Η τελευταία συνέντευξη του Λάμπρου Κωνσταντάρα. “ίσως να μην ξανασυναντηθούμε…”
σχόλιο Γ.Θ : Εμείς να ευχόμαστε να ανταμώσουμε ξανά.
Η προσευχή μας και ο πνευματικός μας αγώνας να δώσει το δικαίωμα στο Κύριο της ζωής και του θανάτου να σώσει όλα τα αδέρφια μας και εμάς τους ίδιους. Να ανταμώσουμε ξανά και παντοτινά στην Ποθεινή Πατρίδα της Αιωνιότητας. Στην αγκαλιά του Κύριού μας και Θεού μας.
συνάντησήμου με τον Λάμπρο Κωνσταντάρα, στο σπίτι του στη Βάρκιζα. Εντελώς
άφωνος, από δυο εμφράγματα, είχε αποσυρθεί από το θέατρο και τον κόσμο
δυο χρόνια. Μετά λίγες εβδομάδες ο δημοφιλής καλλιτέχνης έφυγε για πάντα… Δίπλα, η τελευταία του φωτογραφία
Εδώ
και δυο χρόνια ένας άνθρωπος μένει έγκλειστος στον ίδιο τον εαυτό
του…Πρόκειται για τον Λάμπρο Κωνσταντάρα, που απομονωμένος σ΄ενα
διαμέρισμα στη Βάρκιζα,με τη γυναίκα του Φιλιώ, δεν θέλει να μιλήσει με
κανένα, αποφεύγει να διαβάσει εφημερίδα και να δει τηλεόραση – εκτός από
τα αθλητικά – και με πείσμα έχει κόψει τον ομφάλιο λώρο με τον έξω
κόσμο…
Έγκλειστοςποιός; Ο Λάμπρος που όταν βρισκότανε σε αέναη κίνηση, έσφυζε από ζωή
πάνω στη σκηνή του θεάτρου, μπροστά στα φώτα και τις κάμερες, ανάμεσα
στους φίλους και τις θαυμάστριες, στον ανώνυμο κόσμο που τον
λάτρευε…Τώρα δεν μιλάει σε κανένα, παρά μόνο στη γυναίκα του Φιλιώ και
στο γιό του Δημήτρη, όταν έρχεται να τον δει… Οι κουβέντες του οι
απαραίτητες, συνοδευόμενες από νοήματα…Ναί – Όχι – Νερό… Λέξεις
συντήρησης, απομόνωσης και γαλήνης, της σιωπής…
« Στο διάβολο », λέει ο Λάμπρος. Είναι η μόνη φράση που βγαίνει
πεντακάθαρα από το στόμα του…Και μετά γράφει στο χαρτί, με το αριστερό
του χέρι, τρεις συγκλονιστικές λέξεις: «γιατί σε μένα;»…
τον είδα, βρισκόταν ανακαθιστός στο κρεβάτι του με φανελίτσα και
σλιπάκι. Άντρακλας. Απαράλλαχτος όπως πριν 25 χρόνια, που έπαιζε
τερματοφύλακας στην ομάδα των ηθοποιών κατά των δημοσιογράφων…
βλέμμα του καρφώθηκε σαν μαχαιριά στα μάτια μου. Και τα δικά του, τα
καταγάλανα, βουρκώσανε… Είμαι σίγουρος πως χάρηκε που τον είπα
παιχταρά, παρά να τον εξυμνούσα ως ηθοποιό ή ως δον ζουάν ή ως
ρέκορντμαν ακροαματικότητας στη τηλεόραση, αφού ως «Λαμπρούκος» είχε
πλησιάσει το εκατό τα εκατό!
τον γνωρίζουν, αυτός τους γνέφει με το σήμα της νίκης… Γιατί ο
Λάμπρος Κωνσταντάρας, αν και κλεισμένος σιωπηλά στον εαυτό του, ξέρει
πως έχει νικήσει όλα τα ανθρώπινα πάθη…Τον εγωισμό, την αλαζονεία, την
απληστία και τόσα άλλα…
… Βουβός αλλά χαμογελαστός…Του μιλούσα και μου έγραφε στο μπλοκάκι…– Θα ξανάρθω, του είπα.
Με κοίταξε κατάματα και έγραψε στο χαρτί ” ίσως να μη ξανασυναντηθούμε…”
Φεύγοντας, είχα την εντύπωση ότι ο Λάμπρος Κωνσταντάρας δεν άντεχε βουβός, απομονωμένος από τον κόσμο… Ήθελε να φύγει, για να τον θυμούνται όπως ήταν στη ζωή, στη σκηνή και να μη σχολιάζουν με θλίψη ότι είχε χάσει τη φωνή του, την ενεργητικότητά του, έγκλειστος σε ένα σπίτι μακριά από το θέατρο και το στούντιο… Η εντύπωση έγινε πεποίθηση, όταν θυμήθηκα ότι την τελευταία του γραφή στο χαρτάκι, την έσκισε με νευρικότητα σε κομματάκια…
(στη φωτο, ο Λάμπρος με τη Τζένη Καρέζη, με θαυμάστρια και θαυμαστή, στο διαγωνισμό του περιοδικού ΠΡΩΤΟ. Ο ρεπόρτερ τους λέει, σε δυό λεπτά, τελεώσαμε.)
Αντιγράφω από το ημερολόγιό του, που μου έδωσε:
…( μετά από μεγάλες λόρδες στο Παρίσι ) βρίσκω δουλειά ως φωτομοντέλο σε διαφημίσεις των “Πεζό” και “Φίλιπς” και κυρίως του μεγαλύτερου ράφτη του Παρισιού, του Κριντ κι΄άρχισα να κερδίζω χρήματα…Έπαιρνα 200 φράγκα τη φωτογραφία κι΄έτσι μπόρεσα να ανανεώσω τη γκαρνταρόμπα μου και να γνωρίσω καλύτερο κόσμο του “Μον Παρνάς”. Δεν θα ξεχάσω ένα βράδυ, που με μιά συντροφιά φίλων γνώρισα την Έντιθ Πιάφ. Τραγουδούσε στις αυλές των λαικών πολυκατοικιών, ήταν τύπος της γειτονιάς κι΄όλοι την φώναζαν “λα μομ Πιάφ”, δηλαδή η μούμια Πιάφ…Εκείνο το βράδυ ο Ανρί Γκαρά, διάσημος τότε, της έδωσε ένα γερό φιλοδώρημα. Πριν λίγο καιρό, ενώ οι δίσκοι της Πιάφ πουλιόνταν σε όλο τον κόσμο, ο Γκαρά, ο μεγάλος γόης της εποχής του, αυτοκτονούσε πάμπτωχος και ξεχασμένος από τους πάντες…
Τερματοφύλακας στην ομάδα ηθοποιών. *** Έχει χάσει τη φωνή του, αλλά ελπίζει μάταια ότι θα την ξαναβρεί… *** με την αδελφή του Κωνσταντοπούλου, με τον γιό του Δημήτρη, με τη γάτα του…