Όταν η ακαδημαϊκή ελίτ «συναντάται» με τα άκρα στους τοίχους της πρωτευούσας
Κάποιοι ουδέν εδιδάχθησαν από το 1821. Και ας γιορτάσαμε τα 200 χρόνια από την επανάσταση. Οι ίδιοι δεν διδάσκονται ούτε από το 1922.
Τότε που ο εθνικός διχασμός μας οδήγησε σε εσφαλμένες επιλογές και δεν μας επέτρεψε να ενσωματώσουμε πανάρχαιες πατρίδες στον ελεύθερο εθνικό κορμό. Για αυτούς το 1922 ήταν μόνον άτακτος φυγή. Και θέλουν να μας το θυμίζουν κατά τρόπο αισχρό. Υπονομεύοντας με την σειρά τους τώρα την εθνική συνοχή. Προφανής τους στόχος να μας οδηγήσουν και σε άλλες ήττες. Σε περισσότερες εθνικές απώλειες. Είναι οι ομάδες των «ελευθεριακών», των αυτοαποκαλουμένων «αναρχικών» που θέλουν συνεχώς να μας θυμίζουν πόσο απεχθάνονται κάθε τι εθνικό. Κάθε τι ελληνικό. Το τραγικό είναι ότι την ίδια στάση υιοθετούν και μέλη της λεγομένης ακαδημαϊκής ελίτ υποστηρίζοντας και αυτά την ηττοπάθεια.
Αφορμή για αυτές τις αναφορές μας έδωσε η φωτογραφία από δρόμο της Κυψέλης, την οποία παραθέτουμε και, ο σχετικός σχολιασμός από τον παλαιό αναγνώστη και αρθρογράφο της Εστίας, δικηγόρο Στάθη Κεφαλούρο. Παραθέτουμε τον σχολιασμό τους, συμμεριζόμενοι τον προβληματισμό του για το φαινόμενο:
Τα υβριστικά συνθήματα της Κυψέλης
«Δεν είναι όλα καλά στην Κυψέλη, όπως παρουσιάζονται τελευταίως από κάποια δημοσιεύματα που υπηρετούν τους δικούς τους σκοπούς. Και δεν αναφέρομαι μόνο στην κατάσταση των πεζοδρομίων της. Κάθε μέρα γίνεται και πιο εμφανές πως η πόλη της Αθήνας διχάζεται, όπως όλα στην εποχή μας με την πολιτική μας. Το έχουμε ξαναγράψει. Οι δυνάμεις του κέρδους κρατούν το ιστορικό κέντρο, το Σύνταγμα, την Σταδίου και την Πανεπιστημίου και οι φασίστες του αντιφασισμού τις γειτονιές. Οι μεν, ερήμην πελατών αυτή την εποχή δηλαδή ελλείψει τουριστών, σκαρφίζονται πολυέξοδες ανοησίες θέλοντας να προετοιμάσουν το μαγαζί τους για το μέλλον, οι δε βλάσφημοι και προβληματικοί νεαροί καταλαμβάνουν και καταγράφουν κάθε σπιθαμή εδάφους της πόλης που τους παραχωρείται από την εξουσία, ζώντας φαντασιακά ένα αντάρτικο πόλης. Η δε περιοχή κάτω από την Πατησίων, το πάλαι ποτέ αληθινό Κολωνάκι και όχι οι βουκολικές ανηφοριές του Λυκαβηττού, έχει προ πολλού παραδοθεί.
Η κατάσταση με τους βανδαλισμούς κτιρίων και τα προκλητικά υβριστικά συνθήματα στους τοίχους της Κυψέλης έχει εκτραχυνθεί. Επαφιέμεθα πλέον στο φιλότιμο ορισμένων δημοτικών υπαλλήλων για την αποκατάσταση των ζημιών.
Κάθε μέρα που περπατάμε στην Κυψέλη για να πάμε οπουδήποτε και κυρίως γύρω από τα σχολεία της Κυψέλης διαβάζουμε στους τοίχους τα παρακάτω συνθήματα, τα οποία παραθέτουμε άνευ άλλου σχολιασμού.
- Σήκω και τρέχα όπως το ‘22
- Ελληνική οικογένεια στάζεις αίμα
- Σκατά στην Ελλάδα
- Στο διάολο η Ελλάδα
- Στο διάολο η οικογένεια και η πατρίς, το μέλλον αυτής της γειτονιάς είμαστε εμείς
- Να πεθάνει η Ελλάδα να ζήσουμε εμείς
- Στο διάολο η οικογένεια και η πατρίς
- Antifa παιδεία στου κέντρου τα σχολεία
Προσφάτως, μέσα σε ελάχιστες ημέρες από τα αποκαλυπτήρια του, βεβηλώθηκε ένα πανέμορφο graffiti στο 133ο δημοτικό σχολείο στην συμβολή των οδών Κυψέλης και Τροίας, όπου παρίστανε καλλιτεχνικά την Μπουμπουλίνα, τον Κολοκοτρώνη και τον Κανάρη. Προετοιμασία, δουλειά και κόπος μηνών απαξιώθηκε μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα.
Δεν είναι αυτή η Κυψέλη. Δεν συνιστά αυτό μια παραγωγική κυψέλη ανθρώπων, όπως θέλουμε να πιστεύουμε πως ήταν πάντα η μεγάλη γειτονιά μας. Όλα αυτά τα συνθήματα, οι ύβρεις και η βία, δεν ταιριάζουν σε μια περιοχή, στην οποία όλοι εργαζόμαστε ποικιλοτρόπως για να δημιουργήσουμε κάτι καλό για μας και για τους άλλους».
Όλα όσα επισημαίνει ο αρθρογράφος μας οδηγούν σε ένα συμπέρασμα. Ο στόχος δεν είναι η ανάπτυξη ελευθεριακών καταστάσεων. Είναι η καλλιέργεια ηττοπαθούς αισθήματος στους Έλληνες. Αισθήματος ότι οι εθνικοί στόχοι είναι «χαμένη υπόθεσις». Όπως ήταν και το 1922…
Και δυστυχώς δεν είναι μόνον αυτοί, οι περιθωριακοί, οι αναρχικοί, αυτοί που ρυπαίνουν τους τοίχους με τα μιαρά τους συνθήματα. Έχουμε και κάποιες αυτοσχέδιες «ελίτ» που με τον δικό τους τρόπο καλλιεργούν την ηττοπάθεια. Δεν το κάνουν με μπογιές και συνθήματα. Το κάνουν με εκλεπτυσμένη γραφή που επικαλείται την «λογική» και την αποκλειστικά «ποσοτική» αποτίμηση των πραγμάτων. Στέλεχος του ΕΛΙΑΜΕΠ, ο καθηγητής Παναγιώτης Ιωακειμίδης, ανέλαβε με άρθρο του στα «Νέα» να μας εξηγήσει ότι «η εφαρμοσμένη πολιτική της Αθήνας στο σκέλος της αναχαίτισης (containment) της Τουρκίας από του να καταστεί περιφερειακή δύναμη είναι αδιέξοδη, ατελέσφορη, ανέφικτη». Είναι διαφορετική η βάση της προσέγγισής του από εκείνην του αναρχικού που γράφει τα προαναφερθέντα συνθήματα στους τοίχους. Απλώς ο τελευταίος εκφράζεται με πιο brutal τρόπο. Συνεχίζοντας δε ο κ. Ιωακειμίδης μας ενημερώνει ότι «Η Τουρκία είναι ήδη μια οιονεί περιφερειακή δύναμη παρά τα οξύτατα οικονομικά της προβλήματα. Και στοχεύει στο να αναδειχθεί σε κάτι περισσότερο – σε ηγεμονική δύναμη στο περιφερειακό σύστημα και επέκεινα ίσως». Χαμένη υπόθεση δηλαδή η προσπάθεια της Ελλάδας να επιβιώσει, οπότε συνιστά συνδιαλλαγή. Το τι σημαίνει συνδιαλλαγή με την Τουρκία το γνωρίζουμε πολύ καλά. Το γνωρίζουν και οι «ελευθεριακοί» μας οι οποίοι επιχαίρουν με τις αποτυχίες των εθνικών στόχων. Ο κ. Ιωακειμίδης το γνωρίζει άραγε;