Κάθε νέα χρονιά οι άνθρωποι ξυπνούν τις προσδοκίες και τις προσμονές της καρδιάς τους, για ν’ αποχαιρετίσουν κάποιες άλλες από την προηγούμενη χρονιά. Κάθε νέα χρονιά οι πόθοι και τα όνειρα των ανθρώπων δίνουν έναν άλλο παλμό και έναν άλλο ξεσηκωμό στο ήσυχο ρυάκι του χρόνου που πάντα ρέει, που πάντα έρχεται και που πάντα φεύγει· και μόλις φεύγει, εκείνη τη στιγμή είναι που έρχεται. Όλο το μυστήριο του ανθρώπου είναι στο παρόν του. Ούτε στο χθες, ούτε στο αύριο. Στο εδώ και τώρα. Στη στιγμή του τώρα. Εδώ βρισκόμαστε, αυτό είναι το παράδοξο δώρο που μας έδωσε ο Θεός: μια κλασματική στιγμή. Μέσα σε μια στιγμή όλα χάνονται και μέσα σε μια στιγμή όλα κερδίζονται. Ο χρόνος μας δεν έχει σχέση ούτε με το άγνωστο, ούτε με το τυχαίο, ούτε με το μοιρολατρικό. Ο χρόνος που μας δίνει η σοφία και η αγάπη του Θεού είναι εκείνο το ευλογημένο σκαλοπάτι, εκείνος ο θεόσδοτος αναβαθμός, η κλίμακα και η σκάλα, που είναι πάντα στα δικά μας τα χωμάτινα μέτρα για να ανεβούμε και για να ανεβαίνουμε ολοένα. Όχι σαν άνθρωποι απλώς, αλλά σαν χριστιανοί. Που πιστεύουν με την καρδιά τους και ζουν με πράξεις τον Χριστό. Τον Χριστό, που μας έδωσε τη ζωή μέσα στο χρόνο· το χρόνο μέσα στη ζωή· τη ζωή τη δική μας, μα πιο πολύ τη δική Του.
Ο χρόνος, από ένα απλό και βουβό ρυάκι που διαβαίνει τυχοδιωκτικά τον κόσμο, γίνεται πια «καιρός». Γίνεται δηλαδή «ευκαιρία». Γίνεται μετά και «τέλος», δηλαδή «σκοπός» και «νόημα». Όλα ωραία και θαυμαστά τα κανόνισε η αγάπη του Θεού! Μέσα στο χρόνο έχουμε όλοι μας, ο καθένας προσωπικά, ο καθένας μας διαπροσωπικά, όλοι μαζί, στο εμείς και στο εσύ, αμέτρητες ευκαιρίες. Ευκαιρίες θαυμαστές με σωτήρια τέλη, με νοήματα που περιμένει η ζωή μας στο χρόνο, για να βρει και να αφομοιώσει. Όταν η αγάπη του Θεού μπολιαστεί στον προσωπικό χρόνο του καθενός, τότε επιτελείται ένα θαύμα, μια νίκη, ένας θρίαμβος. Το αιώνιο εισέρχεται στη ροή του χρόνου, στο διάβα της ιστορίας μας, στην περιπέτεια της ζήσης μας και δίνει την καταλλαγή, δίνει τη λύση, δίνει τις απαντήσεις που περιμένουμε, δίνει την εκπλήρωση των πόθων της καρδιάς μας. Και αυτό το αιώνιο, δεν είναι άλλο παρά η αιώνια ζωή του Θεού, ο Ίδιος ο Θεός, η αγάπη Του, η Χάρη Του, το έλεός Του, η ευδοκία του θελήματός Του.
Χρόνος και χρονιές, δίχως Αυτόν, που τις έθεσε και τις δημιούργησε από αγάπη για μας, μοιάζει με εκδρομή σε φυλακή, επίσκεψη σε κάτεργα που δεν έχουν τέλος, περίπατο σε τούνελ δίχως έξοδο. Μη μείνουμε μόνοι στο χρόνο, στη νέα χρονιά που μας επισκέφθηκε: θα αδικήσουμε πλήρως την ύπαρξή μας έτσι. Μη μείνουμε μόνοι στο χρόνο και τις μέρες του, δίχως τον Χριστό, που είναι το ασάλευτο θεμέλιο και η ακλόνητη πέτρα της όντως ζωής. Ο χρόνος μας πρέπει να γεμίσει με τη Θεία Χάρη, για να έχει νόημα αυτός σ’ εμάς κι εμείς σ’ αυτόν. Τη Θεία Χάρη, τη φέρνει στη ζωή μας η ταπείνωση της καρδιάς μας και τα έργα της πίστης μας, η μετάνοια, η αγάπη, η δοτικότητα, η ανιδιοτέλεια, η θυσία.
Η προσευχή της καρδιάς και η Λειτουργία της Εκκλησίας μας, σπάνε το θλιβερό φράγμα του χρόνου, καταλύουν με όμορφη δύναμη τα στεγανά του και ο άνθρωπος γίνεται επιτέλους ωραίος! Και τι ωραίος που είναι ο έγχρονος άνθρωπος, όταν γίνεται εν Χριστώ αιώνιος! Και τι ωραίος που είναι ο χρόνος που μας δίνεται, όταν μετατρέπεται σε ευκαιρία, σε νόημα και σε μέσο για να κερδίσουμε την αιώνια σωτηρία μας! Η Χάρη του Θεού δαμάζει όλες μας τις δυσκολίες που φέρνει ο χρόνος· σαρώνει όλα του τα εμπόδια· φέρνει το ποθητό φως που μας λείπει· κομίζει την ειρήνη που χάσαμε ή που χάνουμε στην καθημερινότητα· οι ψυχές μας καλλωπίζονται και ευτρεπίζονται· ο πόνος, η θλίψη, η απογοήτευση, το κλάμα, ο σπαραγμός και ο μαρασμός των βουβών καρδιών μας φεύγει ντροπιασμένος· και ό,τι λυπηρό συναντήσαμε σαν αδύναμοι άνθρωποι μέσα στον αδυσώπητο χρόνο του φθαρτού κόσμου δραπετεύει βιαστικά και μας αφήνει ελεύθερους, λυτρωμένους και ανακουφισμένους.
Αν είμαστε πραγματικά Χριστιανοί, θα είμαστε και πρόσωπα που ξέρουν πάντα να υπερβαίνουν: κάθε μας στιγμή, κάθε μας μέρα, κάθε βδομάδα, κάθε μήνας και κάθε χρόνος που περνά, θα είναι για μας η μοναδική ευκαιρία για ν’ ανοιχθούμε προς τον Αιώνιο και υπέρχρονο Χριστό, που θεραπεύει κάθε τραύμα, πληγή και πόνο που μας αφήνει ο χρόνος των παθών, της αμαρτίας και της αδυναμίας μας.
Σήμερα εορτάζει ένα φωτεινό άστρο που φαίνεται άσβεστο στο νοητό ουρανό και πανώριο στο αιώνιο στερέωμα της Εκκλησίας μας. Κι όταν φαίνεται ένα άστρο σαν κι αυτό, πώς βοηθιούνται στ’ αλήθεια οι ψυχές μας και πώς παρηγορούνται! Ο «ουρανοφάντωρ» Πατέρας της Εκκλησίας μας, ο μεγάλος Πατέρας, ο σοφός διδάσκαλος, ο υπερθαύμαστος ασκητής και νηστευτής, ο ακοίμητος βοηθός μας, ο φιλάνθρωπος υπερασπιστής μας, ο τρανός ρήτορας και απολογητής, ο ερμηνευτής των μυστηρίων του Πνεύματος, ο απαράμιλλος λειτουργός και λειτουργοσυνθέτης, το στήριγμα των πιστών, το καύχημα της παράδοσής μας, ο Μέγας Βασίλειος από την Καισαρεία, έδωσε μάχη για τη μοίρα του λαού του. Στα χρόνια του Ιουλιανού του Παραβάτη, όταν το Βυζάντιο κήρυξε τον πόλεμο στην Περσία, ο ειδωλόφιλος Ιουλιανός πέρασε με το στρατό του από την Καισαρεία. Τότε διέταξε να φορολογήσουν όλη την επαρχία και τα χρήματα αυτά θα τα έπαιρνε επιστρέφοντας για την Κωνσταντινούπολη. Έτσι, οι κάτοικοι αναγκάσθηκαν να δώσουν ό,τι είχε ο καθένας χρυσαφικά νομίσματα κ.λπ. Όμως ο Ιουλιανός σκοτώθηκε άδοξα σε μια μάχη στον πόλεμο με τους Πέρσες και, έτσι, δεν ξαναπέρασε ποτέ από την Καισάρεια. Τότε ο Άγιος Βασίλειος έδωσε εντολή και, από τα μαζεμένα χρυσαφικά, τα μισά να δοθούν στους φτωχούς, ένα μικρό μέρος κράτησε για τις ανάγκες των ιδρυμάτων της περίφημης «Βασιλειάδας», και τα υπόλοιπα τα μοίρασε στους κατοίκους με ένα πρωτότυπο τρόπο: έδωσε εντολή να ζυμώσουν ψωμιά και σε κάθε ψωμί, έβαλε από ένα νόμισμα ή χρυσαφικό μέσα, κατόπιν τα μοίρασε στα σπίτια. Έτσι, τρώγοντας οι κάτοικοι τα ψωμιά, όλο και κάτι έβρισκαν μέσα. Από αυτό το γεγονός γεννήθηκε το έθιμο της πίτας που ονομάσθηκε «βασιλόπιτα».
Η ιστορία επαναλαμβάνεται στα βιώματά μας. Οι εξουσίες του αντίχριστου κόσμου στέκονται με μίσος απέναντί μας. Έχουν σκοπό να μας έχουν συνεχώς υποταγμένους και υποτελείς στην κακία τους και να ληστέψουν από την ανίσχυρη ζωή μας, από το είναι μας ό,τι αυτό έχει και δεν έχει. Μας κλέβουν και μας στερούν με πολιτικάντικη μαεστρία το ψωμί, την εργασία, την κατοικία, την ελευθερία μας, την παράδοση, το πιστεύω μας. Δεν μας λένε ότι θέλουν να μας σκοτώσουν. Μας λένε όμως ότι μας φορολογούν. Με μια δικαιοσύνη αμείλικτη και απάνθρωπη.
Ό,τι πολύτιμο έχει ο κόσμος, αυτό είναι ο άνθρωπος. Ό,τι πολυτιμότερο έχει ο άνθρωπος, είναι η αιώνια ψυχή του. Πολύτιμη πιο πολύ απ’ όλα τα χρυσάφια και απ’ όλα τα ασήμια. Γι’ αυτό, αν θέλουμε να τη σώσουμε, να γίνουμε ένα με τη ζύμη του Άρτου που μας προσφέρεται αδιάκοπα· του Άρτου του Χριστού. Το πνευματικό και άσηπτο Χριστόψωμο θα μας σώσει, γιατί θα μας δώσει τη Χριστοζωή. Να ανακραθούμε, να ανακατευτούμε, να γίνουμε ένα με το Σώμα της Εκκλησίας, το Σώμα και το Αίμα του Χριστού. Και εκεί μέσα θα σώσουμε το πρόσωπό μας, την ταυτότητά μας, την ελευθερία μας, το νόημά μας, την αξία μας, τον τόπο μας, τη γη μας, το χρόνο μας και τις χρονιές μας, στο τώρα, το αύριο και στο πάντα του Θεού.