Ερευνητική ομάδα με επικεφαλής επιστήμονες του Πανεπιστημίου του Τέξας με ανακοίνωση της αναφέρει ότι εντόπισε βαθιά κάτω από τον πυθμένα του ωκεανού στα ανοικτά των ακτών της Νέας Ζηλανδίας μια τεράστια δεξαμενή νερού. Η ανακάλυψη αυτή μπορεί ανάμεσα στα άλλα να εξηγήσει διάφορα φαινόμενα σεισμικής δραστηριότητας στην περιοχή.
Αυτή η ποσότητα νερού που αντιστοιχεί σε αυτό που υπάρχει σε μια θάλασσα εγκλωβίστηκε μέσα σε ηφαιστειακά πετρώματα που σχηματίστηκαν πριν από 120 έως 125 εκατομμύρια χρόνια κατά τη διάρκεια της πρώιμης Κρητιδικής περιόδου όταν ποσότητα λάβας με έκταση ίση με αυτή των ΗΠΑ άρχισε να «σκάει» μέσα στον φλοιό της Γης και τελικά στερεοποιήθηκε σε ένα τεράστιο οροπέδιο. Από τότε παχιά στρώματα ιζήματος έχουν καλύψει τα πετρώματα και έχουν θάψει οποιοδήποτε ίχνος αυτού του εκρηκτικού γεγονότος 3 χιλιόμετρα κάτω από τον βυθό του Ειρηνικού Ωκεανού.
Οι ερευνητές χαρτογράφησαν μια γραμμή ρήγματος κατά μήκος της ανατολικής ακτής της Νέας Ζηλανδίας και διαπίστωσαν ότι αυτοί οι αρχαίοι βράχοι ήταν ασυνήθιστα «βρεγμένοι», με το νερό να αποτελεί σχεδόν το ήμισυ του όγκου των πυρήνων που τρυπήθηκαν από τον πυθμένα του ωκεανού.
«Ο κανονικός ωκεάνιος φλοιός, μόλις γίνει περίπου επτά ή 10 εκατομμυρίων ετών, θα πρέπει να περιέχει πολύ λιγότερο νερό», δήλωσε ο επικεφαλής συγγραφέας της μελέτης Άντριου Γκέιζ, θαλάσσιος γεωφυσικός και σεισμολόγος στο Ινστιτούτο Γεωφυσικής του Πανεπιστημίου του Τέξας, επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας.
«Οι ρηχές θάλασσες που περικύκλωναν αυτό το αρχαίο ηφαιστειακό οροπέδιο μπορεί να έχουν διαβρώσει τους βράχους σε μια πορώδη κηρήθρα, η οποία άντλησε το νερό και το αποθήκευσε σαν υδροφόρο ορίζοντα. Αυτό το κατακλυσμένο από το νερό έδαφος μεταμορφώθηκε σιγά σιγά με την πάροδο των αιώνων, απορροφώντας περισσότερο νερό καθώς οι βράχοι αλέθονταν σε πηλό και θάφτηκαν» αναφέρουν οι ερευνητές στην ανακοίνωση τους.
Οι ερευνητές ανακάλυψαν αυτήν την υποβρύχια δεξαμενή 15 χλμ. μακριά από το ρήγμα Hikurangi, μια ζώνη καταβύθισης όπου η τεκτονική πλάκα του Ειρηνικού βουτά κάτω από την αυστραλιανή πλάκα στον μανδύα της Γης. Η τριβή μεταξύ αυτών των πλακών προκαλεί ασυνήθιστους, αργής κίνησης σεισμούς που μπορεί να διαρκέσουν για μήνες και να μην προκαλέσουν σχεδόν καμία ζημιά στην επιφάνεια της Γης. Γνωστοί και ως γεγονότα «αργής ολίσθησης», αυτοί οι σεισμοί συμβαίνουν μόνο σε λίγα μέρη σε όλο τον κόσμο, συμπεριλαμβανομένων των βορειοδυτικών του Ειρηνικού, της Ιαπωνίας, του Μεξικού και της Νέας Ζηλανδίας.
Τα γεγονότα αργής ολίσθησης συχνά συνδέονται με θαμμένα αποθέματα νερού εκτιμούν τώρα οι ερευνητές.
Καθώς μια τεκτονική πλάκα γλιστρά κάτω από μια άλλη, το νερό που περιέχεται στα πετρώματα μπορεί να δημιουργήσει συνθήκες υψηλής πίεσης που επιβραδύνουν τη διαδικασία και αποτρέπουν ξαφνικές ολισθήσεις.
«Αυτό είναι κάτι που υποθέσαμε από εργαστηριακά πειράματα και προβλέπεται από ορισμένες προσομοιώσεις υπολογιστή, αλλά υπάρχουν πολύ λίγα σαφή πειράματα πεδίου για να το ελέγξουμε στην κλίμακα μιας τεκτονικής πλάκας» λέει ο Ντέιμαν Σάφερ, μέλος της ερευνητικής ομάδας που πραγματοποίησε σεισμικές σαρώσεις για να δημιουργήσει μια τρισδιάστατη εικόνα της υποβρύχιας περιοχής και να ανακαλύψει τελικά τη δεξαμενή νερού. Αλλά για να προσδιορίσουν πόσο εκτείνεται στον φλοιό και να επιβεβαιώσουν την επίδρασή του στην πίεση γύρω από το ρήγμα, θα πρέπει να τρυπήσουν βαθιά στον πυθμένα του ωκεανού. .
«Δεν μπορούμε να δούμε αρκετά βαθιά για να γνωρίζουμε ακριβώς την επίδραση στο ρήγμα, αλλά μπορούμε να δούμε ότι η ποσότητα του νερού που πέφτει εδώ είναι στην πραγματικότητα πολύ μεγαλύτερη από την κανονική» λέει ο Άντριου Γκέιζ.