Να μην φοβόμαστε την κατάληξη στην Αιωνιότητα
ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ ΦΟΒΑΤΑΙ ΝΑ ΜΠΕΙ ΣΤΟΝ ΩΚΕΑΝΟ…
Khalil Gibran: Λένε ότι πριν μπει στη θάλασσα το ποτάμι τρέμει από φόβο. Κοιτάζει πίσω σε όλη τη διαδρομή, τις κορυφές και τα βουνά, τον μακρύ και ελικοειδή δρόμο που διέσχισε ανάμεσα σε ζούγκλες και πόλεις, και βλέπει μπροστά του έναν ωκεανό τόσο μεγάλο που η είσοδος σε αυτόν δεν μπορεί παρά να σημαίνει εξαφάνιση για πάντα.
Αλλά δεν υπάρχει άλλος τρόπος.
Το ποτάμι δεν μπορεί να πάει πίσω.
Κανείς δεν μπορεί να γυρίσει πίσω.
Είναι αδύνατο στη ζωή να πας πίσω.
Δεν υπάρχει άλλος τρόπος, το ποτάμι δεν μπορεί να επιστρέψει.
Το ποτάμι πρέπει να πάρει το ρίσκο του και να εισέλθει στον ωκεανό. Μόνο με την είσοδο στον ωκεανό θα εξαφανιστεί ο φόβος.
Γιατί μόνο τότε θα μάθει το ποτάμι ότι δεν πρόκειται να εξαφανιστεί στον ωκεανό, αλλά θα γίνει ωκεανός.
Γιώργος Θαλάσσης: Και ένα απόσπασμα από το αγαπημένο μου βιβλίο που έχει απόλυτη σχέση με το παραπάνω…
Π. ΑΣΤΕΡΙΟΣ Σ. ΧΑΤΖΗΝΙΚΟΛΑΟΥ: Κάθε χρόνος της ζωής μας που περνάει, κάθε μέρα που δύει, κάθε ώρα και κάθε λεπτό που φεύγει πίσω μας και βυθίζεται στο παρελθόν, κάθε κτύπος που ακούγεται να κτυπά στο ρολόι του κόσμου, μας παραπέμπει στους έσχατους χρόνους, μας οδηγεί στην έσχατη μέρα, μας φέρνει πιο κοντά στη φοβερή ώρα της Δευτέρας Παρουσίας του Χριστού, μας πλησιάζει στο τέλος του κόσμου. Είμαστε όλοι σε πορεία. Το ποτάμι του χρόνου παρασέρνει τα πάντα στο διάβα του. Και τα οδηγεί μέχρι τις όχθες του ωκεανού της αιωνιότητας. (. . .) (ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΜΕΛΛΟΥΣΑ ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ)