Μια συγκινητική διήγηση από την Κρήτη: Δόξα τω Θεώ παιδί μου, έζησα 94 υπέροχα χρόνια!
Κοιτάζω έξω από το παράθυρο και παρατηρώ έναν παππούλη, μόλις που στέκεται όρθιος με τη βοήθεια ενός μπαστουνιού. Για κάποιο λόγο το βλέμμα μου στάθηκε σε εκείνον και για κάμποση ώρα παρατήρησα τις κινήσεις του μέχρι που απόφασισα να κατέβω κάτω στον δρόμο να τον συναντήσω. Ο παππούλης προσπαθούσε να σταματήσει ένα ταξί αλλά δυσκολευόταν ακόμη και να κάνει σινιάλο. Έτσι αφού στάθηκα στην απέναντι μεριά για λίγο, αποφάσισα να καλέσω ένα ταξί για εκείνον.
– «Ράδιο Ταξί Ηρακλείου παρακαλώ».
– «Ναι παρακαλώ ένα ταξί θα ήθελα Αγίου Μήνα και Κατεχάκη».
– «Για που;»
– «Μισό λεπτό να ρωτήσω γιατί δεν είναι για μένα».
– «Παππούλη που πηγαίνεις; Έχω καλέσει ταξί για σένα».
– «Μασταμπά πάω παιδί μου. Εσυ;»
Ο οδηγός θα έφτανε σε 3 λεπτά οπότε έκατσα να κάνω παρέα στον παππούλη και να μου προσφέρω ένα μικρό μάθημα ζωής.
– «Πως σε λένε παππού;»
– «Μηνά Ευτυχίδη.. Ευτυχίδη» μου απάντησε σα να ήθελε τόσο πολύ να μου πει το όνομα του!
– «Είσαι καλα;»
– «Δόξα τω Θεω παιδί μου, έζησα 94 υπέροχα χρόνια! Δεν στερήθηκα τίποτα και ταξίδεψα σε όλο τον κόσμο…», είπε με μια γλυκιά νοσταλγία στο βλέμμα του «…αλλά η ζωή είναι γλυκιά και πάντα κάτι παραπάνω θα θέλεις για να είσαι ευτυχισμένος».
– «94; Ζωή να έχεις παππού. Να είσαι γερός!»
– «Ε παιδί μου δεν είναι καλό»
– «Δεν είναι καλό;»
– «Ναι δεν είναι καλό να ζει κανείς πολλά χρόνια. Έχω χάσει όλους τους φίλους μου, όλοι έχουν φύγει»..
– «Εντάξει παππού αλλά έζησες όμορφα χρόνια»
– «Δεν έχω παράπονο. Αλλά η ζωή είναι γλυκιά και πάντα κάτι παραπάνω θα θέλεις για να είσαι ευτυχισμένος».
Την ίδια ακριβώς φράση την επανέλαβε μέσα σε λίγα λεπτά σα να ήθελε να του κάνω την ερώτηση που ακολούθησε,
– «Εσύ τι θέλεις για να είσαι ευτυχισμένος παππού;»
– «Ε να παιδι μου, ένα εγγόνι.. άλλοι στα 70 έχουνε δισέγγονα και εγώ ούτε ένα εγγόνι. Βλέπεις παντρεύτηκα μεγάλος γιατί ήθελα να ζήσω τη ζωή μου! Και την έζησα! Δυό φορές παντρεύτηκα…»
– «Παιδιά έχεις παππού;»
– «Έχω μια κόρη 32 χρόνων. Μόλις αρραβωνιάστηκε» είπε σα να της είχε παράπονο και συνέχισε «πρέπει να παντρεύεσαι μικρός, να κανείς μικρός παιδιά!»
– «Γερός να είσαι παππού και σύντομα θα σου χαρίσει η κόρη σου το εγγονάκι» του απάντησα ενθαρρυντικά.
Ο Κυρ Μηνάς με κοίταξε χαμογελώντας ελαφρά και κουνώντας το κεφάλι σα να άφηνε την απάντηση να τη δώσει ο Θεός.
Το ταξί καθυστερούσε. Είπαμε κι αλλά πολλά. Για την καταγωγή του, την επαγγελματική του καριέρα… μιλήσαμε σα να γνωριζόμασταν. Σα να είχαμε ανάγκη και οι δύο αυτό τον διάλογο, ο καθένας για τους λόγους του.
Το ταξί έφτασε. Αφού άνοιξα την πόρτα στον παππούλη ζήτησα στον οδηγό να ανοίξει το παράθυρο. Του έδωσα λίγα περισσότερα χρήματα από το αναμενόμενο κόστος της διαδρομής.
«Τι έκανες εκεί;» μου λέει ο παππούς.
«Δώρο από εμένα κύριε Μηνά, να είσαι καλά!
Ο παππούλης με κοιτάει απορημένος και ευχάριστα έκπληκτος… Ο οδηγός επιταχύνει και ο παππούλης που ήθελε να ξέρει ποιόν να ευχαριστήσει μόλις που πρόλαβε να ρωτήσει καθώς απομακρυνόταν:
«Πώς σε λένε……;;;;»
Να είσαι καλά παππούλη και δεν έχει σημασία πως με λένε. Άλλωστε οι ψυχές μας γνωρίζονται γιατί αυτή η συνάντηση δεν ήταν τυχαία·
Έφυγα από το σημείο γαλήνιος και ανάλαφρος…
Via: Stylianos Rouvakis
