Κάποτε, κάποια πνευματικά τέκνα ενός γέροντα κάλεσαν τον γέροντα στο σπίτι τους.
Ο γέροντας δέχτηκε και μια μέρα πήρε το γαϊδουράκι του (Μάρκο τον φώναζε) και κατέβηκε από το μοναστήρι για το σπίτι των παιδιών.
Εκεί τον περίμεναν με χαρά τα πνευματικά του τέκνα.
[sc name=”vyzantina-vrachiolia” ][/sc]
Το τι ετοιμασίες και το τι φαγητά τού ετοίμασαν, δεν περιγράφεται!
Ο γέροντας όμως ήταν εγκρατής και δεν έτρωγε πολύ. Ωστόσο, ο οικοδεσπότης τον προέτρεπε να φάει, λέγοντάς του:
– Κάνε αγάπη, γέροντα! Κάνε υπακοή και φάε και από αυτό… φάε και από εκείνο…
Το αποτέλεσμα ήταν να φάει ο γέροντας πολύ, για τα δικά του δεδομένα.
Όταν τελείωσαν το γεύμα, ο γέροντας τούς ευχαρίστησε και πήρε τον δρόμο της επιστροφής για το μοναστήρι.
Στον δρόμο σταματήσανε σε έναν ποταμό, για να πιει νερό ο Μάρκος.
Όταν το ζώο ήπιε, όσο ήθελε, ο γέροντας, λέει στον γάιδαρό του:
– Μάρκο, πιες λίγο νεράκι! Μάρκο, κάνε υπακοή, δείξε αγάπη και πιες ακόμα λίγο νεράκι!
Τίποτα. Ο Μάρκος, αμετακίνητος!
Βλέποντας ο γέροντας ότι ο γάιδαρος δεν πίνει άλλο νερό, του λέει:
– Αχ, Μάρκο, εσύ έπρεπε να πας στο γεύμα και όχι εγώ!
Καταλάβατε; Ακόμα και αυτά τα ζώα μας διδάσκουν την εγκράτεια.
Δημήτριος Παναγόπουλος