Ο καθένας πρέπει με την προσευχή του, με την ζωή του,
να αγιάζει την εργασία του και να αγιάζεται.
Αλλά, αν είναι αφεντικό και έχει ευθύνη, να βοηθάει πνευματικά και τους υπαλλήλους του.
Αν έχει καλή εσωτερική κατάσταση, αγιάζει και την δουλειά του.
Όταν λ.χ. πηγαίνουν νέοι σε έναν τεχνίτη να τους μάθει την δουλειά, παράλληλα
πρέπει να βοηθηθούν να ζουν πνευματικά. Αυτό θα ωφελήσει και τον ίδιο
και τους υπαλλήλους και τους πελάτες του, γιατί ο Θεός θα ευλογει την εργασία του.
Το κάθε επάγγελμα αγιάζεται. Ένας γιατρός λ.χ. δεν πρέπει να ξεχνάει ότι στην ιατρική
αυτό που βοηθάει πολύ είναι η Χάρις του Θεού. Γι’ αυτό να προσπαθήσει να γίνει δοχείο της θείας Χάριτος.
Ο γιατρός που είναι καλός Χριστιανός, παράλληλα με την επιστήμη του, βοηθάει τους αρρώστους
με την καλωσύνη και με την πίστη του, γιατί τους ενθαρρύνει να αντιμετωπίζουν την αρρώστια τους με πίστη.
Σε μια σοβαρή αρρώστια μπορεί να πει στον άρρωστο: «Μέχρις εδώ έχει προχωρήσει η επιστήμη.
Από δώ και πέρα όμως υπάρχει και ο Θεός που κάνει θαύματα».
Ή ένας δάσκαλος πρέπει να προσπαθήσει να κάνει την διακονία του δασκάλου με χαρά
και να βοηθάει τα παιδιά για την πνευματική αναγέννηση, πράγμα που δεν έχουν την δυνατότητα
όλοι οι γονείς να το κάνουν, έστω και αν έχουν καλή διάθεση.
Να φροντίσει παράλληλα με τα γράμματα που μαθαίνουν τα παιδιά να γίνουν και σωστοί άνθρωποι.
Διαφορετικά, τί θα τους ωφελήσουν τα γράμματα; Η κοινωνία έχει ανάγκη από σωστούς ανθρώπους,
οι οποίοι, όποιο επάγγελμα κι αν κάνουν, θα το κάνουν καλά.
Ο δάσκαλος δεν πρέπει να κοιτάζει μόνον αν οι μαθητές ξέρουν καλά το μάθημα,
αλλά να λαμβάνει υπ’ όψιν του και άλλα καλά που έχουν τα παιδιά, όπως την ευλάβεια,
την καλωσύνη, το φιλότιμο. Οι βαθμοί του Θεού δεν συμφωνούν πάντοτε με τους βαθμούς των δασκάλων.
Μπορεί το τέσσερα ενός παιδιού για τον Θεό να είναι δέκα και μπορεί το δέκα ενός άλλου για τον Θεό να είναι τέσσερα.
(Λόγοι Παϊσίου, τόμος Δ΄, Οικογενειακή Ζωή, Εκδ. Ιερού Ησυχαστηρίου “Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος”, σελ. 173-174)