Ξέρεις, ἔχεις ἀκούσει ὅτι ὁ γενναῖος ἄνθρωπος ὑπομένει τά πάντα, δοξολογεῖ τόν Θεόν, εὐχαριστεῖ γιά ὅλα.
Ναί, δέν λέω…
Ἀλλά ὁ γενναῖος ἄνθρωπος δέν παύει νά εἶναι ἄνθρωπος…
[sc name=”vyzantina-vrachiolia” ][/sc]
Κι ὅταν ἀκούει ἕνα ἐπανειλημμένο ὄχι σέ μιά καλή του ἐπιθυμία, λίγο ματώνει, λίγο πηγαίνει πρὸς τά πίσω καί μετά διστάζει νά ξαναζητήσει γιά νά μήν τριτώσει τό ὄχι…Ἔτσι εἶναι…
Θέλουμε δέν θέλουμε ἄνθρωποι εἴμαστε …
Ἀλλά μιά, δυό, τρεῖς..
.Λές: Μᾶλλον νά μήν ξαναχτυπήσω αὐτήν τήν πόρτα…
Μήπως ἰσχύει τό γνωστό : Μή λές δέν μπορῶ;; Πές δέν θέλω;;