Πάσχουμε πραγματικά μέχρι να βρούμε τον Θεό στη ζωή μας, μέχρι να γίνει Αυτός κέντρο της καρδιάς και της ύπαρξής μας.
Πώς να βρούμε Αυτόν που ποτέ δεν βρίσκεται, που ποτέ δεν κρατείται, που ποτέ δεν περιορίζεται και που ποτέ δεν κατέχεται από κανέναν ή από κάτι;
Κι όμως η θεία Αγάπη μάς προτρέπει συνεχώς σε αυτή την πνευματική περιπέτεια. Πρέπει οπωσδήποτε να προβούμε και να εκτεθούμε κανονικά σε αυτή την παράδοξη «θήρα του Θεού», γιατί ούτως ή άλλως η ψυχή μας πεθαίνει ακράτητα σε / από κάθε τι που είναι αναληθές, κάλπικο, στάσιμο και ασφυκτικό.
Απερίγραπτα φορτία εσωτερικού πόνου, άλγους, επερωτήσεων, σύγχυσης και οδύνης συσσωρεύονται όχι λίγες φορές μέσα στην απορημένη καρδιά μας, μέχρι να έρθει η ώρα της απρόβλεπτης Συνάντησης μαζί Του.
[sc name=”agioreitiko-thymiama” ][/sc]
Δεν είναι προτεσταντικό μελό ή χιλιαστικό παραμύθι αυτό, είναι ακραιφνής αναφορά στην κεφαλαιώδη περιπέτεια του είναι μας, στο εναγώνιο διάβα μας προς Εκείνον που είναι φύσει αόρατος, κρυφός, αθέατος, αμάρτυρος, αθόρυβος, σιωπηλός, γιατί παρά την παντοδυναμία Του δεν παύει να είναι υπερένδοξα και φιλάνθρωπα Ταπεινός.
Τηρουμένων πάντα των αναλογιών της σχέσης, των χαρακτήρων και των προσώπων, όσο εμείς εμφορούμαστε από τη θεία Ταπείνωση, έστω κατά το απειροελάχιστο των αναιμικών μας δυνάμεων, Τον αναγκάζουμε, τρόπον τινά να μας εκπλήξει με τη ζωογόνα αποκάλυψή Του στα μύχια της ψυχής μας.
Μόνο η χριστοταπείνωση φανερώνει τον Ταπεινό Χριστό. Ο Χριστός με τον θείο Λόγο Του μας μιλά ακατάπαυστα, αλλά μόνο με την ταπείνωση της καρδιάς μας μπορούμε επιτέλους να Τον ακούσουμε. Και μπορεί να διανυθούν όχι λίγα χρόνια από τη συγχυσμένη ζωή μας μέχρι Αυτός να μας αποκαλυφθεί αληθινά, εσωτερικά, υποβλητικά. Μέχρι τότε, προβλέπεται λίγο-πολύ να δίνουμε αφελώς βάση στις θεωρίες, στις αναπτύξεις, στις αναλύσεις, στις εκδοχές.
Θα παλεύουμε ανάμεσα σε εικασίες, σε υποθέσεις, αντιπαραβολές, σχετικοποιήσεις και απολυτοσύνες. Στην καλύτερη περίπτωση να γίνουμε, ανώφελα βέβαια, οξυδερκείς φιλοσοφιστές ενός λόγου που θα ρέπει είτε στη ψυχολογικού τύπου ατάκα είτε στον ευπαρουσίαστο θεολογισμό του τίποτα. Οι περιπέτειές μας θα συνεχίζονται όσο η ανήσυχη ελευθερία μας, πολύ εύλογα, δεν θα πείθεται με το λίγο, το περίπου, το καθόλου, το δόλιο και το υποκριτικό του κόσμου.
Μα, έρχεται ώρα που μια πονεμένη προσευχή διαλύει τα σύννεφα του αγνωστικισμού μας· έρχεται ώρα, μια μεγάλη και βαρυσήμαντη ώρα, που μια συντριβή, ένας λυγμός, ένα πένθος, μια αναθεώρηση, μια ανάνηψη, μια σωτήρια επιστροφή και μια μεγαλειώδης συγνώμη φυγαδεύουν την ομίχλη της αυτοθεώσεως, εκείνο το άτιμο ψέμα που ζούσαμε.
Μόνο με τον Θεό υπάρχουμε ακατάλυτα· μόνο με τον Λόγο του Θεού, τον Κύριο Ιησού Χριστό, ζούμε αυθεντικά και γινόμαστε εν Χάριτι δέκτες και φορείς των άφθαρτων μυστηρίων της Αληθείας Του. Μετά το πέρας όλων των δοκιμασιών και των αμφιταλαντεύσεών μας, διαπιστώνουμε εκ βαθέων ότι μόνο μέσα στην άκτιστη Εκκλησία φυλάσσεται ενεργά το μυστήριο της Πίστεως, το μυστήριο της θείας Ζωής που, ενώ μας ξεπερνάει, παρ’ όλ’ αυτά είναι και στέκει παντοτινά το προσωπικό μυστικό της αναγεννήσεώς μας.
Ο Χριστός κρατάει στα χέρια Του το βαρύ αίνιγμα αλλά και τη βαθιά αποκατάσταση του εαυτού μας. Γι’ αυτό και όταν βρούμε τον Χριστό, βρίσκουμε τον εαυτό μας. Όσο δε απορρίπτουμε το Ευαγγέλιό Του και απομακρυνόμαστε από την αγάπη Του, τόσο πιο πολύ χάνουμε την υγεία και την ευστάθεια της ψυχής μας.
Στον Σωτήρα Χριστό βρίσκουμε ακέραια και αθόλωτα εμάς τους ίδιους μαζί με τον αδελφό, τον πλησίον, τον συνάνθρωπο, τον κόσμο που δεν χάθηκε ακόμη· και τότε μια νέα θεοχαρίτωτη ζωή αρχίζει για μας άληκτα…