Η καλή απιστίς του Θωμά

Το να πιστεύει κανείς απλά και τυχαία είναι γνώρισμα επιπόλαιου ανθρώπου. Αλλά και να εξε-τά-ζει και να ερευνά πάνω από το μέτρο είναι γνώρισμα ανθρώπου πνευματικά ακαλ-λιέρ-γη-του.

Γι’ αυτό κι ο Θωμάς κατηγορείται. Γιατί δεν πίστευσε στους Αποστόλους, όταν του είπαν “είδαμε τον Κύριο”.

Δεν κατηγορείται γιατί δεν πίστευσε σ’ εκείνους αλλά επειδή θεωρούσε αδύνατο το γεγονός της Ανάστασης.

Δεν είπε απλώς, “δεν σας πιστεύω”, αλλά “αν δεν βάλω το χέρι μου στο σημάδι των καρφιών, δεν θα πιστεύσω”.

[sc name=”vyzantina-vrachiolia” ][/sc]

Εσύ όμως, όταν δεις τον μαθητή να μην πιστεύει, σκέψου τη φιλανθρωπία του Κυρίου, πως και για χάρη μιας ψυχής δείχνει τον εαυτό του να έχει τραύματα, έρχεται να σώσει και τον ένα, αν και ήταν πνευματικά πιο ατελής από τους άλλους.

Ο Θωμάς δεν ζήτησε μόνο να τον δει και να τον πιστεύσει αλλά να τον ψηλαφήσει.

Για ποιο λόγο εμφανίζεται σ’ αυτόν μετά από οκτώ ημέρες; Για να κυριευτεί από μεγαλύτερη επιθυμία και να γίνει μελλοντικά πιστότερος.

“Μακάριοι είναι εκείνοι που δεν με είδαν και πίστευσαν”.

Αυτό είναι το γνώρισμα της αληθινής πίστης. Να αποδεχόμαστε και να πιστεύουμε εκείνα, που δεν μπορούμε να δούμε. Η πίστη κάνει πραγματικά εκείνα που ελπίζουμε και βέβαια εκείνα που δεν βλέπουμε.

Ο Χριστός δεν μακαρίζει μόνο τους μαθητές, αλλά κι εκείνους που θα πιστεύσουν στο μέλλον. Οι μαθητές του, είδαν και πίστευσαν. Δεν ζήτησαν κανένα αποδεικτικό στοιχείο. Μόνο από τα σουδάρια δέχτηκαν αμέσως την είδηση της Ανάστασης. Πριν ακόμα δουν το σώμα, εκδήλωσαν την πίστη τους.

Τώρα, όταν κάποιος λέει “θα ήθελα πολύ να ζούσα στα χρόνια του Χριστού. Να τον έβλεπα να διδάσκει και να επιτελεί θαυμαστά σημεία”, ας σκεφτεί.

“Μακάριοι είναι εκείνοι που δεν με είδαν και πίστευσαν στο όνομά μου”.

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος