ερχόταν στις ζωές τους….
Σαν σήμερα λοιπόν όλες αυτές οι γλυκιές γυναίκες έφτιαχναν φανουρόπιτες για την χάρη του Αγίου και τις πήγαιναν στην εκκλησιά να τις ευλογήσουν και μετά στο σπίτι μας για παγωμένη λεμονάδα, βανίλια υποβρύχιο και τον απαραίτητο καφέ για το φλιτζάνι μετά και δώστου να έρχονται οι ανύπαντρες κοπέλες της γειτονιάς για να πάρουν ένα κομματάκι πίτας στη χαρτοπετσέτα να το βάλουν στο μαξιλάρι τους το βράδυ για να ονειρευτούν ποιόν θα παντρευτούν…..
Πέρασε η μέρα έπεσε το σούρουπο και σιγά-σιγά η γλυκιά συμμορία άρχισε να φεύγει…..
Πέρασαν και τα χρόνια κι εγώ μεγάλωσα έκανα παιδιά είδα εγγόνια η γειτονιά μου δεν υπάρχει ούτε και οι μυρωδιές μα ούτε και η γλυκιά συμμορία, όλες στην γειτονιά των Αγγέλων είναι μαζεμένες και σήμερα παραμονή του Αγ.Φανούρη πίνουν καφεδάκι να βλέπουν το φλιτζάνι να γελάνε και πειράζονται…
Αφέθηκα στις αναμνήσεις και ήρθα στην πραγματικότητα με το κουδούνισμα της εξώπορτας, ήρθε η θεία Ευτέρπη με την φανουρόπιτα και τις αναμνήσεις…..
Καλή σας μέρα γείτονες και καλή τύχη και βάλτε κι ένα κομματάκι φανουρόπιτας στο μαξιλάρι σας το βράδυ γιατί όποιος πιστεύει στην ζωή ονειρεύεται κι όποιος ονειρεύεται ζει….
θεία Ευτέρπη
