Μ’ένα χαμόγελο ουράνιο όλα τακτοποιούνται.
Αθόρυβα και αναίμακτα καταστρέφεται ο παλαιός άνθρωπος μέσα μας, αρκεί να είμαστε έτοιμοι να αφήσουμε τον εγωισμό μας που συνεχώς μας καλεί να ελέγχουμε τους άλλους αμνηστεύοντας τα δικά μας πάθη και λάθη.
Είναι κουταμάρα ο εγωισμός που μας ζαλίζει, μας ρίχνει μια στην κατάκριση, μια στην θλίψη, μια στον εκνευρισμό, μια στην αδιαλλαξία.
Όλοι μας έχουμε μια πορεία στην ζωή μας. Άλλοι φτάνουν μέχρι το τέλος της επιτυχώς, άλλοι μένουνε κάπου στη μέση, για διάφορους λόγους, άλλοι πάλι από την αρχή κουράζονται και τα παρατούνε. Υπάρχουν και αυτοί που αγωνίζονται, αφήνονται λίγο μα συνεχίζουν, δεν τα παρατούν. Κάτι πετυχαίνουν. Κάπου φτάνουν…
[sc name=”kolie-mentagion” ][/sc]
Όλοι μας έχουμε μια πορεία στην ζωή μας. Όμως τελικά η επιτυχία ή η αποτυχία μας η πνευματική έγκειται στο κατα πόσο είμαστε έτοιμοι να τα θυσιάσουμε όλα, ειδικά το όνομά μας, την γνώμη μας. Το να αγωνιζόμαστε πνευματικά και συνάμα να πασχίζουμε να κτίσουμε ένα καλό όνομα ή να πάρουμε μια περίοπτη θέση μέσα στην Εκκλησία είναι ότι πιο αντιφατικό αλλά και ολέθριο που μπορούμε να κάνουμε.
Αυτοί οι χριστιανοί που χαίρονται και επιδιώκουν τον έλεγχο των άλλων νιώθοντας μια εσωτερική ηδονή είναι πολύ χειρότεροι από τον κάθε άσωτο, αδιάφορο, αμαρτωλό άνθρωπο. Οι χριστιανοί αυτοί δεν έχουνε καταλάβει ακόμη ότι αντί να νεκρώσουν τον παλαιό άνθρωπο μέσα τους τον τρέφουν με τον εγωισμό τους.
Ο άνθρωπος του Θεού βάζοντας καλά θεμέλια στην πνευματική του πορεία καταδικάζει όλα τα είδωλα της σοφίας, της σεμνοτυφίας, της “αγιότητας”, της φαρισαϊκής κουλτούρας. Εάν δεν γίνει αυτό, τότε ενώ θα αγωνίζεται δεν θα κατορθώνει τίποτα· θα παραμένει ακοινώνητος της Χάριτος γιατί θα του λείπει το χαμόγελο προς τους άλλους. Ναι, το χαμόγελο σε εκείνους ,Τσικνοπέμπτη, ψήνουνε ενώ δεν θα νηστέψουν, σε εκείνους που σε κοιτούνε στραβά όταν κάνεις τον σταυρό σου, σε εκείνους που επέλεξαν να ζούνε πολεμώντας την Εκκλησία δηλαδή τον Χριστό. Σ’αυτούς χρειάζεται πιο πολύ από κάθε τι άλλο το χαμόγελό σου, η συγκατάβασή σου, η προσευχή σου.
Θέλεις να νιώσεις σπουδαίος ελέγχοντας τους άλλους, γι’αυτό παραμονεύεις να δεις τα λάθη τους, την κοσμικότητά τους, την αμαρτία τους…όμως όλο αυτό είναι μια κουταμάρα.
Δεν είσαι σπουδαίος επειδή είδες και φανέρωσες την αμαρτία των άλλων.
Εάν θέλεις να γίνεις σπουδαίος πραγματκά άφησε την αμαρτία των άλλων και δες την δική σου.
Η μεγαλύτερη ύβρις προς τον Χριστό είναι όταν στο όνομά Του βλέπουμε τον αδελφό μας ως εχθρό, όποιος κι αν είναι, ότι κι αν έχει κάνει.
Μην ξεχνάμε, ότι ο Τέλειος μας ανέχεται…ποιοι είμαστε εμείς που ενώ ζούμε μέσα στην ατέλεια της ανθρωπινότητός μας, που ενώ ζούμε μέσα στην εμπάθεια και στην αμαρτία δεν μπορούμε να ανεχθούμε τα λάθη και τις αμαρτίες των άλλων;