2,10. «και εστέ εν αυτώ πεπληρωμένοι, ος εστίν η κεφαλή πάσης αρχής και εξουσίας»
Ω λόγια! Εσείς έχετε Αυτόν τον ίδιο· είστε «πλήρεις» δια της Θεότητάς Του. «Η φύση μας συνενώθηκε με την Θεία φύση. Εμείς εν Αυτώ, γιατί – Θείας εκοινωνήσαμεν φύσεως» (Θεοφύλακτος).
Ο Κύριος Ιησούς Χριστός, «είναι παν το πλήρωμα της Θεότητος» και εσείς οι χριστιανοί είστε δικοί Του, γιατί είστε «πεπληρωμένοι» με το δικό Του πλήρωμα.
O άνθρωπος δεν είναι πλέον νεκρός εσωτερικά, δεν είναι πλέον κενός στον κενό κόσμο. Όλος είναι «πλήρης» δια του Θεού. Και η Θεοειδής ψυχή του, με τις «ατελευτότητές» της, μπορεί να «πληρωθεί» μόνο με τον Θεό, μπορεί να γεμίσει μόνο δια του πληρώματος της Θεότητας. Όλοι οι ορατοί κόσμοι και αν μεταφερθούν στην ψυχή, ποτέ δεν θα μπορέσουν να την «πληρώσουν», να την γεμίσουν εσωτερικά.
Τόσο Θεϊκά, τόσο τεράστια, είναι τα πλάτη της, τα ύψη της και τα μήκη της. Γι’ αυτό και η ανθρώπινη ψυχή, πραγματικά μπορεί, μόνο στον Κύριο Ιησού Χριστό, να βρει την δίκαιη ειρήνη, την θεϊκή ειρήνη, να βρει την χαρά και την ανάσταση.
Γιατί μόνο σε Αυτόν, βρίσκει την θεϊκή πληρότητα της ύπαρξής της, του είναι της, μόνο σε Αυτόν βρίσκει όλη την δική της αθανασία, την αιωνιότητά της, την θεϊκή της τελειότητα, την πλήρη πραγμάτωση των θεοειδών σκοπών της.
Πώς, με ποιο τρόπο, ο άνθρωπος «πληρούται», γίνεται πλήρης; «Με το πλήρωμα της Θεότητος», μόνο με τον Κύριο Ιησού Χριστό. «Πληρώνεται» μόνο «δι’ Αυτού» και «εν Αυτώ». Και που βρίσκεται ο Κύριος; Στο Θεανθρώπινο σώμα Του, την Εκκλησία. Μόνο σαν μέλη της Εκκλησίας, οι άνθρωποι σταδιακά «πληρούνται» με τον Κύριο Ιησού Χριστό, και είναι «εν αυτώ πεπληρωμένοι, ος εστίν η κεφαλή πάσης αρχής και εξουσίας» (2,10).
Γιατί η Eκκλησία είναι σώμα Του και μάλιστα «πλήρωμα» Αυτού, του Κυρίου Ιησού Χριστού, «του τα πάντα εν πάσι πληρουμένου» (Εφ. 1,23).
Μόνο στην Εκκλησία, οι άνθρωποι διαβιώνουν «παν το πλήρωμα της Θεότητος», σαν κάτι ανθρώπινο, σαν κάτι δικό τους και όχι ξένο και «αλλότριο» και έτσι «καθίστανται» Θεάνθρωποι «κατά χάριν».
Και εκπληρώνουν την ευαγγελική εντολή του αγίου Αποστόλου: «γνώναί τε την υπερβάλλουσαν της γνώσεως αγάπην του Χριστού, ίνα πληρωθήτε εις παν το πλήρωμα του Θεού» (Έφ. 3,19).
Πραγματικά, δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ του Χριστού και της Εκκλησίας. Αυτός είναι το παν και τα πάντα είναι σε Αυτήν. Αυτή είναι το σώμα Του και Αυτός είναι η κεφαλή της.
Από την απέραντη φιλανθρωπία Του, «κατέστη» άνθρωπος και έκανε ώστε όλα αυτά να ανήκουν σε μας τους ανθρώπους.
Και αυτό φαίνεται, χωρίς καμιά αμφιβολία, από το ό,τι, με τις ευαγγελικές ασκήσεις, οικοδομούμεθα στο άγιο σώμα Του και ζούμε «εν Αυτώ», με την βοήθεια των άγιων δυνάμεων και Θεανθρωπίνων μυστηρίων.
Και έτσι, «παν το πλήρωμα της Θεότητος», το βιώνουμε πιο πραγματικά, το βιώνουμε σωματικά, σαν κάτι δικό μας.
Διασαφηνίζοντας τους αποστολικούς λόγους και σεις «εστέ πεπληρωμένοι εν Αυτώ», ο άγιος Ιω. ο Δαμασκηνός λέει: «Επειδή γίνατε σώμα Του, σάρξ Αυτού και μέλη Αυτού και Αυτόν έχετε σαν κεφαλή, είστε πεπληρωμένοι δια του Αγίου Πνεύματος». Το ίδιο λέγει και ο Ιερός Χρυσόστομος. «Ουδέν έλαττον έχετε Αυτού» και όπως σε Αυτόν κατοικεί η Θεότης, έτσι και σε σας».
Και με όλο μας το «είναι», αισθανόμαστε και γνωρίζουμε πολύ καλά, ότι ο Κύριος Ιησούς Χριστός για μας τους ανθρώπους, είναι το παν, και είναι πραγματικά το παν και τα πάντα σε όλους τους κόσμους.
Όλα τα αλλά, τα υπόλοιπα, είναι σκύβαλα και ανάξια λόγου «ίνα Χριστόν κερδήσω».
Και λοιπόν, όλες οι επιθυμίες μας διαχέονται σε μια παν-περιβάλλουσα επιθυμία, που εκφράζει ο Απ. Παύλος: Ω! μόνο τον Χριστό να λαμβάνουμε, για να βρεθούμε σε Αυτόν και αιώνια να μένουμε σε Αυτόν.
Ω! αυτό μόνο θέλουμε, Εσένα μόνο θέλουμε Κύριε Αμετάβλητε, άκουσέ το αυτό και ελέησέ μας. (Φιλ. 3,8- 14).
Μόνο στην Εκκλησία, ο άνθρωπος είναι «πλήρης», άρτιος άνθρωπος, έχει δηλ. τα πάντα, τα οποία είναι απαραίτητα, για την αιώνια ζωή σε όλους τους κόσμους.
Όλος ενχριστοποιείται, όλος θεανθρωποποιείται, όλος κεχαριτώνεται, όλος αθανατίζεται. Έξω από την Eκκλησία, ο άνθρωπος είναι σχήμα ανθρώπου, είναι σκιά ανθρώπου, είναι φάντασμα, ονειροφαντασία και ρομπότ. Και τότε αισθάνεται όλος «κενός», αισθάνεται άδειος.
Και πραγματικά, στην καρδιά του δεν έχει καρδιά, γιατί δεν έχει Θεό! Στην ψυχή του δεν έχει ψυχή, γιατί δεν έχει Θεό! Στην συνείδησή του δεν έχει συνείδηση, γιατί δεν έχει Θεό! Συνείδηση! Πόσο τρομερή και «θυμώδης» άβυσσος είναι η συνείδηση, όταν δεν είναι γεμάτη από τον Θεό. Ψυχή! Πόσο έρημος, απέραντη και χωρίς τέλος έρημος είναι η ψυχή, όταν δεν είναι γεμάτη από τον Θεό. Ο άνθρωπος! ποιο πτώμα, ποια δυστυχία, μπορεί να εκφράσει τον άνθρωπο, που δεν είναι γεμάτος από τον Θεό, που είναι μακριά από τον Σωτήρα μας Ιησού Χριστό και Κύριο.
(Προς Κολασσαείς Επιστολή Αποστόλου Παύλου, Αγ. Ιουστίνου Πόποβιτς, σ. 84-87)