Να λέγης την “Ευχή” συνεχώς, μέρα-νύχτα. Και λέγοντας την “Ευχή” από το βάθος της καρδιάς σου, θα χορτάσης Χριστό. Και μετά θα έλθουν γλυκά τα χαρισματικά δάκρυα και θα πλημμυρίσης από ουράνια αγαλλίασι και βεβαιωμένη την ελπίδα της σωτηρίας σου. Γερο-Χαράλαμπος ο κομποσχοινάς
Ο Γέροντας Χαράλαμπος ο Κομποσχοινάς (εκ Βρυούλων Μ. Ασίας, 1914 – 3.3.1998 ν.η., ημέρα Καθαρά Τρίτη), έγινε μοναχός στο Καλύβι της Παναγίας Καζάνσκας στην Καψάλα. Κυρίως έζησε στα μέρη των Καρύων και της Καψάλας.
Υπήρξε ανεξίκακος, συγχωρητικός, υπομονετικός και καλοκάγαθος.
Η Παναγία και οι άγιοι που θερμά επικαλούνταν, πολλές φορές τον έσωσαν από διάφορους κινδύνους. Κάποτε που τον επισκέφθηκε ένας ιερεύς, συνοδευόμενος από ένα μοναχό, που είχε προβλήματα στο ναό του, του αγίου Γεωργίου, προτού του πει τίποτε, ο Γέρων Χαράλαμπος του είπε: «Να ξέρετε όμως, πατέρες, ότι ο άγιος Γεώργιος ο Τροπαιοφόρος έχει ένα κοντάρι τρία μέτρα. Και όσους του πάνε ενάντια θα τους αρχίσει με αυτό το κοντάρι».
Ο γερό-Χαράλαμπος ο Κομποσχοινάς διηγήθηκε: «Ήταν μία γριούλα στην Μικρά Ασία με μία θαυματουργή εικόνα. Θεράπευε Τούρκους και Χριστιανούς. Στον πόλεμο του ’22 αυτή πήρε την εικόνα- ενώ, λοιπόν, σκότωναν οι Τούρκοι, αυτήν δεν την έβλεπαν και ήρθε στην Αθήνα. Με το μύρο πού έβγαζε η εικόνα θεράπευσε άρρωστο».
Ένας μοναχός που τον γνώρισε από κοντά αναφέρει περί αυτού: «Ήταν κάπως αγροίκος, ατημέλητος, ολιγόλογος και απόμακρος. Συχνά τον συναντούσε κανείς ημιξαπλωμένο στη γη πλέκοντας κομποσχοίνι. Όταν του μιλούσες, απαντούσε κοφτά και μετά, με τη μακρόσυρτη βαρειά φωνή του, έλεγε το “Κύριε Ιησού Χριστέ”, μην παύοντας ποτέ να πλέκει κομποσχοίνι και να βλέπει κάτω. Τα χέρια του ήταν δουλεμένα, όλο ρόζους, τα υποδήματά του ήταν με σόλες από λάστιχο αυτοκινήτων σαν βάρκες. Τα πόδια του κατάξηρα, σκασμένα, σαν το καβούκι της χελώνας.
Το γούστο είναι που ήταν και … εφευρετικός αλλά και πρωτοπορειακός! Ήταν ο πρώτος που αγόρασε αλυσοπρίονο στο Όρος. Και επειδή του είπαν να προσέχει μήπως βρεί η αλυσίδα και τιναχθεί και τον κόψει τι μηχανεύθηκε; έπιασε και φόρεσε στα χέρια και πόδια του…μπουριά από σόμπες και δυό φύλλα λαμαρίνας στο στήθος και την πλάτη. Σαν τον …..Ρόμποκοπ ήταν!
Όταν έμενε στην Σκήτη Κουτλουμουσίου πήγαινε στο Κυριακό για την λειτουργία της Κυριακής. Παλιά δεν άναβαν σόμπες στους Ναούς στο Άγιον Όρος. Αυτός ο καϋμένος κρύωνε και επειδή δεν άντεχε τόσες ώρες, τυλιγόταν πάνω από το ράσο με μια…κουβέρτα, χωρίς να ενδιαφέρεται που τον έβλεπαν οι άλλοι μοναχοί και προσκυνητές, με αποτέλεσμα να του βγάλουν το παρατσούκλι «Αββάς Σινδόνιος».
Η πιο αξιομνημόνευτη όμως ιστορία του ήταν όταν του ζήτησε ένας μοναχός το κελλί που είχε και έμενε δίπλα στο Πρωτάτο, στις Καρυές. Αμέσως δέχθηκε να του το δώσει ενώ ήταν ήδη γέρος και όδευε στα ογδόντα. Του το παρέδωσε και πήγε να μείνει σε ένα απομακρυσμένο Σταυρονικητιανό κελλί στην έρημο της Καψάλας. Ένα πρωινό στην πλατεία των Καρυών ακούστηκε ένας παρατεταμένος θόρυβος σαν να κυλούσαν ντετζερέδες… Βγαίνουν έξω από τα καταστήματα πατέρες, μαγαζάτορες και προσκυνητές και τι να δούν! Ο γεροΧαράλαμπος, απαθέστατος έπλεκε κομποσχοίνι, έχοντας δέσει στην μέση του ένα σχοινί που τραβούσε πίσω του όλη του την πραμάτεια! Μια κατσαρόλα, πιο πίσω ένα μπρίκι, μετά το κουτί με τις χάντρες για τα κομποσχοίνια, ένα σκαλιστήρι και πάει λέγοντας….
Έπλεκε όλη μέρα κομποσκοίνι λέγοντας την ευχή. Το καλοκαίρι έβγαινε και ξάπλωνε στην αυλή μέσα σε έναν λάκκο πού είχε σκάψει ό ίδιος για να τον ζεσταίνει ό ήλιος. Από κει του βγήκε και το παρατσούκλι «εν τω λάκκω».
Στους κοσμικούς που του ζητούσαν λόγο ωφελείας, αρκούνταν να λέει: «Έκκλινον από κακού και ποίησον αγαθόν».
Κάποιος νέος πήγε να αγοράσει ένα κατοστάρι κομποσκοίνι από τον γερό-Χαράλαμπο. Τον ρώτησε: «Για την αδελφή σου το θέλεις;». Πράγματι το ήθελε για την αδελφή του. Πρόσθεσε: «Να βάλω στην φούντα κόκκινο νήμα, πού είναι το χρώμα της παρθενίας, γιατί θα γίνει καλογριά». Και όντως έγινε μοναχή μετά από λίγα χρόνια.
«Είδα κάποτε σε αγρυπνία στο Κουτλουμουσι τον Άγιο της ημέρας ντυμένο με διακονικά άμφια τρεις φορές βγήκε από το ιερό και χάθηκε. Αφού κοινώνησα, περίμενα να δώ τον διάκο να κάνη κατάλυση, δεν είδα. Ρώτησα και μου είπαν ότι δεν υπάρχει διάκος».
«Ο Θεός λέει, «θα εξολοθρεύσω πάντας τούς εργαζομένους την ανομίαν». Αλλά πέφτουν (γονατίζουν) οι Άγιοι και λένε «και ‘μείς αμαρτωλοί είμαστε, συγχώρεσε μας, Κύριέ μας», και σταματάει την οργή Του ο Θεός».
«Μέγα πράγμα έχουμε το «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με». Ή ευχή τα έχει όλα και σωτηρία ψυχής και υγεία σωματική και φώτιση και ευχαριστία. Να λέμε την ευχή».
Κάποτε είπε στον πατέρα Θεόφιλο, τα εξής: «Να λέγης την “Ευχή” συνεχώς, μέρα-νύχτα και πότε-πότε να παρακαλής και τους Αρχαγγέλους Μιχαήλ και Γαβριήλ, και εκείνοι θα έρχωνται και θα σε σκεπάζουν με τις φτερούγες τους.
Όμως και συ να φυλάγεσαι όσο μπορείς. Ανύστακτη η προσοχή στους λογισμούς σου, στην γλώσσα και στις αισθήσεις. Και λέγοντας την “Ευχή” από το βάθος της καρδιάς σου, θα χορτάσης Χριστό. Και μετά θα έλθουν γλυκά τα χαρισματικά δάκρυα και θα πλημμυρίσης από ουράνια αγαλλίασι και βεβαιωμένη την ελπίδα της σωτηρίας σου.
Μόνο στην θεία Του μακροθυμία και ευσπλαγχνία να προσβλέπουμε. “Κύριε, Ιησού Χριστέ, ελέησόν με. Κύριε, Ιησού Χριστέ, ελέησόν με. Κύριε, Ιησού Χριστέ, ελέησον ημάς”. “Οικτίρμων και ελεήμων ο Κύριος, ουκ εις τέλος οργισθήσεται ουδέ εις τον αιώνα μηνιεί ”. Σωστό. Ο Κύριος είναι “οικτίρμων και ελεήμων…”, αλλά ας προσέχουμε όλοι, διότι παρακάτω λέγει: “…επί τους φοβουμένους Αυτόν”. Είναι ελεήμων και μακρόθυμος, αλλά όχι σ’ αυτούς που ζούν χωρίς φόβο Θεού και μακρυά από την Εκκλησία και τα Μυστήριά της.
Ο Ορθόδοξος Χριστιανός ποτέ δεν είναι μόνος του. Πάντα μαζί του είναι ο Χριστός, η Παναγία και ο Άγγελός του, αρκεί να λέγη την “Ευχή” και να τηρή το θέλημα του Θεού».
Όταν συνειδητοποίησε ότι το κουβάρι του έχει πλέον μαζέψει, ζήτησε την προστασία στη μονή Σταυρονικήτα. Το 1995 πήγε στη μονή με όλη την πραμάτειά του, που την αποτελούσαν τρεις πλάκες καθαρό κερί κι ένα τσουβάλι νήμα για κομποσχοίνια. Όλο το διάστημα που έμεινε στη μονή ήταν σχεδόν κλινήρης. Οι πατέρες που τον διακονούσαν είχαν ν’ ακούσουν μόνο καλογερικό λόγο από το στόμα του. Με τη βαρειά και συρτή φωνή του έλεγε συνεχώς την ευχή του Ιησού. Διηγείτο χαριτωμένα όνειρα, οράματα και οπτασίες δαιμόνων και αγγέλων. Δεν ήταν καθόλου απαιτητικός. Έραινε τους διακονητές με θερμές ευχαριστίες για την τόση φροντίδα τους προς αυτόν. Σήκωνε ένα μεγάλο σταυρό από χρόνια. Του είχε δοθεί «σκόλοψ τη σαρκί», κατά τον θείο Παύλο, για να μην υπεραίρεται.
Κοιμήθηκε ειρηνικά στις 3.3.1998 ν.η., ημέρα Καθαρά Τρίτη, στη μονή Σταυρονικήτα