Μετά την αυτοκτονία του συζύγου της, αντιμετώπισε τις επισκέψεις ενός δαίμονα που υποδυόταν τον άντρα της και που προσπάθησε να την πείσει να κάνει το ίδιο
Μια άτυχη χήρα, μετά την αυτοκτονία του συζύγου της, αντιμετώπισε μια νέα φρίκη: τις επισκέψεις ενός δαίμονα που υποδυόταν τον άντρα της και που προσπάθησε να την πείσει να κάνει το ίδιο. Όλα αυτά τα έκανε στην πόρτα της κρεβατοκάμαρας, γιατί δεν μπορούσε να μπει. Αυτό που τον ενοχλούσε ήταν ο Σταυρός, κρεμασμένος στην κρεβατοκάμαρά της και σε μια αλυσίδα στο λαιμό της. Ο Venedikt (Emeličev), ιερομόναχος του ερημητηρίου της Optina, λέει για αυτό το γεγονός.
Ήμουν εφημέριος μιας εκκλησίας σε ένα χωριό. Μια μέρα, δύο θλιμμένες γυναίκες, η μητέρα και η αδερφή μιας χήρας, με πλησίασαν και με ρώτησαν για το ενδεχόμενο να γίνει μνημόσυνο για τον άντρα της, ο οποίος είχε πρόσφατα αυτοκτονήσει και είχε ήδη ταφεί.
Τους απάντησα ότι η εκκλησία δεν θρηνεί αυτοκτονίες, γιατί καταδικάζουν τον εαυτό τους σε αιώνια παραμονή στην κόλαση. Ωστόσο, βλέποντας τη θλίψη τους, τους λυπήθηκα και θεώρησα απαραίτητο να τους παρηγορήσω. Τους είπα ότι υπάρχουν εξαιρέσεις όταν τελούνται μνημόσυνα για όσους, πάσχοντες από ψυχικές ασθένειες, αυτοκτόνησαν σε κατάσταση παραφροσύνης. «Αλλά για να το κάνετε αυτό, πρέπει να επικοινωνήσετε με τον επίσκοπο ζητώντας άδεια να πραγματοποιήσετε μια κηδεία». Αν είχα τέτοια άδεια, θα συμφωνούσα με την κηδεία, αλλά δεν μπορώ χωρίς αυτήν», τους είπα.
Λίγες εβδομάδες αργότερα, έφτασαν ξανά στο ναό, φέρνοντας μαζί τους μια επιστολή του επισκόπου που ζητούσε καθυστερημένη κηδεία για τον αγαπημένο τους, που αυτοκτόνησε λόγω ψυχικής διαταραχής. Στην επιστολή αυτή αναφέρονταν σοβαροί λόγοι για ένα τέτοιο αίτημα, και κάτω από αυτήν υπήρχε η υπογραφή του επισκόπου, με άδεια να τελέσει το μνημόσυνο.
«Αν ναι», είπα, «αν ο επίσκοπος παρακαλεί για την ψυχή αυτού του ατόμου, τότε θα τον μνημονεύσω». Μετά το μνημόσυνο, μια από τις γυναίκες, η μητέρα του εκλιπόντος, μου ζήτησε θυμίαμα.
«Γιατί χρειάζεσαι το λιβάνι;» – Ρώτησα.
«Στο σπίτι της κόρης μου συμβαίνουν περίεργα πράγματα και λέει ότι ο εκλιπών σύζυγός της εμφανίζεται το βράδυ και την φωνάζει έξω».
«Και τι κάνει;»
«Άκουσέ τον και βγες έξω».
«Τι κάνουν έξω;
“Αυτοί μιλάνε. Της ζήτησε να αφαιρέσει τον σταυρό που ήταν κρεμασμένος πάνω από το κρεβάτι της».
Της είπα σταθερά, «δεν πρέπει να βγάλει το σταυρό, αλλιώς κινδυνεύει». Θα σου δώσω λιβάνι, θα το βάλεις σε αναμμένα κάρβουνα και θα καπνίσεις το διαμέρισμα. Επίσης, θα λάβετε αγιασμό από εμάς και θα το ραντίσετε σε όλο το σπίτι. Κατά την πράξη εκείνη λέει: «Εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος!». Αμήν”. Αφήστε την κόρη σας να πιει αυτό το νερό με άδειο στομάχι και έλα σε μένα το συντομότερο δυνατό. Κι αν ξαναεμφανιστεί ο άντρας της, να μην πάει κοντά του, αλλά να προσευχηθεί: «Κύριε, ελέησον!».
Υποσχέθηκε ότι θα έκανε ό,τι είπα και έφυγαν και οι δύο.
Πέρασαν άλλες δύο εβδομάδες και μια νεαρή γυναίκα από το χωριό που έμενε ο εκλιπών, ήρθε σε μένα για να βαφτιστεί. Μετά τη βάπτιση τη ρώτησα:
«Ξέρεις ότι ένας άντρας κρεμάστηκε πρόσφατα στο χωριό σου;».
“Ξέρω.”
«Πες στη γυναίκα του νεκρού να έρθει αμέσως κοντά μου».
Υποσχέθηκε να περάσει το μήνυμα.
Η χήρα εμφανίστηκε στην εκκλησία την επόμενη εβδομάδα. Την εξομολόγησα , εξομολογήθηκε στον Κύριο όλες τις μεγάλες αμαρτίες της ζωής της και διάβασα από πάνω της την λυτρωτική προσευχή. Και μετά μου είπε αναλυτικά τι της συνέβαινε.
Ο άντρας της έπινε συχνά και αυτά τα μεθύσια τον οδηγούσαν συχνά σε σκοτεινές σκέψεις και στην επιθυμία να αυτοκτονήσει. Προσπάθησε να αυτοκτονήσει πολλές φορές, αλλά εκείνη τον εμπόδισε. Ωστόσο, κάποια στιγμή δεν κατάφεραν να τον συγκρατήσουν και απαγχονίστηκε.
Μετά την κηδεία ένιωθε συνεχώς την παρουσία του κοντά. Και της ερχόταν συνέχεια η σκέψη ότι κι αυτή έπρεπε να αυτοκτονήσει και να ακολουθήσει τον άντρα της στον άλλο κόσμο, από μια τόσο δυστυχισμένη και θλιβερή επίγεια ζωή. Μερικές φορές η επιθυμία να βάλει τέλος στη ζωή της ήταν τόσο δυνατή, που φαινόταν σαν κάποιος να την ανάγκαζε να βάλει μια θηλιά στο λαιμό της και μετά βίας μπορούσε να ελέγξει αυτή την επιθυμία.
Περίπου δέκα μέρες μετά το θλιβερό γεγονός, η υγεία της επιδεινώθηκε, και περίεργα πράγματα άρχισαν να συμβαίνουν στο σπίτι της. Όχι μόνο ένιωθε συνεχώς την παρουσία του αποθανόντος συζύγου της, αλλά άκουγε και διάφορους ήχους, σαν μια απόκοσμη ηχώ να κινούνταν στο διαμέρισμα. Ακόμα και η κεραία της τηλεόρασης κινούνταν αυθόρμητα και έβγαζε ήχους.
Όλα αυτά την ενόχλησαν, αλλά τη στήριζε η μητέρα της, η οποία μετά την αυτοκτονία του συζύγου της έζησε προσωρινά μαζί της. Κοιμήθηκαν μαζί στο δωμάτιο όπου ήταν προηγουμένως με τον άντρα της. Πάνω από το κρεβάτι κρεμόταν ένας γύψινος σταυρός.
Μια μέρα, γύρω στη μία το πρωί, ξύπνησε όταν άκουσε κάποιον να ανοίγει την πόρτα του δωματίου της. Όταν κοίταξε πιο κοντά, είδε ότι ήταν ο άντρας της. Χωρίς να περάσει το κατώφλι του δωματίου, της έκανε σιωπηλά νόημα να τον ακολουθήσει. Σηκώθηκε, ντύθηκε και τον ακολούθησε. Δεν σκέφτηκε καν πώς κατάφερε να μπει στο διαμέρισμα, το οποίο ήταν κλειδωμένο, και πώς έφτασε εκεί όταν θάφτηκε το σώμα του.
Βγήκαν έξω, κάθισαν σε ένα παγκάκι και άρχισαν να μιλάνε. Είπε ότι του ήταν δύσκολο, ότι μετάνιωσε για όσα έκανε και της ζήτησε συγχώρεση. Στη συνέχεια είπε ότι θα την έπαιρνε μαζί του στον άλλο κόσμο, αλλά δεν εξήγησε πώς θα συμβεί αυτό. Της ζήτησε μόνο να αφαιρέσει τον σταυρό που ήταν κρεμασμένος στον τοίχο πάνω από το κρεβάτι, για να μπει ελεύθερα στο δωμάτιο. Μιλούσαν έτσι για περίπου δύο ώρες, μετά από τις οποίες επέστρεψε στο διαμέρισμα και πήγε για ύπνο.
Μετά από αυτό, ήρθε κοντά της άλλες τρεις φορές, την κάλεσε έξω και της επέμενε να βγάλει τον σταυρό από τον τοίχο. Ήταν έτοιμη να του υποχωρήσει, αλλά φοβόταν ότι μετά θα άρχιζε να κοιμάται μαζί της στο κρεβάτι, κι έτσι δεν έβγαλε ποτέ τον σταυρό. Τότε άρχισε να την παροτρύνει να αφαιρέσει τον θωρακικό σταυρό που φορούσε στο λαιμό της. Ήταν τόσο πειστικός που ήταν έτοιμη να το κάνει, αλλά άλλαξε γνώμη την τελευταία στιγμή.
Τα είπε όλα στη μητέρα της, η οποία ξαφνιάστηκε που ούτε είδε ούτε άκουσε τον άντρα της, παρά το γεγονός ότι κοιμόντουσαν στο ίδιο δωμάτιο. Αυτό την ανησύχησε και όταν ήρθαν στον ναό μου, μου ζήτησε να προστατεύσω την κόρη της από αυτά τα περίεργα περιστατικά.
Ρώτησα τη χήρα: “Γιατί δεν ήρθες αμέσως σε μένα; Σου είπε η μητέρα σου ότι σου ζήτησα να έρθεις αμέσως;” Εκείνη απάντησε ότι αφού η μητέρα της ράντισε το διαμέρισμα με αγιασμό και το θυμίασε, δεν υπήρχαν πια εμφανίσεις και ο άντρας της δεν εμφανίστηκε ξανά.
Τη ρώτησα, «Όταν καθόσουν μαζί του στον πάγκο έξω, σε άγγιξε;» «Όχι, ρώτησα, «Πώς έμοιαζε;» Ίσως ήταν σαν φάντασμα; Εκείνη απάντησε: «Όχι, ήταν ζωντανός, όπως τον έβλεπα πάντα».
“«Αυτή είναι η πνευματική άγνοια των ανθρώπων» – σκέφτηκα και της είπα: «Τώρα άκουσέ με προσεκτικά». Δεν ήταν ο σύζυγός σου, αλλά ένα κακό πνεύμα, ένας υπηρέτης του Σατανά – ένας δαίμονας. Πήρε τον άντρα σου στον θάνατο για τις αμαρτίες του και μετά ήρθε να πάρει και εσένα. Γιατί δεν ήρθες αμέσως σε μένα όταν η μητέρα σου σου έδωσε το μήνυμά μου; Ρισκάρατε όχι μόνο τη ζωή σας, αλλά θα μπορούσατε να χάσετε και την αιώνια ζωή σας. Δόξα τω Θεώ χρησιμοποιήσατε θυμίαμα και αγιασμό. Αλλά γεια, τουλάχιστον είσαι εδώ τώρα. Βλέπετε τη δύναμη του σταυρού; Ο σταυρός που έχεις πάνω από το κρεβάτι σου δεν είναι αγιασμένος, έτσι;».
«Όχι, το αγόρασα από την αγορά».
«Βλέπετε, ακόμη και έναςαγορασμενος σταυρός έχει τέτοια δύναμη που δεν μπορεί να τον πλησιάσει ένας δαίμονας, γιατί τελικά είναι ο σταυρός στον οποίο είναι ζωγραφισμένος ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός. Αν το έβγαζες, μάλλον θα είχες προβλήματα. Και αν είχατε βγάλει τον σταυρό από το λαιμό σας όσο ήσουν έξω μαζί του, πιθανότατα δεν θα γυρίζατε σπίτι ζωντανός. Μην βγάζετε ποτέ το σταυρό, ούτε καν στο μπάνιο. Παρεμπιπτόντως, οι ιστορίες σου για έξοδο είναι αμφισβητήσιμες. Ίσως ήσασταν στο κρεβάτι σας όλη την ώρα και ήταν όλα μια ψευδαίσθηση. Παρόλο που ένας δαίμονας μπορεί μερικές φορές να λειτουργεί στην πραγματικότητα και ακόμη και να πάρει τη μορφή ενός ατόμου, τις περισσότερες φορές λειτουργεί μέσω ψευδών οραμάτων, όπως οι παραισθήσεις. Και αυτές οι παραισθήσεις είναι τόσο ισχυρές που ένα άτομο αντιλαμβάνεται και θυμάται τα πάντα σαν να συνέβαιναν στην πραγματικότητα. Να είστε ευγνώμονες στον Θεό που σας έσωσε από τέτοιους πειρασμούς. Ομολογήσατε, ο Θεός συγχώρεσε τις αμαρτίες σας. Να είστε ευγνώμονες στη μητέρα και την αδελφή σας που στράφηκαν στον επίσκοπο και να τον ευχαριστήσετε που το επέτρεψε. Τώρα ο δρόμος από την Κόλαση στον Παράδεισο είναι ανοιχτός στον άντρα σου. αλλά και να προσεύχεσαι γι’ αυτόν, να κάνεις καλές πράξεις, να δίνεις το όνομά του για ανάμνηση στη Λειτουργία. Αναζητάτε τη σωτηρία στην εκκλησία, γιατί αυτή η ζωή είναι προσωρινή, αργά ή γρήγορα θα την αφήσουμε όλοι. Σώσε τον εαυτό σου!”
Έφυγε αφήνοντάς με να σκεφτώ όλα αυτά, για την πονηριά και το μίσος των δαιμόνων προς εμάς τους ανθρώπους και για τη δύναμη και τη χάρη των Εκκλησιαστικών Μυστηρίων και όλων των αγίων του Θεού.
Δόξα τω Θεώ για όλα!
ιερομόναχος του ερημητηρίου της Optina Venedikt (Emelichev),
από το βιβλίο «Εμπειρίες από πνευματικό αγώνα