Ὁ Ἰακὼβ καὶ ὁ Ἠσαῦ εἶναι φανερὸ δεῖγμα ἐκείνης τῆς ἀόρατης πάλης ποὺ γίνεται μέσα μας μεταξὺ καλοῦ καὶ κακοῦ. Μέσα μας σχεδὸν συνεχῶς γίνεται ἕνας ἀγώνας· τὸ κακὸ προσπαθεῖ νὰ κόψει τὸ δρόμο γιὰ τὸ καλό, νὰ ἔχει τὸ πρωτεῖο· τὸ ἴδιο καὶ τὸ καλό. Ἡ ὑπερηφάνεια θέλει νὰ ὑπερισχύσει τῆς ταπείνωσης, ἡ ἀπιστία τῆς πίστης, ἡ φιλαυτία καὶ τὸ μίσος θέλουν νὰ ὑπερισχύσουν τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ καὶ τοῦ πλησίον.
Τὴν ἀφοσίωση στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν ὑπακοὴ στὴν πρόνοιά Του ταράζει ἡ ὀλιγοψυχία καὶ ἡ ἀναιδὴς δυσαρέσκεια γιὰ τὰ ἔργα τῆς οἰκονομίας Του, οἱ ἐπιθέσεις τῶν παθῶν ταράζουν τὴν εἰρήνη τῆς ψυχῆς. Ποιό λοιπὸν πρέπει νὰ εἶναι τὸ ἀποτέλεσμα αὐτῆς τῆς συνεχοῦς πάλης;
Τὸ καλὸ πρέπει νὰ γνωρίζει τὴν τέχνη νὰ νικᾶ τὸ κακὸ καὶ νὰ καταστέλλει τὶς ἐπιθέσεις του ἤδη στὴν ἀρχή. Παραδείγματος χάρη, ἐμφανίζονται μέσα σου οἱ λογισμοὶ τῆς ὑπερηφάνειας· νὰ μὴν τοὺς ἀφήσεις νὰ δυναμώσουν, ἀλλὰ ἀμέσως ἂς τοὺς καταστείλει καὶ ἂς τοὺς βάλει στὴ θέση τους ἡ ταπείνωση.
Ἂν εἶναι οἱ λογισμοὶ τῆς ἀπιστίας, ἂς τοὺς νικήσει ἀμέσως ἡ πίστη· ἄν εἶναι γογγυσμὸς κατὰ τοῦ Θεοῦ, ἂς τὸν καταστείλει ἀμέσως ἡ εὐγνωμοσύνη πρὸς τὸ Θεὸ γιὰ τὰ ἀγαθὰ ἔργα τῆς πανσόφου οἰκονομίας Του.
Λόγω τῆς διεστραμμένης μας φύσης τὸ κακὸ (ὁ Ἠσαῦ) ἔχει πρωτεῖο, ἀλλὰ τὸ κατὰ χάρη καλὸ (ὁ Ἰακώβ) δικαίως πρέπει νὰ τὸ καταστείλει· οἱ υἱοὶ τοῦ φωτὸς πρέπει νὰ εἶναι πιὸ σοφοὶ ἀπὸ τοὺς υἱοὺς αὐτοῦ τοῦ αἰώνα καὶ ἡ ἀρετὴ πιὸ σοφὴ ἀπὸ τὸ κακό. Καὶ μετά; Ὁ Ἠσαῦ δὲν ἔμεινε χωρὶς εὐλογία καὶ μὲ δάκρυα ἀπέσπασε εὐλογία ἀπὸ τὸν πατέρα του. Τί σημαίνει αὐτό;
Μὲ τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου, μὲ τὴν πίστη καὶ τὴν ἐλπίδα στὸ Θεό, μετὰ ἀπὸ πολλὲς ὑποχωρήσεις καὶ πτώσεις νίκησα τὸν ἑαυτό μου. Νὰ ἔχεις ἐλπίδα, νὰ μὴ βιάζεσαι νὰ εἶσαι γαλήνιος. Μάθε, ὅ,τι καὶ νὰ γίνεται, νὰ μὴ χάνεις τὸ θάρρος καὶ πάντα νὰ εἶσαι ψύχραιμος.
Ταραχὴ τῆς ψυχῆς
Νὰ καταλάβεις, ἄνθρωπε, τὸ ὑψηλὸ καὶ οὐράνιο ἀξίωμα τῆς ψυχῆς σου καὶ νὰ μὴν τὴν ταράζεις μὲ τὴν προσκόλλησή σου στὰ γήινα. Αὐτὴ στὸ Θεὸ πρέπει νὰ προσκολλᾶται καὶ ὄχι στὰ φθαρτὰ πράγματα τοῦ κόσμου· αὐτὰ τὴν ταράζουν, ἐνῶ ὁ Θεὸς τὴν γλυκαίνει.
Ἡ ταραχὴ τῆς καρδιᾶς σημαίνει ὅτι αὐτὴ ἔχει χάσει τὸν Κύριο. Σημαίνει ὅτι δὲν Τὸν πιστεύει. Τὴν κατάσταση αὐτὴ τὴ δημιουργεῖ τὸ πονηρὸ πνεῦμα.
Ἀρρωστημένη ψυχὴ
Νὰ ἀγρυπνεῖς πάνω στὴν καρδιά σου καὶ νὰ τὴν κρατᾶς πάντα χαλιναγωγημένη.
Ὅπως ὁ ἐσωτερικὸς πόνος στὸ σῶμα μαρτυρεῖ ὅτι αὐτὸ ἀσθενεῖ, τὸ ἴδιο καὶ ὁ πόνος στὴν καρδιά, μαρτυρεῖ γιὰ τὴν ἀρρωστημένη κατάσταση τῆς ψυχῆς. Ἡ ἀρρωστημένη κατάσταση τῆς ψυχῆς πρῶτα ἀπ’ ὅλα φανερώνεται στὴν καρδιά.
Νὰ μὴ λὲς γιὰ κανένα ἄσχημα λόγια καὶ κανέναν νὰ μὴν κατακρίνεις!
Ὅταν τὸ σῶμα ἀρρωσταίνει, τὶς περισσότερες φορὲς τὸ καταλαβαίνουμε ἀπὸ τὸν πόνο ποὺ ἀρχίζουμε νὰ αἰσθανόμαστε. Τὸ ἴδιο καὶ τὴν ἀσθένεια τῆς ψυχῆς τὴν καταλαβαίνουμε ἀπὸ τὴ θλίψη ποὺ αὐτὴ δοκιμάζει. Ἡ ψυχὴ ἀναστατώνεται καὶ ἡ ἁμαρτία δὲν τὴν ἀφήνει νὰ ἡσυχάσει. Στενοχωριέται καὶ αἰσθάνεται πόνο.
Καθαρή ψυχὴ
Μὶα λευκὴ πετσέτα λερώνεται πολὺ εὔκολα, ἐνῶ στὰ μαῦρα ροῦχα, ὅταν λερώνονται, οἱ λεκέδες δὲ φαίνονται. Τὸ ἴδιο γίνεται καὶ μὲ τὴν ψυχή. Ἡ καθαρή ψυχή, ποὺ ἔχει λευκανθεῖ μὲ μετάνοια, καταλαβαίνει ἀμέσως ὅταν τὴν πλησιάζει ἡ ἁμαρτία, ἐνῶ ἡ ἄλλη, αὐτὴ ποὺ ζεῖ μέσα στὴν ἁμαρτία, δὲν καταλαβαίνει πῶς οἱ ἁμαρτίες ἔρχονται ἡ μὶα μετὰ τὴν ἄλλη καὶ τὴν κυριεύουν.
Συν-αρπάζει ἡ ψυχὴ τὸ σῶμα
Καθόλου δὲν ἀμφιβάλλω ὅτι ἡ ζωντανὴ πίστη καὶ ἡ ἀγάπη πρὸς τὸ Θεὸ μποροῦν κατὰ τὴν ὥρα τῆς προσευχῆς ὄχι μόνο τὴν ψυχὴ νὰ τὴν ἁρπάζουν ψηλά, ἀλλὰ καὶ τὸ ἴδιο τὸ σῶμα νὰ τὸ σηκώνουν πάνω ἀπὸ τὴ γῆ, πρᾶγμα ποὺ συνέβη μὲ κάποιον ἅγιο.
Ὅταν τὸ ὁμοιόμορφο ἁρπάζεται καὶ μὲ τὴ δύναμη τῆς πίστης καὶ τῆς ἀγάπης ὁδηγεῖται στὸ ὁμοιόμορφο, δηλαδὴ ἡ ψυχὴ πρὸς τὸ Θεό, τότε καὶ τὸ σῶμα γίνεται ὑπάκουο ὄργανο τῆς ψυχῆς.
Μοῦ ἔλεγε κάποιος· «Αἰσθάνθηκα μὶα θαυμάσια γλυκύτητα καὶ ἀνακούφιση χτὲς τὴν ὥρα τῆς βραδινῆς προσευχῆς, ποὺ ἦταν γεμάτη ζωντανή πίστη καὶ ἀγάπη πρὸς τὸ Θεό! Αἰσθανόμουν πὼς τὸ πνεῦμα μου ἁρπαζόταν ψηλὰ καὶ στὴν πορεία του πρὸς τὰ πάνω γέμιζε τὴν καρδιά μου μὲ ἀσυνήθιστη γλυκύτητα καὶ θαυμαστὴ ἡσυχία καὶ σὰν νὰ ἅρπαζε μαζί του καὶ τὸ ἴδιο τὸ σῶμα μου πρὸς τὸ Θεό».
Ζεῖ μετὰ θάνατον καὶ θὰ κριθεῖ
Οἱ κάτοικοι τῶν ἀρχαίων πόλεων τῶν Σοδόμων, τῆς Νινευή, τῆς Τύρου καὶ τῆς Σιδώνας, ἡ βασίλισσα τοῦ Νότου, ἡ ὁποία ἦλθε νὰ ἀκούσει τὴ σοφία τοῦ Σολομώντα, γιὰ τὸ Θεὸ εἶναι καὶ σήμερα ζωντανοί, ἂν καὶ γιὰ μᾶς πρὸ πολλῶν αἰώνων ἔχουν ἐξαφανιστεῖ ἀπὸ προσώπου τῆς γῆς.
Αὐτοὶ τὴν τελευταία ἡμέρα τοῦ κόσμου, κατὰ τὴ φοβερὴ Δευτέρα Παρουσία τοῦ Κυρίου, θὰ κρίνουν τοὺς ἄπιστους Ἰουδαίους ποὺ ζοῦσαν στὴν ἐποχὴ τοῦ Χριστοῦ. Ὁ Κύριος στὸ Εὐαγγέλιο λέει ὅτι στὴν Τύρο, τὴ Σιδῶνα, τὴ Νινευὴ καὶ τὰ Σόδομα θὰ δείξει μεγαλύτερη ἐπιείκεια τὴν ἡμέρα τῆς Κρίσεως παρὰ στὶς πόλεις ποὺ δὲ δέχθηκαν τὸ κήρυγμά Του. Ἔτσι, ἀδελφοί μου, ὅλοι οἱ νεκροὶ εἶναι ζωντανοὶ γιὰ τὸν Κύριο.
Καὶ εἶναι ἀναμφίβολο γεγονὸς ὅτι ἡ ψυχή μας καὶ μετὰ τὸ θάνατο συνεχίζει νὰ ζεῖ. Βλέπετε πῶς ὁ τετραήμερος Λάζαρος μετὰ τὸ πρόσταγμα τοῦ Σωτήρα βγαίνει ἀπὸ τὸν τάφο; Εἶναι ἡ ἴδια ἡ ψυχὴ τοῦ Λαζάρου ποὺ ἐπέστρεψε ἀπὸ τὸν τόπο, ὅπου πηγαίνουν ὅλες οἱ ψυχὲς μετὰ τὸ χωρισμό τους ἀπὸ τὸ σῶμα, καὶ πῆρε ξανὰ τὴ θέση της μέσα στὸ σῶμα.
Καὶ σὲ πολλὰ ἄλλα σημεῖα, ὅπου τὸ Εὐαγγέλιο διηγεῖται τὴν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν ἀπὸ τὸ Χριστὸ ἢ τούς Ἀποστόλους, λέει ὅτι τὸ πνεῦμα τοῦ πεθαμένου ἐπέστρεψε μέσα στὸ σῶμα. Βλέπετε, ἀδελφοί, ὅτι ἡ ζωὴ τῆς ψυχῆς συνεχίζεται καὶ τότε, ὅταν πεθαίνει τὸ σῶμα.