Όταν λυσσομανούν αγέρηδες κ θέλουν να γκρεμίσουν την σκεπή της δικής σου φτωχικής καλύβας που με τόσο κόπο δημιούργησες στην άκρη της καρδιάς σου..;;
Μπορείς να ακούσεις τον πόνο του άλλου
όταν πονάς εσύ ο ίδιος δυνατά;
Μπορείς μέσα στην απελπισία σου να βρίσκεις το θάρρος
να δίνεις ελπίδα στον άλλο;;
Αυτή την ελπίδα που εσύ
λησμόνησες…;;
Αυτή την ελπίδα που ψάχνεις απελπισμένα να βρεις..;;
Κ αν ποτέ την ανταμώσεις έχεις τη δύναμη να την χαρίσεις στον απελπισμένο..;;
Μπορεί να νιώσεις την ανάγκη να την κρατήσεις,να την φυλακίσεις μέσα σου παντοτινά…
Μα δεν θα αντέξεις χαρά μου γιατί είσαι άνθρωπος της”προσφοράς..”
Γεννήθηκες έτσι δοτικός..
Σε έπλασε ο καλός Θεός με τα καλύτερα υλικά..
Τα μάτια σου έχουν μάθει να κλαίνε στον δικό μου πόνο….!
Τα χέρια σου έχουν μάθει να απλώνονται για να με στηρίζουν…!
Τα γόνατά σου είναι εύπλαστα κ έχουν μάθει να λυγίζουν για να προσευχηθούν για μένα..!
Το κορμί σου είναι γέφυρα να βγω να περπατήσω να πάω στο Θεό μου…
Ναι ψυχή μου…!
Ναι χαρά μου..!
Αν όλα αυτά μπορείς να τα κάνεις τότε το φως του Θεού θα συνομιλήσει μαζί σου κ η μέρα σου θα μοσχοβολήσει σαν αγιόκλημα στις πέργκολες του Ουρανού…
