«Πειθαρχεῖν δεῖ Θεῷ μᾶλλον
ἤ ἀνθρώποις» Πράξ. ε΄ 29
Ἡ Ἑλληνορθόδοξος ἡμῶν παιδεία εἶναι ἀγαθόν διανοητικόν καί διαχρονικόν, ἠθικόν καί πνευματικόν, ἀτομικόν καί κοινωνικόν, ἐθνικόν καί παγκόσμιον˙ συνεπῶς, ἀγαθόν ἀνεκτιμήτου ἀξίας, σπουδαιότητος, προοπτικῆς καί ἐλπίδος. Ἡ παιδεία αὕτη εἶναι γνῶσις, ἐπάγγελμα, ἐπιστήμη, σοφία, γνῶσις Ἀληθείας καί ἀπόκτησις ἀρετῆς καί ἀνδρείας. Ὁ πραγματικῶς καί ὀρθῶς πεπαιδευμένος ἄνθρωπος καθίσταται τό μέγιστον ἀνθρώπινον κεφάλαιον,[1] τό ὁποῖον ὀφείλει νά ἔχῃ μία Ἱστορική χώρα, ὡς ἡ Ἑλληνορθόδοξος ἡμῶν πατρίς. Τό ἀγαθόν τοῦτο τῆς Ἑλληνορθοδόξου παιδείας ἠμποροῦν νά τό προσφέρουν μόνον οἱ ἐπαΐοντες καί οὗτοι εἰσίν οἱ Ἑλληνορθόδοξοι διδάσκαλοι, οἱ φωτισταί[2] τῶν νέων μας καί ἡ ἐλπίς τοῦ Γένους μας τοῦ ἐκλεκτοῦ, ὁ ἀκρογωνιαῖος λίθος τῶν θεσμῶν μας, ὁ παιδαγωγός τῆς ὑγιοῦς παραδοσιακῆς κοινωνίας μας.