Να μην κάνεις κανένα έργο, χωρίς να το σφραγίζεις με τον Τίμιο Σταυρό! όλα τα κακά λύνονται από την δύναμη του Σταυρού
-Έλεγε ο π. Κλεόπας: «Να μην κάνεις κανένα έργο, χωρίς να το σφραγίζεις με τον Τίμιο Σταυρό! Όταν αναχωρείς για ταξίδι, όταν αρχίζεις το έργο σου, όταν πηγαίνεις να διδάξεις στο σχολείο σου, όταν είσαι μόνος σου ή και με άλλους μαζί, σφράγισε με τον παντοδύναμο Σταυρό το μέτωπο σου, το σώμα σου, την καρδιά σου, τα χείλη σου, τα μάτια σου, τα αυτιά σου και όλα τα μέλη σου να τα σφραγίζεις με το σημείο της νίκης του Χριστού επί του Άδου. Και τότε μη φοβάσαι από τα μαγικά ή τα ξόρκια και τους μάγους. Διότι όλα αυτά λύνονται από την δύναμη του Σταυρού, όπως το κερί λειώνει μπροστά στην φλόγα της φωτιάς και όπως φεύγει η σκόνη στον άνεμο!»
ΠΗΓΗ: «Η ζωή και οι αγώνες του Γέροντος Κλεόπα, Ρουμάνου Ησυχαστού καί Διδασκάλου». Αρχιμ. Ιωαννικίου Μπαλάν, έκδοση «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ.
Ὁ σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ ἀνοίγει τὶς στράτες
τοῦ Ἀρχιμανδρίτου Ἀνανία Κουστένη
Τί εἶναι ὁ σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ; Ἡ ἀπόδειξη τοῦ Θεοῦ γιὰ τὸν ἄνθρωπο. Ὅταν ἔχομε λογισμοὺς ἢ σκέψεις ὅτι ὁ Θεὸς δὲν μᾶς ἀγαπᾶ ἢ μᾶς ξέχασε, ἢ μᾶς βασανίζει ἢ ὅ,τι ἄλλο, ἂς σκεπτόμεθα τὸ σταυρὸ καὶ τὸν Ἐσταυρωμένο. Αὐτὸ εἶναι ἡ μέγιστη ἀπόδειξη τῆς ἀγάπης. Κι ἂν μᾶς ἀδικοῦν, κι ἂν μᾶς δυσκολεύουν, κι ἂν μᾶς ἁρπάζουν τὰ ὑπάρχοντα, κι ἂν ἀπειλεῖται ἡ ζωή μας, κι ἂν μᾶς τραυματίζουν, κι ἂν μᾶς πονᾶνε ψυχικὰ ἢ σωματικά, ἂς μεταφερόμεθα σ’ ἐκεῖνον ποὺ ἀδίκως ἐσφάγη καὶ ἀδίκως ἀπέθανε γιὰ τὴν δικαίωσιν καὶ τὴ σωτηρίαν ἡμῶν καὶ γιὰ τὰς ἁμαρτίας ἡμῶν. Σχετικοποιεῖται λοιπὸν κάθε πόνος, κάθε ἀδικία, κάθε τι ἀντίθετο ποὺ γίνεται σ’ ἐμᾶς, ὅταν σκεφτοῦμε καὶ ἐπισκεφθοῦμε νοερὰ τὸν τίμιο καὶ ζωοποιὸ σταυρό. Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ Ἐκκλησία μας στὰ μέσα τῆς ἁγίας καὶ μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, τὸν προβάλλει, τὸν ὑψώνει νὰ τὸν δοῦμε, νὰ πάρουμε δύναμη, νὰ παρηγορηθοῦμε, νὰ χαροῦμε, νὰ δοξολογήσουμε καὶ νὰ ἀσφαλιστοῦμε. Ὁ τίμιος καὶ ζωοποιὸς σταυρὸς ἄνοιξε τὶς στράτες, καὶ πρὸς τὸν οὐρανὸ καὶ πρὸς τοὺς ἀνθρώπους. Ἡ μία του διάσταση, ἡ κάθετη, συμβολίζει καὶ ἐκφράζει δυναμικὰ καὶ πραγματικὰ τὴν διάνοιξη τῆς ὁδοῦ πρὸς τὸν οὐρανό, γιατὶ μὲ τὴν παράβασή μας, μὲ τὴν ὑποτίμηση ποὺ κάναμε στὸν ἑαυτό μας, ἐγίναμε ἐχθροὶ τοῦ Θεοῦ. Τὸ λέει ὁ μέγας ἀπόστολος Παῦλος, «ἐχθροὶ τοῦ Θεοῦ ὄντες ἀπηλλάγημεν διὰ τοῦ θανάτου τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ». Δὲν λέει «ἐχθρὸς ἡμῶν ὁ Θεὸς ὤν», ἀλλὰ «ἐχθροὶ ἡμεῖς ὄντες ὑπάρχοντες», ἐνῷ εἴμαστε ἐχθροὶ τοῦ Θεοῦ. Ὁ Θεὸς δὲν ἐχθρεύεται, ἐμεῖς γινόμαστε ἐχθροί του. Ἐμεῖς τοῦ βάζουμε τὰ ὀπίσθια, ἐμεῖς τὸν ἀρνούμεθα. Ἐκεῖνος ποτὲ δὲν μπορεῖ νὰ ἀρνηθεῖ τὸν ἑαυτό του, ποὺ εἶναι ἡ αὐτοαγάπη, ἡ αὐτοζωΐα, ἡ αὐτοκαλοσύνη καὶ τὰ πάντα. Γι’ αὐτὸ καὶ μᾶς δέχεται ξανὰ καὶ μᾶς συγχωρεῖ καὶ μᾶς κρατάει κοντά του καὶ μᾶς ἐλεεῖ, ἡμέρα καὶ νύχτα, σὲ σημεῖο ποὺ ἐξοργίζει καὶ τὸ σατανᾶ ἀκόμη. Τοῦ λέει αὐτός: «αὐτοὶ δὲ σὲ θέλουνε, αὐτοὶ σὲ ἀρνοῦνται, αὐτοὶ σοῦ βάζουν τὰ ὀπίσθια, αὐτοὶ σὲ βρίζουν, αὐτοὶ καταπατοῦν τὶς ἐντολές σου. Κι ἐσὺ λοιπὸν ἀκόμα τοὺς ἀγαπᾶς, ἀκόμα τοὺς θέλεις, ἀκόμα τοὺς συγχωρεῖς;» Ἔ, αὐτὸς εἶναι ὁ Χριστός μας, τί νὰ κάνουμε; Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Ἰησοῦς Χριστός μας εἶναι τὸ πᾶν. Εἶναι ἡ πρώτη καὶ ἡ στερνή μας ἀγάπη, τὸ ἄλφα καὶ τὸ ὠμέγα, ἡ ἀρχὴ καὶ τὸ τέλος. Τὸ λέμε αὐτὸ πολλὲς φορές, γιατὶ εἶναι τὸ κέντρο καὶ ἡ οὐσία. Καὶ ἔγινε κατάδικος στὸ Γολγοθᾶ γιὰ νὰ γίνει καταδικὸς τοῦ καθενός. Κι αὐτὸ ἀκριβῶς ἐνστερνίζεται ἡ ἁγία του Ἐκκλησία. Αὐτή του τὴν ἀγάπη, αὐτὸ τὸ μεγαλεῖο. Γι’ αὐτὸ καὶ τὸν ἔχει Νυμφίο της, κι ὅπως ἀγαπάει ἡ νύμφη τὸν νυμφίο, ἔτσι καὶ ἡ νύμφη Ἐκκλησία, δηλαδὴ ἐμεῖς καὶ οἱ ἅγιοι, ἀγαποῦμε τὸ Χριστό μας.
Εἴδατε πῶς ἐκφράζεται ἡ Ἐκκλησία μὲ ὅρους ἀγαπητικούς, μὲ ὅρους ἐρωτικούς, μὲ ὅρους τρυφερούς, μὲ ὅρους στοργικούς. Ἀπευθύνεται στὴν ἀγάπη μας, γιατὶ μόνο ἂν κερδίσεις τὴν ἀγάπη κάποιου, τὰ κέρδισες ὅλα. Ἂν δὲν τὴν κερδίσεις, κι ὅλα τ’ ἄλλα νὰ τὰ ἔχεις, δὲν ἔχεις τίποτα. Οἱ ἀπόστολοι δὲν εἶχαν τίποτα. Εἶχαν ὅμως τὴν ἀγάπη στὸ Χριστὸ καὶ στοὺς ἀνθρώπους, ἀλλὰ καὶ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν ἀνθρώπων καί, ὅπως λέει ὁ μέγας Παῦλος, «ὡς μηδὲν ἔχοντες καὶ τὰ πάντα κατέχοντες».
Ἀπὸ τὸ βιβλίο Λόγοι Α΄, ἐκδ. Ἁρμός. Από το περιοδικό «Πειραϊκή Εκκλησία», τεύχος 225, Απρίλιος 2011