ΤO ΔΑΚΤΥΛIΔΙ -ΠΑTHΡ ΙΩAΝΝΗΣ ΙΣΤΡAΤΙ
Τα κορίτσια είναι πιο ψυχικά, πιο ευαίσθητα. Για αυτούς, η αγάπη είναι εσωτερική, είναι μια είσοδος της ετερότητας στον εαυτό της, όχι ένα γλέντι. Για μια γυναίκα, το αμάρτημα της πορνείας μπορεί να σημαίνει φόνο ή ντροπή. Μιλάω για κορίτσια που είναι σοβαρά και έχουν πίστη στον Θεό.
Αλλά από αδυναμία και αγάπη, δίνονται ολοκληρωτικά στα αγόρια, ελπίζοντας ότι θα συνειδητοποιήσουν την αξία τους.
Δυστυχώς η πορνεία στενεύει τον νου, τον σπανίζει, τον σπρώχνει στις περιφέρειες του όντος. Τα αγόρια θέλουν ευχαρίστηση χωρίς ευθύνη και τα καημένα τα κορίτσια αναστενάζουν και ονειρεύονται τη μέρα που θα έχουν ένα δαχτυλίδι και ένα λευκό φόρεμα όπως ήταν πριν από την αμαρτία. Μια κοπέλα μου γράφει για το γεγονός ότι εδώ και αρκετά χρόνια, ο φίλος της την απατά, την αναβάλλει, περιφρονεί τον γάμο, δεν θέλει δέσμευση. Κάποια στιγμή, η κοπέλα, κυριευμένη από θλίψη, θέλησε να εγκαταλείψει την σχέση και να μην αναφερθεί ποτέ ξανά στον γάμο.
Δίνω κανόνα στο παρεκκλήσι της Θεοτόκου, μητέρας της Bierica, προστάτιδας των οικογενειών. το αναφέρω.
Σε τρεις εβδομάδες προσευχής, ο εραστής γίνεται πιο προσεκτικός, πιο καλός. Αρχίζει να νιώθει τον πόνο της κοπέλας, να κάνει ερωτήσεις στον εαυτό του.
Τώρα το κορίτσι μου στέλνει την εικόνα του εκπληρωμένου ονείρου. Το αγόρι της ζήτησε να γίνει γυναίκα του, της έδωσε ένα δαχτυλίδι και έφτιαξαν τον γάμο.
Η θερμή προσευχή είναι φωτιά που φτάνει στον ουρανό και υποτάσσει τον Θεό, ακόμα κι αν είμαστε αμαρτωλοί μεγάλοι.
