Η Προσευχή μετά την Δευτέρα Παρουσία. Μακαριστός Γέρων Εφραίμ Σκήτης Αγίου Ανδρέα
Φυσικά, αὐτοκαταργεῖται μετὰ τὴν Δευτέρα Παρουσία. Οχι ὅτι χάνεται ἡ Χάρις τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ σταματᾶ πλέον ἡ ἐπίκλησις τοῦ Θείου ἐλέους, διότι ἡ Δευτέρα Παρουσία εἶναι ἡ ἔκχυσις ἀπείρου Θείου ἐλέους
καὶ Θείας ἀγάπης. Ἐφ’ ὅσον ζητᾷς νὰ ἐλεηθῇς καὶ ἐφ᾽ ὅσον πλέον ἐλεήθηκες, παύεις νὰ ζητᾷς Θεῖον ἔλεος.
Ἐφ᾽ ὅσον ζητᾷς νὰ Τὸν ἰδῇς, ἐφ’ ὅσον ἦλθε καὶ συνομιλεῖς μαζί Του, πλέον δὲν Τὸν ἐπικαλεῖσαι. Τὸν παρακαλοῦμε καὶ Τὸν καλοῦμε, μέχρι νὰ ἔλθῃ. Ὅταν ἔλθῃ, δὲν χρειάζεται πλέον νὰ Τὸν ἐπικαλούμεθα.
Μετὰ τὴν Δευτέρα Παρουσία, ἡ προσευχὴ παίρνει μία ἄλλη μορφή, Θείας ἀπολαύσεως, διότι ὁ Χριστός,
εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας μετὰ τὴν Δευτέρα Παρουσία, θὰ ἐπικοινωνῇ μαζί μας νοερῶς. Θὰ τὸν βλέπωμε καὶ θὰ μᾶς βλέπῃ. Συνεχῶς θά ἐκπέμπωνται βολίδες θεογνωσίας, ἡ ὁποία τρέφει καὶ ἀποκαλύπτει. Ὁ Χριστὸς θὰ
μᾶς διδάσκῃ, συνέχεια, εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας. Αὐτὴ εἶναι ἡ ζωὴ ὅλη, δηλαδὴ ἡ ζωή μας δὲν θὰ εἶναι νὰ καὶ
θώμαστε καὶ νὰ κοιταζώμαστε· κάποτε θὰ ἄρχιζε κανεὶς νὰ κουράζεται.
Λέγει κάποιος: – Ἕως πότε θὰ κάνω αὐτὸ τὸ πρᾶγμα;
– Εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας.
– Αμάν, Παναγία μου. Στὴ ζωὴ εἴχαμε καὶ μία κίνησι, εἴχαμε καὶ μία δρᾶσι, εἴχαμε καὶ μία ἐνέργεια. Κάπου πηγαίναμε, κάτι κάναμε, περνοῦσε ὁ καιρός. Ἐδῶ, πῶς θὰ περνάῃ ὁ καιρός; ῎Ετσι συνέχεια;
Κατ’ αὐτὸν τὸν τρόπο σκέπτεται κανεὶς μὲ τὴν λογική. Ἀλλὰ δὲν εἶναι ἔτσι. Ἐκεῖ εἶναι μία πνευματική
ὑπερπολυτέλεια. Εἶναι μία ἀσταμάτητος κίνησις. Γι᾿ αὐτό, εἰς τὸν οὐρανό, ὑπάρχει κίνησις ὅσον
ἀφορᾶ τὴν θεία Θεογνωσία, δηλαδὴ ὁ Θεὸς συνεχῶς ἀποκαλύπτει πτυχὲς τοῦ ἑαυτοῦ του καὶ εἰσχωροῦν μέσα εἰς τοὺς νόας τῶν ἀγγέλων καὶ τῶν ἁγίων. Εἰσέρχεται μέσα, ἀποτυπώνεται καὶ θησαυρίζεται, καὶ αὐτὸ
εἶναι μία αἰώνιος τροφή. Ἡ κάθε ἀποκάλυψις δὲν ἔχει προηγούμενο καὶ ἑπόμενο, εἶναι μοναδική. Δὲν θὰ ἀποκαλύπτῃ δηλαδὴ ὁ Θεὸς συνεχῶς τὸ ἴδιο, ἢ μετὰ ἀπὸ ἕνα μήνα πάλι τὸ ἴδιο, ἢ μετὰ ἀπὸ ἕνα χρόνο πάλι τὸ ἴδιο. Δὲν θὰ ἔχῃ ἐπανάληψι. Θὰ εἶναι ἅπαξ.Περὶ προσευχῆς ὁ λόγος Ἔχει τόσα πολλὰ ὁ Θεός, τὰ ὁποῖα θὰ εἶναι ἅπαξ. Δὲν θὰ ὑπάρχῃ ἔλλειψις μνήμης καὶ αὐτὰ ποὺ θὰ μᾶς δείχνῃ ὁ Χριστὸς θὰ τὰ διώνωμε συνεχῶς. Θὰ τὰ ἔχωμε πρὸ ὀφθαλμοῦ καὶ θὰ τὰ βλέπωμε. Καὶ θὰ τὰ βλέπωμε καὶ θὰ τὰ βιώνωμε. Δὲν θὰ τὰ ἐνθυμούμεθα. Παύει ἡ μνήμη. Ἐκεῖ εἶναι συνεχῶς ἀπόλαυσις. Δὲν θὰ λέγωμε: Τί μᾶς δίδαξε πρὶν ἀπὸ χίλια χρόνια ὁ Χριστός; Γιὰ νὰ θυμηθοῦμε…
Δὲν θὰ ὑπάρχῃ κάτι τέτοιο. ”Ετσι, λοιπόν, οἱ ἅγιοι Πατέρες, ἀνὰ τοὺς αἰῶνας, ἀπὸ τὴν ἐμπειρία των, ἔχουν
γράψει πολλὰ πάνω εἰς τὸ θέμα τῆς προσευχῆς, ἀπὸ τὰ ὁποῖα θὰ ὠφεληθοῦμε ὅλοι μας. Πρέπει, ὅμως, νὰ προσπαθήσωμε σιγά – σιγὰ νὰ συγκεντρώσωμε τὸν νοῦ μας, καὶ καθὼς συγκεντρώνεται νὰ καθαρίζεται ἀπὸ τὰ πάντα καὶ νὰ ἁπλοποιεῖται συγχρόνως.
