Όπως το κερί λιώνει κοντά στη φωτιά, έτσι και η ψυχή παραλύει από τους επαίνους και χάνει τη δύναμή της. Αντίθετα όπως η ψύξις το κερί, που διελύθη από την θερμότητα, το πήζει και το κάνει στερεόν, έτσι και η ύβρις και η καταφρόνησις συσφίγγουν την ψυχή και την στερεώνουν.
Διότι, όπως λέει και η Αγία Γραφή: <<να χαίρεστε και να ευχαριστήσθε, όταν σας ονειδίσουν και σας καταδιώξουν>>(Ματθ. Ε’,11) και τα υπόλοιπα. Και σε άλλο σημείον πάλι: <<με τη θλίψιν με έκανες μεγάλον>>(Ψαλμ. Δ’,1).
Όχι δε μόνον αυτό, αλλά και την σπουδαιότερα των αρετών, την ταπεινοφροσύνην δηλαδή, η εξουδένωσις είναι εκείνη, που την εμφυτεύει, εκ φύσεως, μέσα στην ψυχήν.
Διότι, πραγματικά, νεύρα της ταπεινοφροσύνης είναι οι χλευασμοί,οι ύβρεις, τα χτυπήματα, ή περιφρόνησις, που μας κάνουν.
Το να ακούσει κανείς να του λέγουν είσαι άμυαλος, φτωχός, τιποτένιος, αρρωστιάρης, ανεπρόκοπος στην εργασία, λέγεις ανοησίες, έχεις ελεεινήν μορφήν. Αυτά και τα παρόμοια δυναμώνουν την ταπείνωσιν.
~Αγία Σηγκλητική~