Μέσα στην σιωπή της προσευχής έγιναν τα μεγαλύτερα θαύματα, οι μεγαλύτερες αποκαλύψεις και θεοφάνειες
Αλήθεια…πότε προσευχήθηκες τελευταία φορά;
Και δεν εννοώ προσευχή, εκείνον τον βιαστικό σταυρό που έκανες ή τα δυο λειψά λόγια που είπες πριν ξαπλώσεις.
Πότε προσευχήθηκες πραγματικά;
Ζητώντας έλεος και φώτιση;
Πότε γονάτισες, σταματώντας να ασχολείσαι με τα υπόλοιπα και προσευχήθηκες με μετάνοια, με δοξολογία, με ταπείνωση;
Μην μπερδευόμαστε…
Μπορεί να διαβάζουμε και να ξέρουμε πολλά περί θεολογικών ζητημάτων.
Μπορεί να ενημερωνόμαστε για όλα τα Εκκλησιαστικά γεγονότα.
Μπορεί να κάνουμε εξορμήσεις σε μοναστήρια.
Μπορεί να συζητούμε με πνευματικούς ανθρώπους.
Μπορεί να εκκλησιαζόμαστε τακτικά…
Μπορεί να ανάβουμε είκοσι κεριά και τα δέκα καντήλια στο εικονοστάσι μας· να θυμιάζουμε εφτά φορές την ημέρα στο σπίτι μας…
Όμως εάν δεν έχουμε την προσευχή στη ζωή μας, τότε πνευματική πρόοδο μην περιμένουμε.
Άλλο είναι να διαβάζεις για κάποιον ή να ενημερώνεσαι για την ζωή κάποιου και άλλο να έχεις σχέση μαζί του.
Η προσευχή είναι αυτή που μας φέρνει σε άμεση επικοινωνία με τον Θεό. Είναι το Α και το Ω της σχέσης μας με τον Θεό.
Άνθρωπος που δεν προσεύχεται δεν έχει σχέση με τον Θεό. Μπορεί να γνωρίζει περί του Θεού ή να λέγει ότι πιστεύει στον Θεό, αλλά σχέση με τον Θεό δεν έχει.
Κοινό χαρακτηριστικό των Αγίων μας είναι η προσευχή. Είτε μέσα στην έρημο, είτε μέσα στον κόσμο. Είτε σε σπηλιές, είτε σε παλάτια.
Δεν είναι η προσευχή για τις έκτακτες ανάγκες μας. Αυτό όμως δυστυχώς γίνεται διότι η θεώρησή μας περί του Θεού είναι λανθασμένη.
Δυστυχώς θα προσευχηθούμε μόνο όταν κάτι θα στραβώσει στην ζωή μας. Και αυτό δείχνει ότι τον Θεό μόνο τότε τον θυμόμαστε. Και ακριβώς αυτό αποδεικνύει ότι δεν αγωνιούμε για την σωτηρία μας, αλλά για την επίγεια ευημερία μας.
Ο Άγιος Πορφύριος είπε: Στην προσευχή μου δεν ζητώ να γίνω καλά, αλλά να γίνω καλός.
Βλέπετε;
Εμείς ζητούμε να γίνουμε καλά, να νιώθουμε καλά, να αισθανόμαστε καλά, αλλά δεν ζητούμε να γίνουμε καλοί κι ας μας στοιχίσει.
Πηγαίνουμε στον πνευματικό και ζητούμε μαγικές λύσεις. Μας λέγει να βάλουμε την προσευχή στη ζωή μας και εμείς δυσανασχετούμε.
Ζητούμε από πατέρες να προσευχηθούν για εμάς, αλλά εμείς δεν προσευχόμαστε για εμάς!
Το ζητούμενο τελικά ποιο είναι;
Να είμαστε καλά ή να γίνουμε καλοί;
Να είμαστε ευτυχισμένοι ή να γίνουμε άγιοι;
Να μας αγαπούνε ή να αγαπούμε;
Να είναι η επίγεια ζωή μας παραδεισένια ή να σωθούμε αιώνια;
Ποιες είναι οι προτεραιότητες μας;
Αυτές αποδεικνύονται περίτρανα από το εάν προσευχόμαστε και πως προσευχόμαστε.
Όλα τα άλλα είναι απατηλές ψευδαισθήσεις μας.
Πότε προσευχήθηκες λοιπόν τελευταία φορά;
Κι αν προσεύχεσαι, τι λες και τι ζητάς;
Μην μου απαντήσεις.
Αναλογίσου και αποφάσισε τι θέλεις.
Δεν σε κατηγορώ για το τι θέλεις, δικαίωμά σου.
Σου λέγω όμως ότι ο άνθρωπος που αγωνιά για την σωτηρία του έχει στο κέντρο της ζωής του την προσευχή.
Χωρίς προσευχή δεν υπάρχει πνευματική ζωή…
Η προσευχή είναι το καταφύγιο του χριστιανού. Εκεί βρίσκει τις απαντήσεις, την ειρήνη, την ελπίδα, την παρηγοριά, το έλεος. Γιατί εκεί βρίσκει τον Χριστό. Εκεί έρχεται η Χάρις του Παρακλήτου και φωτίζει τα σκοτάδια μας, αλλοιώνει την καρδιά μας, δίνει άλλη προοπτική στην ζωή μας.
Η προσευχή είναι η πνοή ζωής, η ανάπαυση της ψυχής, η μυστική και μυστηριακή αφθαρτοποίηση του φθαρτού.
Είναι η αποκάλυψη της αλήθειας, το βίωμα της αιωνιότητας, η μάνα των δακρύων, η βάση της μετάνοιας, το στήριγμα στις θλίψεις, έργο αγγελικό, έκφραση δοξολογίας και ευχαριστίας, αντίσταση στους πειρασμούς…
Μέσα στην σιωπή της προσευχής έγιναν τα μεγαλύτερα θαύματα, οι μεγαλύτερες αποκαλύψεις και θεοφάνειες.
Εκείνα που τα έζησαν και τα ζούνε κάποιοι προσευχόμενοι που δεν τους πιάνει το μάτι μας…
το «σπιτάκι της Μέλιας»